Ε.

XVI - Φωτίζοντας την άβυσσο - Β'

Συνεχίζοντας με τις πρώτες λέξεις του προηγούμενου κεφαλαίου, το όσο μεγαλώνουμε, μαθαίνουμε,συνειδητοποιώ πως καλύπτει και πιο κοντινά μου πρόσωπα.

Πρόσωπα φίλων, που αποκαθηλώθηκαν σε μια στιγμή επιφοίτησης. Συναισθήματα και στιγμές χάνονται όταν καταλαβαίνεις εν τέλει πως είσαι στα μάτια τους πιόνι. Και γιατί να μην είσαι άλλωστε;

Αχ (οχι και τόσο)μικρε Απόκληρε... Είσαι ευκολόπιστος. Το έχεις αποδείξει περίτρανα βεβαίως,ξανά και ξανά από μικρό παιδί. Πάντα ήξερες πως είσαι κινούμενο κρέας στα μάτια των περισσότερων εκεί έξω,έφαγες χώμα με την σέσουλα και ακόμα να μάθεις το μάθημά σου. Σε είχα και για στοιχειωδώς έξυπνο βρε μαλακα. Αυτός δεν ήταν ένας από τους λόγους που κλειδαμπαρώθηκες μακριά από όλους και ολα; Τι τα θες τα νυχτοπερπατήματα; Κι άλλους μπελάδες στο ξεγάνωτο κεφάλι σου θες;

Άνθρωποι που αν και δεν μπορείς να θεωρήσεις με τίποτα κομμάτι του ανίερου coven σου,σου στάθηκαν και τους στάθηκες χωρίς αντάλλαγμα. Ήταν πάντα εκεί,πιστεύοντας πως έχουν τα ίδια πράγματα στην καρδιά τους με την δική σου. Μπράβο βλάκα,έβαλες φίδι στον κόρφο σου.

Αυτοί να καλύπτουν αμαρτίες βδελιγμάτων και σε εσένα να σου ξεφουρνίζουν παπαριές υποτιμώντας την νοημοσύνη σου. Δεν ξέρουν πως ξέρεις. Δεν ξέρουν πως αν και δεν ήσουν εκεί όταν συνέβη η καταστροφή, ο μεγάλος κατακλυσμός,ξέρεις αν όχι τα πάντα,τα περισσότερα. Δεν χρειάζεται να ξέρεις τα πάντα,όταν μια κατάσταση φωνάζει από χιλιόμετρα ποιος είναι ο δολοφόνος στο orient express.

Και μετά έρχονται οι ερωτήσεις. Από το πουθενά προς το πουθενά. Γιατί ξαφνικά τόσο ενδιαφέρον; Γιατί ξαφνικά τόση δίψα για να μάθουν νέα σου; Αυτός ο διακαής πόθος να σε ακούσουν,μόνο όταν έρχεται στο τραπέζι κάποιο καυτό κουτσομπολιό;

Τρελά παρεάκια με δικούς τους κώδικες επικοινωνίας,να φαίνονται όλο και πιο απόμακρα από εκείνα που ήξερες πριν χρόνια. Κλίκες που θα παραμείνουν κλίκες,γιατί παρέες δεν είναι ούτε καν μεταξύ τους. Ο όμοιος με τον όμοιο.
Με τον κάθε χρόνο που περνούσε,τους έβρισκες να αλλάζουν και να απομακρύνονται από εσένα. Δεν τους θεώρησες ποτέ ούτε αυτούς κομμάτι σου,just acquaintances που και αυτοί ήταν εκεί σε κάποιες δύσκολες στιγμές.

Έρχεται λοιπόν η μέρα που τους συναντάς ξανά. Τους βλέπεις και ξανά φαντάζουν πιο μακριά σου από ποτέ. Το χάσμα ανάμεσα σας είναι αγεφύρωτο. Τι είδους συναίσθημα είναι αυτό που νιώθεις όταν βλέπεις ένα γνώριμο πρόσωπό,μια γνωστή φωνή,αλλά δεν matchάρει με τίποτα μέσα σου; Με τίποτα από όλες αυτές τις εικόνες που είχες από εκείνα τα άτομα; Ένα περίεργο συναίσθημα σαν deja vu που δεν μπορείς ακριβώς να ταυτοποιήσεις τίποτα μέσα σου. Ρωτάς τι είναι πραγματικό και τι όχι. Απορείς,σκας να βρεις απάντηση,αλλά για κάποιο λόγο πονάει.

Οι άνθρωποι αλλάζουν,σίγουρα. Αλλά τόσο πολύ ετσι; Αυτό δεν είναι αλλαγή,είναι μεταμόρφωση σε κάτι άλλο.

Η αύρα τους με αρρωσταίνει. Δεν ξέρω το γιατί, δεν ξέρω τι μου βρωμάει. Και ειλικρινά, δεν έχω άλλο χώρο μέσα μου για τέτοιες καταστάσεις. Δεν θέλω αλλά ερωτηματικά, άλλες απορίες.

Και αυτοί μαζί με τους προαναφερθέντες,στον Καιάδα του παρελθόντος μου!

Αρκετά χρόνια δαπάνησε ο Απόκληρος στην διάθεση και αυτών των ατομων.
Σίγουρα η ζωή μπορεί να συνεχιστεί και χωρίς αυτούς. Μια πόρτα μπορεί να κλείσει αθόρυβα και να πας παρακάτω. Αλλά η πληγή του "φιλου" που σε υπονομεύει και σε χρησιμοποιεί ίσως για πράξεις άλλων,είναι κάτι που πονάει και πρέπει ΔΙΚΑΙΩΣ να σου υπενθυμίζει συνεχώς το ποσό σκατενιοι είναι οι άνθρωποι. Άδειοι, σφετεριστές,ατομιστές και γαμημένοι είναι. Μαζευτείτε όλοι εσείς οι σακαπλιάδες του ελέους,να πουλέψετε αγκαζέ.

Μιας που όλα για κάποιο λόγο γίνονται, Απόκληρε,αυτά ήταν μια καλή υπενθύμιση πως το να μην ξαναεμπιστευτείς ποτέ κανέναν καριόλη που τυγχάνει να σου παίζει τα γλυκά ματάκια. Εσύ και όσοι σε νοιάζονται πραγματικά από εδώ και στο εξής. Επιστροφή στις παλιές καλές αξίες που δεν σε πρόδωσαν ποτέ. Εσύ, εκείνοι που αγαπάς και σε αγαπούν, και ας καεί ο κόσμος...