Ε.

II- Σκέψεις με τον καφέ.

 Υπάρχουν περίοδοι,που για καιρό ότι και να συμβαίνει γύρω μου νιώθω καλά μέσα μου. Είτε νίωθω μόνος,ανασφαλής,αβέβαιος για το μέλλον μου,την δουλεία μου και ότι μπορεί να μου τρώει το μυαλό την εκάστοτε στιγμή,βρίσκομαι σε μια σχετική κατάσταση ηρεμίας. Πρυτανεύει η λογική και η σιγουριά στις ικανότητες μου σαν μονάδα. Αυτή την περίοδο μόνο αυτό δεν νιώθω. 

 Έχω σχεδόν ξεχάσει πως είναι να είναι κανείς πλήρης από όμορφα συναισθήματα που υπερσκιάζουν όλα τα αρνητικά. Κάποιοι εδώ μπορεί να πούν δικαίως,πως είναι στο χέρι μας να το αλλάξουμε αυτό. "Ι beg to differ!" θα απαντήσω εγώ με στόμφο. Απο μικρός,έμαθα πως στο δικό μου παιχνίδι της ζωής,όταν ένα πράγμα έρχεται έρχεται στραβά,όλα θα το ακολουθήσουν,σε μιά κακιά απομίμηση του νόμου του Murphy. Σχεδόν με στρατηγική και ακρίβεια θα με χτυπήσουν το ένα πίσω από το άλλο,λές και είναι ντόμινο. Προσπαθώ μέχρι και σήμερα να δώ πίσω από το πέπλο,έστω για μιά στιγμή,να δώ τί το προκαλεί. Στους στενούς μου κύκλους,είμαι ο μοιροκρουσμένος γκαντέμης. Σχεδόν μια κωμική φιγούρα πού σχιματίζεται κάθε φορά είτε συνεισφέρω και εγώ σε αυτό είτε όχι. Ο σαρκασμός των καταστάσεων και ιδιαίτερα ο αυτοσαρκασμός άλλωσε ήταν ένας μηχανισμός αντιμετώπισης καταστάσεων από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου και πιθανότατα ο λόγος που είμαι οπαδός της slapstick κωμωδίας. Μα πότε και πού όμως βρίσκεται η στιγμή στην ζωή κάποιου,οπού αυτή η εικόνα αφομοιώνεται στο υποσυνείδητο των γύρω του και γίνεται παρασητικά επί του πραγματικού του εαυτού η "πραγματική εικόνα";

 Ένα ερώτημα που με ταλανίζει χρόνια τώρα. Ποτέ δεν με ενδιέφερε η εικόνα που σχηματίζουν τρίτοι γύρω μου. Είναι μόνο ένα εύπλαστο είδωλο,που ο καθένας το σκαλίζει όπως επιθυμεί,με τα δικά του μέτρα και σταθμά,είτε αντικειμενικά είτε υποκειμενικά. Παρά ολά αυτά, όταν η εικόνα αυτή αρχίζει να αποκρυσταλώνεται στα μάτια ατόμων που τους ζείς,σε ζούν και υποτείθεται πως σε γνωρίζουν και την αποδέχονται ως πραγματικότητα,απορρίπτοντας  παραδειγματικά το τι γνωρίζουν για εσένα είναι κάτι που σχεδόν παθητικά με εξαγριώνει.  Έχετε νιώσει ποτέ πώς ένα κομμάτι του εαυτού σας πεθαίνει μέσα σε κάποιον,καθώς εκείνος μανιωδώς προσπαθεί να το λυτρώσει απο τα θνητά δεσμά του; Η αγωνία,οι ερωτήσεις,το ασφυγκτικό συναίσθημα του να είσαι αβοήθητος καθώς όλες σου οι προσπάθειες να μάθεις το γιατί,μα ακόμα και να αποκαταστήσεις έστω ένα μέρος αυτού είναι επιεικώς μάταιες,είναι η κόλαση. Ο άνθρωπος αυτός που το επιλέγει αυτό,δεν το κάνει εν αγνοία του. Κάθε άλλο. Είναι ένας ίσως σαδιστικός τρόπος εκδήλωσης της ανθρώπινης ανάγκης για κριτική σκέψη,ακόμα και δίχως τεκμήρια. Ίσως και όχι. 

 Είναι σχεδόν αστείο,τραγελαφικό και γραφικό. Ζούμε στην εποχή της πληροφορίας που όλα ρέουν απλόχερα,σαν τον Πακτωλό ποταμό,στην παλάμη μας. Στον κόσμο λοιπόν των λουκούλλειων γνωμών,απόψεων και ερεθισμάτων,οπού χίλια άτομα θα έχουν χίλιες συν μία γνώμες,θα σχηματίσουμε και εμείς απο τον πηλό του υποσυνείδητου και συνειδητού κάτι το δικό μας,είτε πρόκειται για πολιτική,μουσική,κοινωνικά προβλήματα,είδωλα. Κάποιοι, το βλέπουν σαν την υπογραφή τους και σαν σημερινοι βασιλείς Κροίσοι,θα κορδώνονται περίφανοι για τα πιστεύω τους. Πώς πρέπει να φέρουν μια κάποια γνώμη,άποψη,ιδέα και δεν θα ντραπούν βεβάιως να την μοιραστούν απλόχερα με τους γύρω τους είτε ορθή ή λανθασμένη. Άλλοι,ίσως πιο φοβισμένοι,θα την κρατίσουν για τον εαυτό τους,ή ανώνυμα θα την λανσάρουν επιδεικτικά ή οχι(I am calling me out here,don't come at me).

 Το πρόβλημα ξεκινάει όταν ένας άνθρωπος που σε γνωρίζει,το ξέρεις πως σε γνωρίζει,εφαρμόζει τις άνωθεν τακτικές σε προσωπικό επίπεδο,χωρίς τεκμήρια με αφορμή μια οποιαδήποτε στιγμή,αδυναμίας ίσως,ευαλωτότητας,ακόμα και οργής (εντός λογικών πλαισίων βεβαίως,οπού δεν υπάρχει ρίξη,φθορά πάσης φύσεως είτε υλική,σωματική είτε ψυχική)