Ε.

XXXIV - Η μοναδική παρέα της μοναξιάς.

Η μοναξιά εδώ είναι απερίγραπτη. Περίεργο θα πει κανείς,όταν εν τέλει συνειδητοποιήσει καποιος πως όταν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του ήταν μόνος ακόμη και αν περιβαλλόταν συνεχώς από κοσμο. Έπρεπε να το είχε συνηθίσει. Συμπεραίνω πως τελικά δεν είμαι μοναχικός, ειμαι απλά μόνος.

Αμ δεν...

Οι φίλοι μου είναι ανύπαρκτοι. Εξαφανισμένοι και σκορπισμένοι στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Χωμένοι στις πιο σκονισμενες γωνίες του κόσμου,όπου εδρεύει και ευημερεί η σηψη τους. Συγγενείς και λοιπά πρόσωπα, εμφανίζονται μόνο όταν χρειάζονται κάτι από την απόμακρη διάστασή τους που χαρακτηρίζεται από μια αρρωστημένη ατμόσφαιρα τοξικότητας. Γνωστοί,mere acquaintances and stuff,ποτέ δεν μετρούσαν για δικά μου πρόσωπα. Αξία εμπιστοσύνης. Η εμπιστοσύνη μου άλλωστε,συνήθως μοιράζεται με το σταγονόμετρο σαν το νερό της αιώνιας νιώτης. Εξαίρεση σε αυτόν τον κανόνα αποτελούσαν άτομα ανάξια αυτής της απλοχεριάς μου και οι πράξεις τους,μου θύμισαν τουλάχιστον το πως κανένας άνθρωπος δεν είναι άξιος να χαίρει τέτοιων προτερημάτων από μέρους μου. Αλλού αυτά. Αλάργα από εμένα.

Έτσι λοιπόν,έχοντας μέχρι πρότινος έναν κύκλο,τότε μικρό και πλέον ανύπαρκτο οι περισσότερες συζητήσεις εδώ πέρα,είναι small talk για την κατάσταση του πλοιου,αναφορά και διαίρεση εργασιών,αστεία που έχω χιλιακούσει από τα ίδια στόματα και ιστορίες από λιμάνια μια άλλη,πιο ρομαντική εποχή που με αφήνουν συνήθως παγερά αδιάφορο. Ο μόνος μου διάλογος πλεον είναι με τον εαυτό μου και ένα,δύο πρόσωπα που οπότε μπορούν,τσεκάρουν να δουν αν ο
καπτα-Απόκληρος ζει ακόμα. Αν η θάλασσα δεν του πήρε ακόμη τα λογικά.

Ποια θάλασσα...Ύστερα από δύο αποτυχημένα δοκιμαστικά και σελίδες γεμάτες από παρατηρήσεις,ανάθεμα και αν δούμε και λίγο ανοιχτό πέλαγος που μου έχει λείψει.

Που και που,χτυπάνε όλως παραδόξως τα dm μου από νέα πρόσωπα στα social,μα δεν έχω την όρεξη να ανοίγομαι για πολλά πολλά. Είναι αυτή η κοινωνική εξάντληση που θεριέυει μέρα,με αστείρευτη πείνα έτοιμη να καταβροχθήσει κάθε σπιθαμή μου. Πρόσωπα με ερωτηματικά,σαν εκείνο το επιτραπέζιο που παίζαμε μικροί που μου διαφεύγει το όνομά του. "Και αλλοι άχρηστοι..." Σκέφτομαι βλέποντας καμία φορά τα ονόματά τους στην οθόνη.

Ακόμα και έτσι,η μοναξιά δεν διαλύει ούτε στο ελάχιστο. Δεν μου προσφέρει τίποτα ουσιώδες πέρα από ακόμη ένα small talk...

Όπως έγραφα και στην φυλακή μου,basic human fuckin interaction,people. Ποτέ δεν περίμενα να το ζητάω,προφανώς και όχι από άγνωστους,μα από εκείνους που ήρθαν,έμειναν και εν τέλει εξαφανίστηκαν από προσώπου γης.

Δεν είναι όλα για όλους.