Ε.

LXXIX - Φιγούρα.

Θέλω να σας μιλήσω για τον Κόμη.
Μια φιγούρα, βγαλμένη από το απόσταγμα της ψυχής μου. Το όνομά του, σε μια άλλη, μακρινή γλώσσα, σημαίνει ο Σιδηρός.
Φτιαγμένος από το κράμα της έφηβης φαντασίας μου και της καθημερινότητάς μου, ο Σιδηρός αυτός Κόμης ζει και βασιλεύει μέχρι το σήμερα και το αυριο. Και είναι τι άλλο?

Ένα Βαμπίρ.

Όχι όμως όποιο κι όποιο Βαμπίρι, που τυχάρπαστα θα αιματοκυλίσει τη νύχτα. Ούτε από εκείνα που στραφταλίζουν στο φως.

Τρομακτικό στην όψη. Σκελετιασμένο, μισότυφλο, με σημάδια στα χλωμά του μούτρα. Μαύρα τα στεγνά του χείλη, που κι αυτά αν και σκισμένα, κρύβουν πίσω τους φιδίσια δόντια και μια γλώσσα διχαλωτή, μακρυά σα μαστίγιο, που ορέγεται αίμα με λάγνο πόθο. Το δέρμα του κρύο, λευκό και σημαδεμένο από μάχες. Κάποιες με ανθρώπους, κάποιες με άλλα πλάσματα, αλλά οι σκληρότερες του χώρισαν το κορμί του σε μεσημβρινούς και παράλληλους, ήταν εκείνες που έδωσε με τον εαυτό του, χωρίζοντας στο πετσί του τον χάρτη της οργής, της κραυγής που χάθηκε μέσα στη νύχτα, πίσω απο αμέτρητα μπουκάλια ποτού. Το μελάνι έγινε ο αιώνιος εραστής του, σχηματίζοντας πάνω του σύμβολα περίεργα, λέξεις και φράσεις που οι ζωντανοί θα τρέμουν πάντα να προφέρουν και να ονομάσουν. Αυτά έγιναν τα λέπια του Δράκου. Κομμάτι της μακάβριας πανοπλίας του, που κουβαλάει μαζί του όπου κι αν πάει. Ένας λαβύρινθος που μόνο αυτός μπορεί να βρεί το τέρας, τις παγίδες και την έξοδο.

Ο Σιδηρός αυτός Κόμης, είναι ένας Άρχοντας ανάμεσα στους ομοίους του. Σμιλευμένος από την χρόνια απουσία του φωτός μέσα του, ο θρήνος έγινε το νανούρισμά του. Δηλητηριάστηκε από την πικρία που του άφησε ο κόσμος όσο έρεε αίμα στις φλέβες του, και όχι εφιάλτες που θα τρέξουν αν κοπεί και ματώσει, και αποφάσισε να γίνει θεός.

Έπαιξε σφαλιάρες με τον θάνατο κι έγινε ένα με αυτόν, με τον χρόνο τον ίδιο, και μπόλιασε μέσα του τις σκιές. Εκείνες με την σειρά τους, τον αγκάλιασαν πίσω και γίναν ένα. Σε μια άλλη γλώσσα, αυτό σημαίνει ένα άλλο του όνομα. Θυμίζει κάτι μυστικιστικό, οριεντάλ. Μα είναι κάτι τόσο μίζερο και μαύρο.

Μαγκιά του βασικά.

Είναι αλάνι, όταν το θυμάται...

Η εκδίκηση έβραζε στην καρδιά του, σαν καταραμένο τσουκάλι μάγισσας που φέρνει όλα τα κακά στον κόσμο. Ένα ερπετό, μια μαύρη έχιδνα που έρπεται σιχαμερά, ανάμεσα στους κόσμους, περιμένοντας την επερχόμενη πτώση τους από τα δικά του χέρια. Ποτέ αγροίκος, ποτέ άμυαλος σφαγέας. Μεθοδικός, αυστηρός με την πάρτη του, την οποία τιμωρεί βάναυσα καμία φορά και συνάμα ερωτευμένος με τα μούτρα του, τα οποία δεν μπορεί ποτέ να δει σε καθρέφτη (ή τουλάχιστον έτσι λέει), θέλησε να σχηματίσει ένα κόσμο κατ' εικόνα του.