Ε.

LXV - Ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι.

Σας έχω πει ποτέ με τι μένος μισώ τον Μάιο?

Ο πιο καταθλιπτικός μήνας κατά τα λεγόμενα του Απόκληρου,από τότε που τον θυμάμαι.

Τον έχω συνδέσει βαθειά με ψυχολογική πίεση,είτε στα μαθητικά μου και ακαδημαϊκά μου χρόνια (τότε όταν στη γη δηλαδή ακόμα βολόδερναν δεινόσαυροι,πτεροδάκτυλοι και ότι άλλο μπορεί να συναντήσει κάνεις έξω από την αυλή του πατρικού μου) εν όψη εξετάσεων τότε και εξεταστικής αργότερα,είτε γιατί σηματοδοτεί την λήξη του αγαπημένου μου χειμώνα και την έλευση ενός εξάμηνου που θα ψήνομαι από τη ζέστη σε σημείο στο τέλος της ημέρας να μοιάζω με απολίθωμα straight out Πομπηία,ειτε γιατί είναι ο μήνας που τα αισθηματικά μου,με σχεδον στατιστική ακρίβεια went so South,they were about to crash downtown at Mexico City. Ακόμη και οι εποχιακές αλλεργίες βρίσκονται στο ζενίθ τους όταν με πιάνουν,αν και έχω αρκετό καιρό να υποφέρω από αυτές. Ποτέ δεν είναι αργά βέβαια να μου ανοίξουν τη πόρτα διάπλατα και να μου κλείσουν την αεροφόρο οδό λες και είναι το Σύνταγμα πριν από πορεία.

Αμήν και πότε δηλαδή.

Μπορει τα περισσότερα από αυτά να μην ισχύουν πληρως πλέον,yet all I know είναι πως για κάποιο άγνωστο μέχρι στιγμής λόγο νιώθω τον βουβό μα μπάσο απόηχό τους να γεμίζει ξανά τα αυτιά μου με γλυκιά απόγνωση,η οποία εν τέλει από ότι φαίνεται είναι η μόνη μου σταθερή και κυματώδης σχέση εσαέ. Κερδίζει κατά κράτος μέρα με τη μέρα ξανά και καμαρώνει στις πλάτες μου θριαμβευτικά κοστίζοντάς μου κάθε στιγμή οποιουδήποτε θεμιτού συναισθήματος.

Μπορει όλα αυτά να τα νιώθω στο πετσί μου έτσι αυτές τις μέρες γιατί ξαναγύρισα για κάποιες μέρες στο πατρικό μου,υποτίθεται για Πάσχα,μα βρήκα ένα πολύ καλό άσυλο μέχρι τις εκλογές για να ηρεμήσει το κεφάλι μου από το ανελέητο ψυχικό σφυροκόπημα που δέχομαι στα των Αθηνών,και σε συνδιασμό με το mood του μηνα που διανύουμε, με εχει γονατίσει.
Ομολογώ πως είχα φτάσει σε τέτοιο σημείο αηδίας και αποστροφής από καταστάσεις και άτομα,που το να δραπετεύσω για χιλιοστή φορά προς μια κόλαση ξανά φάνταζε ιδανικό. Και έτσι λοιπόν,τα ζώ ξανά όλα σε ένα τρελό προ καλοκαιριού ρεμιξάκι,το οποίο σαν αναλώσιμο χιτ κλασης του καταραμένου despacito,θα με στοιχιώνει όλο το καλοκαίρι,βλέποντας μαζί μου ηλιοβασιλέματα και ανατολες σε κάποια θάλασσα του κόσμου.

Οσο είμαι εδώ ξανα στην απομόνωσή μου,στο κελί μου όπως έγραφα και έλεγα ανέκαθεν,μπορεί να βρήκα μια ανάπαυλα,μα ποτέ γαλήνη.