Ε.

VII - Παράσιτα του κοσμου.

Ξέρεις τι με αηδιάζει; Η συγχώρεση. Τα ψέματα.  Η υποκρισία. Η ανίατη νόσος των rather αδυναμων ανθρώπων που έμαθαν να καμουφλάρουν καλά την αισχρή τους πραγματικότητα πίσω από χρύσα προσωπεία του ελέους. Της μεγαλοκαρδοσύνης και της φιλευσπλαχνίας. Κούφια άτομα,από χαρακτήρα και προσωπικότητα, γεμάτα κουβάδες πηγμένο κατράμι και εύπλαστες ιδέες που ποτέ δεν ήταν δικές τους. Η ανασφάλεια του ότι δεν ανήκουν πουθενά και μια κοινωνική ταυτότητα που είναι ανίκανοι να συλλάβουν αλλιώς,την υιοθετούν δια της βίας. Αλλά θα μου πεις,are they really worth it? Αξίζει να εξοργίζομαι για τέτοια ατομα;

Ναι. Ειδικά όταν έχεις περάσει ένα τίμιο κομμάτι της πρόσφατης ζωής σου με αυτά. Και ο ηλιθιος ο Απόκληρος,ηταν ανίκανος να δει πως όλο αυτό είναι ένας χλιαρός θίασος ηλιθίων που δεν έχει αρχή,μέση,τέλος. Μια χαοτική ερμηνεία ατάλαντων εγωμανών νάρκισσων που μονάχα έτερα όμοια μέρη του λόγου θα σηκωθούν να χειροκροτήσουν όταν πέσει η αυλαία. Γιατί και εκείνοι το ίδιο είναι. Σάπιοι μέσα έξω,ξέροντας μόνο αυτοί πραγματικά την πλοκή της ανάπηρης παράστασης που μόλις είδαν,γιατί την ζουν καθημερινά και φροντίζουν με πάθος την διατήρηση και ευημερία της.

Αυτά τα άτομα είναι συμβιωτικά παράσιτα. Ψάχνουν έναν ξενιστή απεγνωσμένα ώστε να προσκολληθούν πάνω του μέχρι να τον στραγγίσουν από όλους τους διαθέσιμους πόρους του και ύστερα να προχωρήσουν στο επόμενο τους θύμα. Αν μείνουν μεταξύ τους όμως,τα said παράσιτα, θα συσπειρωθούν μαζί ψάχνοντας έναν ξενιστή,ενα,δύο ίσως και παραπάνω την φορά. Θέμα χρόνου είναι βέβαια να γυρίσουν το ένα ενάντια στο άλλο. Γιατί όπως και στην φύση,έτσι και στην μίζερη ανθρώπινη κοινωνία,ισχύει ο νόμος του ισχυρότερου. Το πιο καλοφαγομένο,θα έρθει αντιμέτωπο με έναν αφανή ανταγωνισμό από τα υπόλοιπα αργά ή γρήγορα, οθώντας τα όλα μαζί σε ένα ντελίριο υπερφαγίας και αυτοκαταστροφής. Σχεδόν ζω για αυτή την μέρα.

Όσοι με γνωρίζουν προσωπικά, δυσκολεύονται να πιστέψουν πως είμαι αθεράπευτα εκδικητικός. Πως σαν ονειροπόλος κήρυκας αυτής της ιερής για εμένα αρετής, φαντασιώνομαι την αποκαθήλωση εκείνων που με πάτησαν στα τάρταρα για το εκάστοτε δικό τους συμφέρον. Για εκείνους,που όταν με είδαν στα χειρότερα μου,στο χείλος της καταστροφής, μου πάτησαν το χέρι που με εκείνο κρατιόμουν από την ελάχιστη εναπομένοντα λογική μου, από την σπειροειδή μου πτώση στην παρανοϊκή πραγματικότητα τους,μου το πάτησαν με ζήλο,περιμένοντας κιόλας να δουν τον παφλασμό μου στις θαλασσες του αίσχους που διάλεξαν αυτοί για εμένα.
Όμως στην προκειμένη περίπτωση, η εκδίκησή μου θα είναι η ίδια σας ή φύση. Η καταδίκη σας,το κενοτάφιο του εαυτού σας. Γιατί όταν πεθάνετε και εσείς ψυχικά,δεν θα έχετε τίποτε πραγματικά δικό σας εκεί μέσα.

Ανάθεμα σας,εσάς και τον κόσμο στον οποίο ζείτε.

Η συγχώρεση λοιπόν,είναι κάτι που το νιώθουν και το παρέχουν ανοιχτόχερα εκείνοι με μεγαλείο ψυχής. Εγώ με τα ερείπια του κατεστραμένου κόσμου μου,δεν έχω χώρο για τέτοια μεγαλεία μέσα μου. Έμαθα να ελίσσομαι στο σκοτάδι που με καταδικασατε. Έμαθα να ανθίζω στις καταιγίδες του μίσους και η οργή μου δίνει απόκοσμη δύναμη. Και νιώθω πραγματικά δυνατός έτσι. Τουλάχιστον απέναντι σε εσάς,καταραμένα παράσιτα!
Η συγχώρεση στα μάτια μου,είναι για τους αδύναμους. Για εκείνους που ζουν σε ροζ συννεφάκια ανωτερότητας,γεμάτα εκθέσεις δηθενιάς και ψεμάτων.

Η συγχώρεση για εμένα,σημαίνει οδύνη. Ότι εθελοτυφλώ όταν ξέρω πως εθελουσίως με βλάψατε και τα γέλια σας ήταν το μόνο που εισέπραξα. Και δεν έχω άλλο χώρο για οδύνη μέσα μου. Τον γεμίσατε όλο με τις μαλακίες σας.

Αν ηταν το τυχερό μου,απόψε να ηταν το τελευταίο μου βράδυ σε αυτό τον σιχαμένο κόσμο,θα άφηνα πίσω μόνο την βλοσυρή μου κατάρα,επιθυμώντας το πνεύμα της οργής να την εκπληρώσει στο έπακρο. Αν ήταν το τελευταίο μου βράδυ απόψε,θα έφευγα με ότι ποτέ μου δώσατε και θα τα σκόρπιζα στον μαύρο μου ουρανό,και σαν βροχή φωτιάς να κάψουν ότι ποτέ σας θύμιζε. Να αποστειρώσει τους δρομους που πάντα περπατούσα μόνος, από τα παράσιτα.