Ε.

XII - Ad nauseam.

Ακόμα και το πιο απλό φαντάζει πολυτέλεια πλέον. Ένα πακέτο τσιγάρα φαντάζει υπερτιμημένο αγαθό να έχω εδώ μέσα. Εδώ στις ερημιές, ζώντας μια ασκητική ζωή που δεν επέλεξα,πρέπει να υπάρχουν μάλλον κατάλληλες συνθήκες για να μπορώ να έχω και εγώ το μόνο πράγμα που μου προκαλεί κάποια ευχαρίστηση. Κάτι που να κάνει την διαμονή μου στην εξορία,εξαιρετικά ανυπόφορη. Το πιο απλό φαντάζει άθλος πλέον,αλλά οι δεσμοφύλακές μου, ειλικρινά αδιαφορούν πλήρως. Αφού αναπνέω και έχω μια στέγη πάνω από τι κεφάλι μου, πρέπει να τους είμαι και ευγνώμων, υποθέτω.

Μόνο που άκουω την φωνή κάποιων εδώ,σφίγγεται το στομάχι μου. Φωνές που κάποτε με προκαλούσαν σε αναμέτρηση. Το ίδιο μου το αίμα, που πλέον αποποιούμαι και απαρνιέμαι, να μονομαχήσει μαζί μου. Μου έχει γίνει ξεκάθαρο από πολύ μικρός, πως αυτοί οι τοίχοι δεν μας χωράνε όλους. Το σπίτι σου,η ζωή σου,το χωράφι σου και ότι άλλο δικό σου δεν έχει θέση για εμένα. Και δεν χρειάζομαι κιόλας θέση εκεί, μίζερο υπανθρωποειδές.

Απλά κάθε μέρα μου υπενθυμίζεται πως όσο είμαι εδώ πρέπει να υποφέρω. Να ματωνω. Να τρώω τον εαυτό μου σε έναν ατελείωτο κύκλο βαναυσότητας. Να ξεψυχώ κάθε βράδυ για να γεννιέμαι ξανά το πρωί,μόνο για να υποφέρω και να ξεψυχήσω ξανά το βράδυ. Δεν υπάρχει λύτρωση εδώ. Δεν υπάρχει ζωή. Μόνο μαρτύριο. Μόνο απόγνωση. Βύθιση στην λήθη μέχρι και εγώ ο ίδιος να ξεχάσω ποιος είμαι. Ελεύθερη πτώση στο βαθύτερο κώμα και όποιος αντέξει την πρόσκρουση, ας ζήσει.

Αλλά αυτό θέλετε. Όλοι σας εδώ μέσα. Να είμαι με σκυφτό το κεφάλι. Να μην έχω πια δύναμη να υπάρχω. Να με κάνετε μαριονέτα σας. Να ξεκαυλώνετε τα πάθη σας πάνω μου. Να έχετε μια δικαιολογία για να γκρινιάζετε περισσότερο. Πως ο γιόκας σας είναι μια αποτυχία. Ένα ρεμάλι. Ένας παρτάκιας.
Αυτό θέλετε. Δεν θα σας το δώσω ρε όργια. Ακόμα και αν αυτό συνεπάγεται με το τέλος μου,δεν θα κερδίσετε. Δεν σας αξίζει θρίαμβος επί του πτώματός μου.

Ακόμα και αν αυτό σημαίνει να καταστραφώ,ας καταστραφώ για εμένα. Όχι για εσάς. Ποτέ για εσάς.

Ad nauseam λοιπόν άλλη μια μέρα στο κελί του Απόκληρου. Άλλη μια μέρα που την έχει ξαναζήσει ξανά και ξανά και ξανά και ξανά και ξανά και ξανά...
Ξέρω κάθε στιγμή του πως θα εξελιχθεί αυτή η μέρα. Ξέρω κάθε λεπτό πως θα γεμίσει την ώρα. Κοντεύει 6 και αρχίζω να λιμπίζομαι μια βοτκάρα στο ντουλάπι της κουζίνας. Εξαιρετικά θα πάει και αυτό απόψε. Άλλη μια μαρτυρική μέρα,έφτασε στην μέση της. Με την βοήθεια της θολουρας του αλκοόλ,εύχομαι τουλάχιστον να έρθει στο πέρας της,όσο πιο ανώδυνα γίνεται.