Ε.

LXIX - Του ναυπηγείου η παράνοια.

Οι μέρες στο καράβι περνάνε αργά μα συνάμα γρήγορα. Κοιτωντας πίσω,μου φαίνεται πως γρήγορα πέρασε ο ένας σχεδόν μήνας που είμαι εδώ,αλλά από το πρωί ως το απόγευμα ο χρόνος φαντάζει πως επιμηκυνεται εις άπειρο διάνυσμα προς το χάος.

Πότε ήρθα,πότε έφυγαν όλοι, πότε με άφησαν μόνο μου στο καράβι και πότε ξαναγύρισαν... Οι φωτιές στον Αλμυρό, οι εκρήξεις που έκαναν το σκαρί να τρέμει στα βάζα, η στάχτη, η ζεστη, η μυρωδιά της λαμαρίνας που καίει...
Σαν σίφονας πέρασαν όλα και τώρα είμαι στο καπνιστήριο άλλη μια Κυριακή που ξύπνησα σχεδόν άσκοπα.

Αυριο έρχεται επιθεωρητής με νηογνωμόνωνα για να πάρει το πλοίο πιστοποίηση αξιοπλοΐας. Αφου πήρε η γριά, η θειά δεν έχει ανάγκη. Θειά θα το λέω αυτό, μου αρέσει. Η γριά φτιαγμένη στη Γερμανία του '71 και αυτό του '79. Είναι σαν το μακρύ σόι που έχουν όλοι κάπου εκεί στον βορρά και με το "οικογενειακό" (γελάω) κλίμα της εταιρείας που πήρε φορά και αγοράζει βαπόρια λες και είναι σφηνάκια, ταιριάζει γάντι.

Άλλα είναι αυτά που με προβληματίζουν.

Η υποπλοίαρχος του προηγούμενου, η πειρατίνα εδώ είναι πλέον πλοίαρχος. Η συμπεριφορά της απέναντί μου έχει εξελιχθεί σε κάτι το οποίο θυμίζει μένος και οργή. Πληρως αναίτια, πλήρως απροκλητα. Προσβολές μπροστά στο πλήρωμα, ειρωνεία και υποτίμηση είναι αυτό που δέχομαι από εκείνη ολημερίς και ολινυκτίς. Δεν μπορώ να καταλάβω. Εχω περάσει του κόσμου τα δεινά σε αυτά τα βαπόρια μαζί της και εκείνη φαντάζει να τα έχει βάλει μόνο μαζί μου. Ειναι ίσως πως παραγνωριστήκαμε όλοι μαζί και ξεχνάμε τι έχουμε περάσει και ποια η θέση μας εδω μεσα. Τις προάλλες, πήγε να μου κάνει "παραβολή" σχετικά με την αχαριστία, υπονοώντας με ως αχάριστο,υποθέτω.

"-Άτιμο πράγμα η αχαριστία."

Σώπασε. Όντως, αν όχι άτιμο, άσχημο. Ειδικά όταν βγάζεις βάρδιες χωρίς ύπνο, χωρίς ξεκούραση, με πίεση από το γραφείο, καιρό στη θάλασσα και να ζητάνε όλοι κι άλλα, κι άλλα,κι άλλα... Ενας είμαι ο πούστης εδω μέσα και τρέχω για ολους και για ολα σαν το άλογο. Αν μπορούσα να καταπιώ σπαθιά, θα μου ζητούσαν να κατεβάζω και καμιά μακεδονική σάρισσα. Οπότε μην ακούω παραφιλικές προτάσεις και άτοπα λογοπαίγνια γιατί συφιλιάζομαι στο έπακρο. Τα πάθη του Ιώβ έχω περάσει σε αυτά τα βαπόρια, δε θα μου κουνούν το δάχτυλο επιδεικτικά.

Δεν θέλω να της κάνω ακόμα την οποιαδήποτε νύξη. Ειναι κάτι που μπορεί να αποβεί τουλάχιστον καταστροφικό κι ολέθριο με συνέπειες να ακολουθούν για όλους μας. Και ειλικρινέστατα, δεν με ενδιαφέρει για τους άλλους στο μπουρδέλο. Μόνο δύο ναύτες με ενδιαφέρουν προσωπικά για το αν είναι καλά. Ο ρουφιάνος του πλοιοκτήτη, ο τριτοπρώτος μηχανοκαπετάνιος εικοσιεπτά ετων, που μιλάει μονίμως με υφάκι λες και έφαγε τα νιάτα του στη θάλασσα και μόνο αυτός ξέρει και ο αρχιμηχανικός που μόνο βρίζει λες και οι ανθρώπινες σχέσεις βασίζονται σε κραυγές δεν με ενδιαφέρουν καθόλου.

Τουλάχιστον βγαίνει ο μήνας, το πορτοφόλι γεμίζει και με το που κλείσω τη πόρτα της καμπίνας, όλα μένουν έξω από αυτή.

Μέχρι το επόμενο πρωί....