Ε.

XXVIII - Θαμπά προσωπα.

Πιο μόνος από ποτέ. Τόσο αρτια,άδειος.
Τα πρόσωπα που πίστευες πως είναι φίλοι σου χάθηκαν. Και εκείνα,άφησαν απο το χέρι τους το σκοινί που σας κρατουσε ενωμένους τόσα χρόνια. Ούτε στα γενέθλια σου δεν σε σκέφτηκαν να στείλουν έστω ένα ΧΠ να βγουν από την υποχρέωση.

Θάμπωσες και εσύ,σαν τα σχέδια που έκανες με το δάχτυλο στο τζάμι του αυτοκινήτου με τα πρώτα κρύα μικρός και χαθηκες από τα μάτια και τις σκέψεις τους.

Τραβάνε την δική τους πορεία σε ένα δικό τους χάρτη προς άγνωστα νερά...

ΩΡΑ ΚΑΛΗ ΣΤΗΝ ΠΡΥΜΝΗ ΣΑΣ ΚΑΙ ΑΕΡΑ ΣΤΑ ΠΑΝΙΑ ΣΑΣ!

Όλοι φεύγουν και χάνονται. Σταγόνες που έρχονται από το άπειρο και κατευθυνονται κάτω ξανά σε εκείνο. Και το μόνο που μένει,είναι η μυρωδιά του βρεγμένου χώματος,που θυμίζει αναμνήσεις μας. Και εν τέλει,μένεις εσύ,στερεμένος ωκεανός,αποκαλύπτοντας μόνο ναυάγια και νεκρή φύση,που σαπίζει μέρα με την μέρα.

Δεν ξέρω τι είδους επιδημία έχει πέσει και όλοι φαίνονται να κάνουν τις πιο λάθος επιλογές στην ζωή τους,ο ένας μετά τον αλλο επανειλημμένα και να επαναπαύονται σε στομφώδη λόγια και σκέψεις που θα παραμείνουν για πάντα ανεκπλήρωτες,εκεί που θάβουν τα πάντα για εκείνους στο υποσυνείδητό τους.

Ζητούν αλλαγές στην ζωή τους μα πνίγονται πριν καν ξεκινήσουν να ρίξουν την θεμέλια λίθο της "σωτηρίας" τους. Κουλουριάζονται στο τώρα,ξεχνώντας το αύριο που με κάθε χτύπο της καρδιάς τους,έρχεται όλο και πιο απειλητικά.

Ποτέ μου δεν το κατάλαβα αυτό. Αυτόν τον ηλιθιο τρόπο σκέψης. Είμαι άτομο που πάντα κοιτούσε το αύριο. Το σήμερα ήταν μόνο για το πως θα θεμελιώσω το μέλλον και ίσως,ένα μικρό κομμάτι του για εμένα. Κάτι χαζοσυμβουλές του τύπου "αφέσου" και "ζήσ'το" με άφηναν πάντα με μια περίεργη,ληγμένη επίγευση. Εκείνοι που το λέγανε,φαίνονταν στα μάτια μου τόσο στερημένοι,τόσο δήθεν και τάχα εκείνης της πάστας ανθρώπων που "πιάνουν την ζωή απο τα μαλλιά". Ποτέ δεν την πιάσανε,Ποτέ δεν άδραξαν μια μέρα ή νύχτα για κάτι ουσιώδες. Πάντα,αναλωνόντουσαν στο τίποτα. Στο εύκολο και εύπεπτο κύκλο του self indulgence εντός της εμβέλειας των χεριών τους.

Έχει μεγάλη διαφορά η επιθυμία από την πράξη. Και από πράξεις, υπάρχει πλήρης άπνοια.

Από την μία σκέφτομαι από τέτοια ατομα,δεν έχω να περιμένω και πολλά. Οπότε,τι είχες,τι έχασες Απόκληρε;

Από την αλλη όμως,φίλοι. Οικογένεια. Μια αλυσίδα ατόμων που κρατιόσασταν όλοι μαζί τόσα χρόνια σε τόσες πολλές στιγμές,συγκινήσεις,στεναχώριες και χαρές που πλέον είναι αδύνατο να σκεφτείς με ποιους θα τα μοιραστείς ξανά.

Όχι πια...