Ε.

LXXII - Σιωπή.

Σιωπή.

Έχω αποσυρθεί στον εαυτό μου τους τελευταίους δύο μήνες. Η πιρκία που έχω στο στόμα μου δεν ξεπλένεται με τίποτα, ανεξαρτήτως τις τερατώδεις ποσότητες αλκόολ που κατεβάζω σχεδόν κάθε μέρα. Μακριά απο την Αθήνα μου, μακριά απο τα αγαπημένα μου πρόσωπα, έχω γυρίσει στον τόπο εξορίας μου ξανά. Στερούμαι κάθε μέρα όλα όσα εκείνα ονειρευόμουν τα τελευταία δύο με τρία χρόνια. Νιώθω πως έχω ηττηθεί και περιμένω μια λύτρωση που ξερώ καλά,δεν θα έρθει ποτέ.

Η παρηγοριά εδώ κοίτεται στο πρόσωπο του κολλητού μου,που μαζί έχουμε περάσει τα χίλια μύρριαόσα δεινά ανά τους καιρούς, είτε εδώ,είτε στη γεννέτηρα μου τη Θεσσαλονίκη.Ένα πρόσωπο το οποίο πάντα είναι εκεί,να χαμογελάσει και να προτείνει να πνιγούμε και οι δύο σε θάλασσες δηλητηρίου.Αν βέβαια είμαι ευγνώμων για κάτι, είναι για τους φίλους μου. Την επιλεγμένη μου οικογένεια. Πράγμα δύσκολο για εμένα,το να μπορέσω να επενδύσω σε άτομα,φαίνεται πως εκείνοι οι λίγοι και καλοί είναι πάντα εκεί, ακόμα και ας μας χωρίζουν εκατοντάδες μίλια στον χάρτη.Και η λίστα αυτή φαίνεται να πληθαίνει,αν και σπάνια, καθότι φαίνεται πως μια φιγούρα έχει έρθει να προσθεθεί στην εξίσωση της μιζέριας μου, κάνοντας το μαρτύριό μου πιο υποφερτό. Μια γυναίκα από τις Σέρρες, που σπουδάζει εδώ, έχει γίνει πολύ γρήγορα σύντροφός μου, όχ ιμε κάποια ρομαντική ή αισθηματική έννοια και αίγλη, μα με το να περνάμε χρόνο μαζίμε τις ώρες αρκετές μέρες της εβδομάδας σπίτι της. Εθισμένη στα ξύδια κι εκείνη,να γινόμαστε μαζί λιώμα και θέαμα στα τοπικά ξεφτιλάδικα και να έχουμε μόνιμο πηγαδάκι για τους πάντες και τα πάντα.Ε κείνη, έχασε τον κολλητό της που έφυγε μόνιμα στην Γερμανία, κι εγώ αν και δεν το έψαχνα, βρήκα μια γυναικεία συντροφιά όπου χωρίς να το ξέρει, με κάνει να χαμογελώ με την παρέα της. You loose some, you win some,they say. Δύο τελείως διαφορετικοί κόσμοι, ένας βαμπιρογκοθάς μονίμως ντυμένος στα μαύρα, δαχτυλίδια, κυνόδοντες,με απέχθεια για την ίδια του την ύπαρξη και την πλέον γραφική αφοσίωσή του στον θάνατο και την τέχνη του και μία κοπέλα"προβλεπέ" θα έλεγε κανείς, με πάθος για τον χορό, τη ζωή, το μελάνι, το καλό κρασί και τη δουλειά της, κατέληξαν να είναι το τρελοπαρεάκι του Σαββατόβραδουστα μάτια κάποιων, μα πολλά περισσότερααπό αυτό. Δεν με ξέρει καλά, μα με εμπιστεύεται, όπως κι εγώ, ως ένα βαθμό.Βλέπετε, όταν δεν θες να πηδήξεις τον άλλο, ούτε ψυχικά, ούτε φυσικά, ταπράγματα τείνουν να είναι απολύτως ξεκάθαρα στις μεταξύ μας σχέσεις.