Ε.

L - Κολύμπα.

Τι κάνεις όταν μπλέκεις σε μια κατάσταση από την οποία δεν υπάρχει διαφυγή και για τους δύό σας? Πως από αυτή την παράνοια μόνο ένας μπορεί να βγει με τις λιγότερες δυνατές απώλειες. Πως κοιτας καποιον κατάματα και του λες "this is for the betterment of us all?"Αυτό κάθομαι και σκέφτομαι τις τελευταίες δύο βδομάδες.

Είναι κάποιες καταστάσεις που αφήνεσαι λίγο από τον μπούσουλα της καθημερινότητας και αφήνεσαι λίγο παραπάνω από όσο σε παίρνει σε εκείνους που βρίσκονται δίπλα σου σε ένα ξέστρωτο κρεβάτι οχτώ το πρωί;

Δεν είμαι πια εγώ για αυτά πια. Ότι ήταν να δώσω ποτέ το έδωσα. Είμαι άδειος. Μακάρι να ειχα να δώσω κι άλλο,μα εδώ έμειναν μόνο απομεινάρια του εαυτού μου και τίποτε άλλο. Πως μπορεί να ερωτεύεσαι την ημιτέλειά μου; Την κηδεμένη ηχώ του ποίος ήμουν κάποτε; Η ψυχική και συναισθηματική μου ασυμμετρία τρομάζει συνήθως τον κόσμο που με ξέρει ή είναι αρκετά τυχερός και συνάμα άτυχος,να γνωρίσει τα συντρίμμια μου. Γιατί εσύ να το θες αυτο; Γιατί να το ζητας;

Γιατί;

Γιατί να φοβάμαι μη σε πονέσω;

Γιατί ζητάς την καταστροφή σου;

Γιατί τα σκέφτομαι όλα αυτά ολομόναχος με θέα το Σαρωνικό καθώς ο φλεγόμενος ουρανός βάφει ζεστή την Κόρινθο αργά το απόγευμα ως το πρωί,που ο καθαρός ουρανός μου αποκαλύπτει τους ορίζοντες μέχρι εκεί που φτάνουν τα μάτια;

Είναι τρομαχτική και μόνο η σκέψη του κάποιος να νιώθει πράγματα για εσένα και εσύ,να στέκεσαι εκεί παγωμένος χωρίς να μπορείς να ανταποκριθείς έστω λίγο σε ολο αυτό. Εστω η υπόνοια με σακατεύει.
Ένα τρένο δίχως φρένα είναι ολο αυτο. Δεν με ενδιαφέρει μήπως χτυπήσει εμένα. Μαθημένα τα βουνά στα χιόνια. Δεν με ένοιαξε ποτέ άλλωστε. Δεν αντέχω όμως το βάρος στη συνείδησή μου.

Πνίγομαι.

Και δυστυχώς,φοβάμαι θα πως θα πνιγείς και εσύ.

Κολύμπα όσο προλαβαίνεις,πριν σε πάρει η άβυσσος.

Κολύμπα...