Ε.

LVII - Υπόσχεση.

Συνήθως δε συγκρατώ τα όνειρά μου. Έχω χάσει την ικανότητα του να ονειρεύομαι τους τελευταίους μήνες. Πρέπει να δω κάτι πολύ σοκαριστικό για να μου αποτυπωθεί από τα πεδία του υποσυνείδητου στη μέρα μου.

Ήμουν λέει,άκου να δεις. Ήμουν λοιπόν λέει,στο πατρικό μου. Πιο συγκεκριμένα, στο δωμάτιό μου, τη φυλακή μου,στο άσυλο της απομόνωσής μου. Δεν θυμάμαι πως βρέθηκα εκεί. Ένιωθα ξανά τον αέρα να με πνίγει. Κάθε ανάσα ήταν μαρτύριο και τα δευτερόλεπτα φαντάζαν ώρες αγωνίας. Ήθελα να φύγω,να εξαφανιστώ ξανά.
Να γυρίσω στο σπίτι μου,με οποιο κόστος και αν συνεπάγεται αυτό.

Για κάποιο λόγο,έψαχνα μανιωδώς τα πράγματά μου. Πιθανότατα για να μαζέψω ότι μου έχει απομείνει εκεί πάνω,μήπως και δεν ξαναγυρίσω ποτέ των ποτών. Μέσα σε αυτά,βρήκα ένα λούτρινο ζωάκι. Δεν έχω κάποιο τέτοιο.
Ένα μικρό, καφετί ζωάκι. Ποντικάκι ήταν; Βίδρα; Νομίζω βίδρα. Που τις αγαπώ κιόλας πολύ. Χαριτωμένα πλασματάκια, θέλουν όλο προσοχή και αγάπη.

Έτσι λοιπόν,το πήρα στα χέρια μου και το κοίταξα. Το ραμμένο του χαμόγελο και τα διάπλατα ανοιχτά του μπροστινά ποδαράκια,το έκαναν να μοιάζει σαν να περιμένει να με αγκαλιάσει μετά από καιρό. Λες και χαιρόταν πως με βλέπει,και ας μην το είχα ξαναδεί. Μια χαρά που δεν βλεπω συχνά σε πρόσωπα αλλων. Τα συναισθήματα μέσα μου αλλάξαν. Μια γλυκιά θαλπωρή, που έχω να νιώσω μήνες, με πλημμύρισε. Σαν να μου έλεγε με τον τρόπο του,άλαλο:"Εγω σε αγαπώ μικρέ μου Απόκληρε. Σε αγαπώ όπως και αν είσαι. Σε πεθυμησα και θέλω να είμαι μαζί σου όπου και αν είσαι."

Ίσως μια παιδική αθωότητα που ζει κάπου απομονωμένη μέσα μου,ίσως μια παλιότερη ανάγκη για αγάπη και στοργή που πλέον έχω καταπνίξει εις αβυσσαλέα ψυχικά ύδατα μα η ηχώ της ακόμη αντιλαλεί στο μυαλό μου κάποια βραδιά άυπνα,με κάνουν να δακρύζω όπως το σκέφτομαι.

Σαν να θυμάμαι,πως του υποσχέθηκα πως ναι,θα το πάρω μαζί μου. Μαζί μου,σε ταξίδια και κόσμους που δεν έχει δει κανένας. Σε θάλασσες περίεργες, που το μόνο που ακούς είναι τους ανέμους να σου λένε ιστορίες καθώς τα κύματα σε νανουρίζουν με το πιο γλυκό τους κούνημα. Εκεί...Μακριά...

Σε εκείνο τον κόσμο που πάντα γράφω..

Κάτι τόσο μικρό.
Κάτι τόσο ασήμαντο,φαινομενικά.
Μα τόσο ζωντανό...