Ε.

XLII - Στα όρια της υπομονής.

Είναι γνωστό πως η γριά είναι πέρα για πέρα σάπια. Ο κόσμος της,το πλήρωμά της δεν ξερω τι συμφωνία έχει κάνει με τον διάβολο και ανέχεται ότι και αν συμβεί. Προχθές ξεκινήσαμε επιτέλους το πρώτο πολυπόθητο ταξίδι εν τέλει προς Θήρα. 
Κατά την φόρτωση στην ΑΓΕΤ στον Βόλο, το πλοίο από λάθος υπολογισμό ίσως;Από παράκληση του ιδιοκτήτη και ναυλωτή with total no regard for safety,φορτώσαμε τετρακοσιους τόνους (οχι εναν,όχι δύο, μα τετρακοσιους) αδρανών υλικών με αποτέλεσμα να "κατσει" το βαπόρι. Για όσους δεν γνωρίζουν, ουσιαστικά το πλοίο κόλλησε λόγω του βάρους του στον βυθό. Πήραμε ούτε εγώ δεν θυμάμαι πόσες μοίρες κλήση,στην προσπάθεια να το ξεκολλήσουμε από τον λασπωδη πυθμένα του Παγασητικού. Κοντέψαμε να ντελαπάρουμε. Κανείς δεν ειπε τίποτα,λες και ειναι οτι πιο φυσιολογικό. Επόμενα προβλήματα εμφανίστηκαν άμεσα,όπως με ασφαλιστικά των μηχανών που έξω από την Μιτζέλα (λες και δεν ήθελε να φύγει το μπουρδελακι μας από εκει) σταματήσαμε κατά μέσης του περάσματος για περίπου μια ώρα.

Στην βάρδια μου όλα κύλησαν ομαλά όλως παραδόξως,μα στην πορεία μάθαμε πως ο σωλήνας της αποχέτευσης όπου συνδέεται το μοναδικό μας πλυντήριο, έχει βουλώσει και δεν μπορούμε ούτε βρακί να πλύνουμε.

Ας πούμε πως προσπερνάω αυτές τις μικρές πικάντικες κακοτοπιές και δέχομαι πως τις κρατάω σαν άσχημες εμπειρίες που κάποτε θα τις λέω σε συζητήσεις όταν με ρωτάνε "πως είναι να είσαι ναυτικός".

Αυτό όμως παραπαει.

Ξύπνησα με φωνές ξανά. Ξενυχτισμένος από εξαωρία στην γέφυρα και πεθαμένος,ξύπνησα με φωνές. Έξω από την καμπίνα μου,ξανα. Ανοίγω και βλέπω νερά,σφουγγαρίστρες,αντλίες και κόσμο να τρέχει πάνω κάτω,ξανά.

Κάπου υπάρχει τρύπα στην σαρακοφαγωμένη λαμαρίνα και γεμίσαμε νερά. Κοιτώντας το φινιστρίνι, η θάλασσα σχεδόν το κάλυπτε. Η καμπίνα μου πλέον αν και στεγανή βρίσκεται κάτω από την επιφάνεια.

Ο μπουλμές είχε ξηλωθει από το πλήρωμα και η λαμαρίνα από πίσω του,φαινόταν σαν βράχια από την σκουριά. Αυτό που με τρομοκρατει, είναι το λευκό μονωτικο υλικό που μου μοιάζει για αμίαντο. Τέσσερα άτομα πρέπει να αναπνευσαμε αμίαντο. "Υαλοβάμβακας είναι!" Φωνάζει ένας από το γραφείο πίσω.

Ποιος μου τι εγγυάται? Το πλοίο είναι του 1971 κατασκευασμενο. Εδώ δεν ξέρουμε άλλα και άλλα εδώ μέσα,ξέρουν αυτο?

Εγώ ένα πράγμα ξέρω. Δεν πληρώνομαι αρκετά για τέτοιες πίπες. Δεν αξίζει να ρισκάρω τίποτα. Δεν αξίζει τίποτα. Πλέον,το να δέσω σκοινί γύρω από τον λαιμό μου και να πηδηξω στο κενό φαντάζει ιδανικό. Δεν έχω να περιμένω άλλωστε κάτι και μετά από εδώ,ούτε εδώ μέσα. Δεν θα αλλάξει η σκατίλα της ζωής μου. Ίσως με σκοτώσει πρώτα ο αμίαντος, ποιος ξέρει;

Εγώ ένα πράγμα ξέρω. Κουράστηκα.