Δυσκολεύομαι ακόμα να το πιστέψω. Από την επόμενη βδομάδα ο Απόκληρος θα είναι επιτέλους στην δουλειά που όσο και να τον κάνει να βγάζει ατμούς από τα αυτιά, θα τον τραβήξει μακριά από όλα όσα τον καταπλάκωναν ένα χρόνο τώρα. Η άμμος της κλεψύδρας άδειασε στο ναδίρ της και η φυλάκιση μου τελείωσε οριστικά. Ώρα για νέα σχέδια και οράματα. Ώρα να γεμίσω τα μαυρισμένα μου πνευμονία με τον καθαρό αέρα της ελευθερίας μου. Ώρα να ζησω ξανά.
Το πολυπόθητο βήμα έγινε. Τόση πίκρα,τόσο κλάμα και τόση απόγνωση χάνονται σιγά σιγά. Εξατμίζονται και με εγκαταλείπουν. Στις αναθυμιάσεις τους,βλέπω σαν ταινία τις σκηνές που με έκαναν να χάνω τα λογικά μου. Και εγώ με ένα μικρό,σπαστό χαμόγελο τις χαιρετώ στον αγύριστο. Ρημάδι να γίνουν,όπως έγινα και εγώ με το αισχρό τους άγγιγμα.
Ίσως να γράφω ξαπλωμένος σε ένα πανί που κρέμεται σε δύο παλάγκα αγναντεύοντας τα απόνερα που αφήνω πίσω μου,ή καθισμένος σε κουλουριασμένους κάβους που μυρίζουν θάλασσα από μίλια μακρια. Κάθε περιστροφή της προπέλας θα με φέρνει και πιο κοντά στον ύστατο μου στόχο.
Ενώπιον σας,υπόσχομαι στον Απόκληρο πως υπό καμία περίπτωση και κατάσταση να τον αφήσω ξανά έτσι και εγώ,όπως τον άφησαν όλοι. Όχι πια. Ποτέ ξανά. Είσαι με ανθρώπους που σε αγαπούν πλέον,είσαι με ανθρώπους που σε νοιάζονται και είναι δίπλα σου σε κάθε σου βήμα, όπως είσαι και εσύ για εκείνους.
Τα κατάφερες ρε μούτρο. Τα κατάφερες!
Τα καλύτερα έρχονται...
ESTÁS LEYENDO
Ε.
No FicciónΊσως μια μελαγχολική ματιά,ίσως μια υπερδραματοποιημένη προσέγγιση και μια δόση υπερβολής στα μάτια κάποιων,μα αυτά είναι που κάνουν μιά άποψη ενδιαφέρουσα. Αυτο λοιπόν ειναι το journal μου στο ταξίδι της καθημερινής παράνοιας που ζω τα τελευταία χ...
