Ε.

IV - Μια φυλακή δίχως σίδερα.

Στο μισοάδειο λεωφορείο που επιταχύνει προς την εθνική,πνίγομαι. Σαν τον κατάδικο που οδεύει χωρίς επιλογή στην τιμωρία των πράξεων του. Άχρωμος,ανέκφραστος,το χάρτινο μου πρόσωπο φαντάζει,υποθέτω,στους συνεπιβάτες μου,απλώς άλλου ενός ταξιδιώτη. Όπως και εγώ,αδημονούν να τελειώσει το μαρτυρικό αυτό ταξίδι για την άλλη άκρη της χώρας. Εκεί που θα αγκαλιάσουν τους αγαπημένους τους, θα σφίξουν οι αγκαλιές τους και ίσως κάποια χείλη. Εκεί που τα χαμόγελα θα διαγραφούν στα πρόσωπα τους και η ανακούφιση που φέρνει αυτή η γλυκιά θαλπωρή θα τους μεθύσει αργά. Κάποια πόρτα θα ξεκλειδώσει και θα γεμίσει ένα σπιτικό με χαρά. Όχι όμως εμένα.

Ότι ποτέ αγάπησα,σίγουρα δεν βρίσκεται εκεί. Σε αυτή την μικρή πόλη του βορρά, είθε να κείτεται ο ανάγιος τόπος της εξορίας του Απόκληρου. Εκεί που υπέφερε,μάτωσε,εξοργίστηκε,μίσησε, ούρλιαζε στο σκοτάδι με καυτά δάκρυα να σκίζουν το πρόσωπό του,αφήνοντας σημάδια που θα τον ακολουθούν για όσο ζει. Θα τον ξυπνούν μέσα στην νύχτα, μόνο για να τον στοιχιώσουν. Και όταν ο κρύος ιδρώτας χαθεί,συνειδητοποιήσει πως όλα αυτα ήταν ένα όνειρο,θα ανακουφιστεί πέφτοντας με τα μάτια κλειστά, ξανά στον κόσμο του Μορφέα. Να βυθιστεί σε έναν κόσμο άγνωστο για λίγες ώρες,μέχρι το πρωί να έρθει. Ομως στην σκοτεινή γωνία του δωματίου του καθώς και του μυαλού του,ο εφιάλτης θα τρίβει τα χέρια του ξανά. Είναι εκεί,ζωντανός. Αληθινός. Επικίνδυνος. Τρέφεται από εμένα και κάθε άκρο μου. Ο εφιάλτης του να μείνει ο Απόκληρος εκεί. Να παγιδευτεί ξανά σε αυτή την πλατωνική κόλαση. Αποκομμένος από ότι τον κάνει να νιώθει ζωντανός. Ευτυχισμένος. Εκεί πέρα,οι τοίχοι του κελιού του έχουν ποτίσει μιζέρια από όλα τα χρόνια πόνου και οδύνης. Ο αέρας είναι παχύς και μυρίζει θάνατο και τσιγάρα. Και αυτή η καταραμένη σιωπή,τον κουφαίνει. Λες και είναι ο μόνος άνθρωπος στον κόσμο. Η τελευταία ευχή της ανθρωπότητας,κλεισμένη σε μπουκάλι για μελλοντική χρήση.

Δεν διάλεξα αυτή την ζωή εγώ. Δεν την θέλω. Κάθε λεπτό που περνάω εκεί μου στοιχίζει ακριβά. Παίρνει κάτι από την ψυχή μου και μου δίνει μόνο το κενό και την απουσία όσων πήρε για εμένα. Και σαν καρκίνος,εξαπλώνεται μέσα στην ψυχή μου.

Ένα μήνα τώρα,μακριά από αυτή την παρανοϊκή καταδίκη, που στα μάτια κάποιων φιλοσοφικών βιτσιόζων φαντάζει η γη της επαγγελίας,ένας ευλογημένος τόπος,ένιωσα ξανά εγώ. Ότι υπάρχουν πράγματα πέρα από την σήψη της εξορίας μου. Υπάρχει ένας κόσμος εκεί έξω,μακριά από τα όρια της αυλής που με περικυκλώνει με το ύφος της αρχής. Ένιωσα απελευθέρωση από αυτά τα δεσμά που με κρατούσαν τόσους μήνες εκεί. Ότι οι αλυσίδες του Προμηθέα σπάσανε επιτέλους και το όρνιο που δειπνεί με τα σπλάχνα μου τόσους μήνες,χρόνια,το πήρε ο χρόνος μακριά μου. Μα γιατί όμως ακούω ξανά το φτερούγισμα να πλησιάζει;
Γιατί νιώθω μια σκιά να κάνει κύκλους από πάνω μου,περιμένοντας με να πέσω ξανά στα γόνατα;

Φάε με μπάσταρδο. Φάε με. Σκίσε μου τις σάρκες ξανά και ξανά. Δες με να πονάω και να σφαδάζω. Χαμογέλα,καθώς νομίζεις ότι βρήκες ξανά το θύμα σου. Δεν σε φοβάμαι αυτή την φορά. Θα σταθώ στα πόδια μου και με τα ίδια μου τα χέρια θα σε βαλσαμώσω. Θα γίνεις μια άσχημη ανάμνηση αργά ή γρήγορα. Όπως σου αξίζει. Και σε εσένα και ότι άλλο φέρνεις κάτω από τα γκρίζα φτερά σου.

Έχω ξανά σκοπό. Θέληση. Κίνητρο. Λόγο να πολεμώ μέχρι εσχάτων,ωστε να σε δω όρνιο,να πέφτεις από τους ουρανούς λαβωμένο,όπως κάποτε ήμουν εγώ. Να σε δω να πεφτεις Δεν αλλάζει όμως το ποσό ηττημένος νιώθω τώρα. Ηττημένος,μα μέσα μου ξέρω ότι έκανα παραπάνω από όσα μπορούσα. Και δεν νιώθω μόνος σε αυτό πια. Do your worst, vulture of pestilence! You will fall sooner or later,by my hand. And I'll be here,to desecrate your rotten cadaver that once was desecrating me with ardorous salaciousness.

O δρόμος είναι ένας πλέον για μένα και η πυξίδα μου δείχνει νότια. Εκεί που κάποτε ήμουν και πίστευα πως δεν θα είμαι ποτέ ξανά. Τουλάχιστον,όχι έτσι όπως είναι τα πράγματα τώρα. Κάθε μέρα που περνάει με φέρνει πιο κοντά σε αυτό. Σε αυτό που με κρατάει πλέον ζωντανό ψυχικά. Στον φάρο,μέσα στην μαινόμενη καταιγίδα...