Ε.

XXV - Κοινωνική οχύρωση.

Ημέρα υπ'αριθμόν 19. Το πλοίο έχει αδειάσει. Όλοι κατέβηκαν στο μικρό ψαροχώρι λίγο πιο μακριά από το καρνάγιο που,από ότι φαίνεται, το πλοιαράκι μας δεν σκοπεύει να ξεμυτήσει από αυτό όσο θα είμαι εδώ.

Δεν πειράζει,ξέρεις. Σε αυτή την γωνίτσα του Παγασητικού κόλπου,έχω βρει την ησυχία μου από τον θόρυβο πολλών εννοιών που ο βομβος τους θόλωνε το μυαλό μου. Βέβαια,δεν βλέπω ακόμα καθαρά,μα σίγουρα όταν η ομίχλη διαλύει,κάποια πράγματα διαγράφονται στον ορίζοντα. Η σιλουέτα τους,το θαμπό τους χρώμα,η μάζα της ύπαρξής τους που εδραιώνεται στον χώρο,κάνοντας το δικό του.

Μια πολύ καλή ευκαιρία να αδειάσω το μυαλό μου από κάθε τι άχρηστο λοιπόν. Ένα mental decluttering,αν το θες. Και εκπλήσσομαι με το πόσα πράγματα είναι πια άχρηστα μέσα μου.

"Everything-has-to-go!"Ακούω τον εσωτερικό μου μονόλογο να διατάζει. Και έχει απόλυτο δίκιο. Ας λευκάνει ξανά ο καμβάς μου, νέος, καθαρός και όσο το δυνατόν πιο αμόλυντος γίνεται από τα φαντάσματα του παρελθόντος μου,του μακρινού μα και του κοντινού,που δεν σας κρύβω πως ακόμα και τώρα με καίει με την φωτιά του τις νύχτες που και τα αστέρια σβήνουν.

Αλλά τι τα θες,αργά ή γρήγορα θα σβήσει και αυτό και θα χαθεί. Ίσως τα σημάδια τους με συνοδέψουν λίγο ακόμα στην πορεία μου στην ροή της ιστορίας μου που πλέον,μόνο αβέβαιη μοιάζει. Αβέβαιη,μα συνάμα δική μου. Όλη δική μου. Εγώ είμαι ο δημιουργός πάντων στον δικό μου,αόρατο μικρόκοσμο. Ο αρχιτέκτονας του λαβύρινθου,πριν την πύλη του Απόκληρου. Όλοι εκείνοι,οι λίγοι που με ματωσαν ανά τους καιρούς,έχουν πλέον θέση πριν από την είσοδο του. Και όσοι μπόρεσαν έστω για λίγο να περάσουν σωοι,την μάζα μονόδρομων,διακλαδώσεων και αδιέξοδων,κρατούμενοι από τον μίτο της Αριάδνης για να βρουν εύκολα την έξοδο,ανήκουν στο φάσμα του χθες. Ποτέ ξανά. Μαθαίνουμε από την αποτυχία, και όχι την επιτυχία (ηχηρή αναφορά στο Dracula του Bram Stoker) και οχυρώνω καλύτερα από ποτέ τους προμαχώνες και τα τείχη μου,φρουρωντας τον κόσμο μου.

"...No light can fully penetrate the whole viscousness of the dark,despite how arrogantly bright it shines."

Έτσι μου είχε πει κάποτε κάποιος, τόσα χρόνια πριν που η ανάμνηση πλέον μοιάζει με μεσημεριανό,βαριεστημένο όνειρο.

Είχες δίκιο,φίλε μου. Πάντα είχες δίκιο.

Σχεδόν πάντα,τουλάχιστον.

Zu'u los ko faaz vothni hi. Nid trun vir truk nusaan, Zu'u tul lokaal hi ahrk laan hi med vorohah jul. Zu'u grit waan Zu'u vis alun fraan rinis truk Zu'u felt fah hi fah vorey jor, nuz hi fusk zey hond med Zu'u drey volzaan wah hi.

Zu'u lokaal hi.