Ε.

XIII - Περί αρτίστων,βασιλέων,δικαστών και λοιπών γελωτοποιών στοιχείων.

Κάθομαι και σκέφτομαι,σχεδόν θαυμάζω θα έλεγε κανείς,το θράσος ορισμένων ανθρώπων,να καμαρώνουν περήφανοι απέναντι στα λάθη τους,τα μονάκριβά τους έργα τέχνης,φτιαγμένα από τον πηλό της αχαριστίας και της άθλιάς τους πραγματικότητας. Να κορδώνονται, ως νέοι γλύπτες της ηθικής και να παρουσιάζουν στο πλήρως αδιάφορο κοινό τους,το καινοτόμο κατόρθωμά τους. Με ζήλο και πάθος, θα υπερασπιστούν κάθε αιχμή, κάθε κοιλότητα,κάθε άνοιγμα και κάθε ατέλεια του ποθητού τους έργου στον κόσμο. Όταν δεχτούν εύλογες ερωτήσεις για τις αποφάσεις τους,θα κατηγορήσουν το κοινό για "άγνοια τεχνης","έλλειψη κουλτούρας" και πως τα έργα τους είναι τουλάχιστον πολύ μπροστά για το τι μπορεί να συλλάβει ο απλός νους του παρατηρητή.

Σχήματα ακανόνιστα,γραμμές που δεν βγάζουν πουθενά. Ανοίγματα που χαλούν την συμμετρία της ανθρωπιάς και κενά στην βασική,θεμέλια λίθο της αντικειμενικής, κοινής λογικής που φαίνεται να τείνει πρόσω ολοταχώς για εξαφάνιση.

Ο κάθε καλλιτέχνης,θέλει να εξωτεροκεύσει τον θολό του κόσμο. Την ανησυχία του. Να σύρει στο φως,αυτό που δεν μπορεί να δει κανένας άλλος,μα εκείνος. Οι λεγάμενοι όμως, ατάλαντοι,ανίκανοι και πλήρεις από εσφαλμένη περηφάνια (άγνωστο το από που πηγαζει βέβαια) θα σφετεριστούν την αρχέγονη ανάγκη του ανθρώπου για δημιουργία και θα αραδιάσουν την πραμάτεια τους εις χύδην,παρουσιαζοντας την ατέλειά τους ως πραγματική τέχνη.

Κάπως έτσι λειτουργεί και η ματζόρα ορισμένω,"σύγχρονων"ανθρώπων σε προσωπικό βαθμό. Θρασύτατα αγανακτησμένοι και συναισθηματικά ανάπηροι, θα σκαρφιστούν κάθε λογής ηλιθιότητα,για να προμοτάρουν την αξιοζήλευτη ζωή τους, τον ανανεωμένο κώδικα ηθικής τους που κάνει πούδρα κάθε τι "πατροπαράδοτο" και συνάμα "τοξικό",σε έναν κόσμο που μόνο αυτοί μπορούν να αλλάξουν. Μόνο εκείνοι,θα μπορούν να βασιλεύουν,με απόλυτο μέτρο την διαστρεβλωμένη όψη της πραγματικότητας που τους περιβάλλει.

Όταν όμως έρθουν αντιμέτωποι με γεγονότα,αλήθειες,πράξεις και στοιχεία που είναι εναντίον τους,θα τριξουν τα δόντια τους με "ευγένεια". Στριμωγμένοι στην γωνία,θα μας επισυνάψουν μόνο τα δικά μας λάθη και μεμπτά, με ύφος αναγεννεσιακού δικαστή,φορτώνοντας το λευκό περουκίνι με μπούκλες και κρατώντας το ξύλινο σφυράκι που εκείνοι θα αποφασίσουν ποτέ θα χτυπήσει στο έδρανο. Όλοι εδώ ξέρουμε,πιστεύω πως κατέληγαν τέτοιες δίκες.

Μα εδώ όμως,δεν μιλάμε για καμιά δίκη,αγαπητοί αναγνώστες μου. Μιλάμε για επικοινωνία που τα επιχειρήματά τους είναι οι φθηνότερες δικαιολογίες για το οποιοδήποτε ερώτημα τους φέρνει γυμνούς από άμυνα στο μέτωπο επίθεσης,από καταιγισμό πυρών αλήθειας. Η ασταμάτητη μάχη τους για "απόδοση δικαιοσύνης" Δεν κοιτάει ποτέ την καμπούρα της. Γιατί τόσο άρτιοι και πλήρεις από εγώ είναι. Αλάνθαστοι,υπέροχοι. Τέλειοι. Ακόμα και να ηττήσουν τον ύστατο εχθρό τους,θα επιστρέψουν ξανά και ξανά,θέλοντας να φορτίσουν ξανά της μπαταρίες του εγω τους,γιατί βέβαια:"Γιατί να πάμε παρακάτω όταν μπορούμε να αρμέξουμε πλήρως μια κατάσταση; Να ζουλήξουμε κάθε σταγόνα της,για να γεμίσουμε το εγώ μας ξανα; Μέχρι να στερέψει. Κάποια στιγμή,θα ξανακατεβάσει ποτάμια."

Βλέπετε, αυτό είναι το εύκολο. Η λήψη της επιβεβαίωσης πως ακόμα στέκονται ορθοί και όρθιοι. Γιατί χωρίς αυτή,είναι ζωή χωρίς νερό. Η επιβίωσή τους είναι σε θανάσιμο κίνδυνο. Κανένας δεν δίνει πενταροδεκάρα για εκείνους, ούτε καν οι όμοιοι τους και σαν παράσιτα (βλέπε κάποια κεφάλαια πίσω) χρειάζονται έναν,συνήθως προσωρινό ξενιστή.

Βέβαια, το παλιό καλό γιατροσόφι, αν κολλήσεις τσιμπούρια,θέλει την απομάκρυνση του με λαβίδα άμεσα και τρίψιμο τοπικά με οινόπνευμα. Κοίτα να δεις,που δουλεύει και σε δαύτους...