Ε.

LX - Κοινωνική οχύρωση 2.0 (Reloaded)

Ξέρετε,πολύ δύσκολα αγαπώ. Πολύ δύσκολα αναπτύσσω συναισθήματα πέρα από οργή,μισός και αηδία. Πολύ δύσκολα δείχνω την αγάπη μου στους οικείους μου και συχνα στο σημείο να φαίνομαι ψυχρός, σνόμπ,αναίσθητος και επικριτικός.

Είναι πολύ μικρή η κάστα ανθρώπων που θα έτρωγα σφαίρα για εκείνους και ακόμα μικρότερη,που για εκείνους θα ξανασηκωνόμουν για να φάω ακόμη μια για χάρη τους. Η επιλεγμένη μου οικογένεια.

Μια χούφτα ατόμων,που μαζί τους θα κατακτούσα έθνη, λαούς. Με ακόμα λιγότερα από εκείνα, θα άλλαζα τα ρεύματα του χρόνου.
Θα χώριζα το σύμπαν στα δύο. Όπως μας ανήκει. Η δύση με την ανατολή να ορίζει το μερίδιο μας εις τους ατελείωτους αιθέρες. Εκεί που τα όνειρα ζουν. Γιατί για χρόνια,φώλιαζα φοβισμένος εκεί που τα όνειρα κοίτωνται νεκρά, σαπίζοντας την έννοιά τους μέρα με τη μέρα και μαζί τους,τι πνεύμα μου.

Μερικοί εξ αυτών,ως εκ των πραγμάτων δηλαδή, δεν είναι πια κοντά μου. Άλλοι έμειναν πίσω στη γενέτειρά μου, την γλυκόπικρή μου Θεσσαλονίκη,περιμένοντας με να γυρίσω και μαζί μου,ίσως φέρω και κάποια κομμάτια του χθες. Τετριμμένα κομμάτια της κάποτε καθημερινότητας μας που το νήμα της κόπηκε ακαριαία. Όπως και εγώ για εκείνους,ολα αυτα που περιμένουν φαντάζουν μια νοσταλγική ηχώ.

Είναι...Είμαι.

Άλλοι,επειδη αποκλείστηκαν στις συνέπειες των επιλογών τους,κλειδωμένοι σε μια wasteland του βορρά, περιμένοντας τον καιρό να περάσει για να γυρίσω. Μπορούν και χωρίς εμένα, μα η συντροφιά μου τους κάνει να κρατούν γερά στην στην εξορία που κάποτε συντροφεύαμε μαζί με καταχρήσεις, απέχθεια, πλάνα και συγκρούσεις. Σχεδόν βλέπουν τη μαυροφορεμένη φιγούρα μου,σχεδόν μια καρικατούρα του χθες να βαδίζει καπνίζοντας προς το μέρος τους.

Άλλοι επειδή το διάλεξαν. Ισως η εσάνς του Απόκληρου τους φάνηκε αποπνικτική. Ίσως,έσφιξα τα χέρια μου πολύ παραπάνω από όσο άντεχαν για να μείνω δίπλα τους. Εκείνους δεν τους κατηγορώ. Ειναι αδύνατο να προσαψω το οτιδήποτε. Οταν φοβάσαι πως θα σε πάρει το ρεύμα,τραβώντας σε στην αποξένωση ξανα και την απομόνωση από εκείνους, γραπώνεσαι από εκείνους, την σανίδα σωτηρίας σου και την κρατάς σφιχτά για να μη χαθείς ξανά,ή μάλλον για να μην χαθούν. Δεν δουλεύουν έτσι όμως οι άνθρωποι. Κανένας δεν μας σώζει. Οι σωτήρες μας πάντα βρίσκονται στο είδωλό μας στον καθρέφτη και μας κοιτάει πίσω. Η απάντηση στο κάλεσμα για βοήθεια είναι κρυμμένη πίσω από τα δάκρυα που μας καίνε τα βλέφαρά.