Όσες μέρες μου απομένουν εδώ πριν φύγω για δουλειά, κάθομαι και αναπολώ κάθε στιγμή. Όλα όσα ζω πλέον φαντάζουν ονειρικά. Και θα γίνουν ακόμα καλύτερα. Στιγμές γέλιου, χαράς,αγάπης,με έκαναν να νιώσω ξανά πώς ζω και εγώ σε αυτόν τον κόσμο. Πως δεν υπάρχω απλά κλεισμένος σε ένα αρμάρι ξεχασμένος από όλους και από όλα. Ότι δεν είμαι μια ανάμνηση που σε οποιουδήποτε μυαλό στάξει για λίγο,θα στεγνώσει την επόμενη στιγμή.
Νιώθω μεθυσμένος με την ζωή. Εγώ,που έλεγα νωρίτερα πως η ζωή δεν είναι για όλους. Εγώ,ο μεγαλύτερος οπαδός της αμφισβήτησης των πάντων για την αυθεντικότητά τους,αρχίζω να αναθεωρώ σιγά σιγά για την αντίληψή μου. Δεν μετανιώνω για όσα έχω πει,ως τώρα με γνώμονα αυτά τα ερεθίσματα και εμπειρίες που είχα,αυτά μπορούσα να νιώσω και να σχηματίσω αυτή την άποψη. Και ας μην κοροϊδευόμαστε,αυτά έβλεπα,αυτά ένιωθα. Δράση και αντίδραση.
Από εκεί που περπατούσα στους δρόμους σαν το ρετάλι,χωρίς να κοιτάω τίποτα συγκεκριμένο,τα μάτια μου σαν ασυγκράτητα παιδιά,ερωτεύονται. Δεν θα διστάζουν να παρατηρούν τον κόσμο πίσω από τα μαύρα μου γυαλιά. Νιώθω πως ακόμα υπάρχει αγάπη εκεί έξω. Unconditional, genuine,wholesome.
Κατι άξιο αναφοράς. Θυμάμαι να έχω κατέβει Πειραιά πριν κάποιες μέρες και καθώς περπατούσα ξανά,λες και έχω σκοπό να κατακτήσω όλη την περιφέρεια της πόλης με πυγμή και πύρηνη θέληση. Επιβράδυνα το βήμα μου καθώς μπροστά μου ήταν ένα ζευγάρι ηλικιωμένων. Εξεπλάγην όταν τους είδα να κρατιούνται χέρι χέρι και πριν αφήσουν την ένωση τους για να περάσουν απέναντι,ο καλοντυμένος κύριος έσκασε ένα φιλί στο μάγουλο της αγαπημένης του.
Τόσα χρόνια, τόσες ιστορίες που μόνο εκείνοι ξέρουν και ακόμα είναι ερωτευμένοι. Αγαπιούνται σαν έφηβοι.
Η αγάπη υπάρχει τελικά. Δεν σημαίνει πως πρέπει να άνθισε σε μια άλλη εποχή και να έφτασε στο τώρα αναγκαστικά. Υπάρχει,στις γωνίες που την έχει ο κόσμος παραγκωνισμένη. Υπάρχει στις πλατιές,στα στενά,σε μαγαζιά και σε σπίτια. Κάτω από απο τα φύλλα δέντρων στο σκιερό χόρτο ενός πάρκου. Στις προκυμαίες ενός λιμανιού με δύο ποτήρια στο χέρι και φιλιά καυτά. Σε βλέμματα και λέξεις που μόνο εμείς μπορούμε να νιώσουμε να μας ξεκλειδώνουν. Μπροστά στα μάτια μας. Μπροστά στα μάτια μου και ας μην μπορώ να την αγκαλιάσω τώρα. Θα έρθει όμως ξανά εκείνη η στιγμή. Το ξέρω...Το ξέρεις.
Όσο φοβάσαι εσύ,φοβάμαι και εγώ. Μα μέσα μου τον φόβο τον σκοτώνω μόνο με την σκέψη σου. Δεν με δηλητηριάζει πια.
VOUS LISEZ
Ε.
Non-FictionΊσως μια μελαγχολική ματιά,ίσως μια υπερδραματοποιημένη προσέγγιση και μια δόση υπερβολής στα μάτια κάποιων,μα αυτά είναι που κάνουν μιά άποψη ενδιαφέρουσα. Αυτο λοιπόν ειναι το journal μου στο ταξίδι της καθημερινής παράνοιας που ζω τα τελευταία χ...
