Ε.

LXXIV - Στο Διάστημα

Εγώ και τα αγκάθια μου.
Οι σπόνδυλοί μου που ξεπετούν από τη ράχη μου,
να μη με πλησιάσει κανείς.

Εγώ, και η σιωπή μου,
εκκωφαντική,
να μην ακούει κανείς την ανάσα μου που τρέμει.

Εγώ και τα παιδιά μου.
Η μουσική μου και τα γραπτά μου,
μυστικά δάκρυα σε γραμμές και πεντάγραμμα.

Κρυμμένος σε ένα σάρκινο κελί,
κρεμιέμαι από τα κοκάλινά μου κάγκελα.

Κρατώ στα χέρια μου,
τη καρδιά ενός μικρού,
που το έσκιαζε ο κόσμος.

Μικρό.

Νεκρό.

Μα ζεί.

Το παράδοξο της ζωής
στην παράσταση της ύπαρξης.

Στο μαύρο του διαστήματος,
κολυμπάει στο παρασκήνιο των κόσμων.

Ακόμα ένας καταραμένος.
Μια υπόθεση χαμένη.

Μια ψυχή,
μια κραυγή,
που οι διαόλοι της
χορεύουν και λαλούν σα λυσσασμένοι λύκοι.

Με κοιτάω στον καθρέφτη.
Με μισώ.

Με αγκαλιάζω σε πριβέ φωτογραφίες.
Από εκείνες που κανείς ποτέ δε θα δεί.
Με αγαπώ.

Το μπουκάλι δίπλα μου,
με χαϊδευει στοργικά.

Απάλυνέ μου την οργή.
Κάνε με να χάσω την ροή του χρόνου.

Σε παρακαλώ.

Πάρε με μακριά,
μέχρι να μας προδώσει η αυγή.

Και εκείνο το πιτσιρίκι,
φορώντας τα μπλε,
ναυτάκι,
ίσως κοιμηθεί.

Και ας ξυπνήσει,
ντυμένο στα χακί.