Ε.

ΧΙ - Απομόνωση και συμπάθεια.

Κάθομαι στο κελί μου,ξανα. Η μόνη μου παρέα εντός των τοίχων είναι το σύννεφο του ηλεκτρονικού μου πλέον  τσιγάρου και κάποιες χλιαρές μπίρες.
Η φυλακή μου,μου δείχνει ξανά τα δόντια της και οι δεσμοφύλακές μου γελούν. Ευχαριστιούνται κάθε δευτερόλεπτο της διαμονής μου σε αυτό το παραδεισένιο θέρετρο για εξαναγκαστικές διακοπές κάπου ανάμεσα σε κάτι γαμωχώραφα και αρκούδες του βορρά.

   Μεταξύ μας;Σκέφτομαι ώρες ώρες να δραπετεύσω και να αράξω με τους τεράστιους,γούνινους κροκόδειλους της στεριάς. Τι μπορεί να πάει λάθος; Τα δόντια τους γύρω από τον λαιμό μου and lights out mate! Καλύτερη μοίρα φαντάζει από το να κάθομαι και να βλέπω το σώμα μου και την ψυχή μου να με εγκαταλείπουν,σαν κάποιο τρένο που σιγά σιγά επιταχύνει και εγώ,ο μάταιος ταξιδιώτης,όσο και να τρέξω δεν θα το φτάσω ποτέ. Το βλέπω να με χαιρετά,στάζοντας ειρωνεία καθώς το μόνο που αφήνει είναι ο ατμός και η μυρωδιά του καμμένου κάρβουνου.

Γνώριμο συναίσθημα. Συμπονετικό, να το βλέπει κανείς σε μια ταινία,ασπρόμαυρη συνήθως και να λέει με ανακούφιση "Ταυτιζομαι". Να βρίσκει κάποιος κάποια ψήγματα δικά του σε ένα μάτσο καρέ από ένα φιλμάκι μιας άλλης εποχής.

Απύθμενα άσχημο να έχεις μεγαλώσει έτσι. Το πολυπόθητο εισιτήριο μου ήρθε πρώτη φορά όταν έφυγα από τον καταραμένο αυτό τόπο πρώτη φορά. Εξτασιακό συναίσθημα. Μακριά από την σήψη της φυλακής μου,που το μόνο που έκανε είναι να με σάπιζε από μέσα προς τα έξω.

Αφάνταστα άσχημη είναι όμως η πραγματικότητα του Απόκληρου. Πως εδώ και σχεδόν 6 μήνες ( που ειλικρινά φαντάζουν χρόνια) τα πόδια του τσιμέντωσαν εδώ. Σαν στήλες άλατος δεν κουνιούνται πάρα μόνο για να σπάσουν και να βρεθεί με τα μούτρα στο πάτωμα. Να του θυμίσουν πως έπιασε πάτο (γελάστε για να νιώσω καλύτερα μεσ'της αμηχανία της στιγμής) με τα μούτρα!

*APPLAUSE*

Αναβοσβήνει λαμπρά κόκκινη η πινακίδα πάνω από τα κεφάλια σας. Χειροκρότημα καλέ! Αφού δεν μπορώ να γελάσω εγώ με την κόλαση μου ας το κάνετε εσείς για εμένα. Και επικροτήστε  με. Ή αν θέλετε,πείτε μου και εσείς πως δεν είμαι ο μόνος που ζει έτσι. Πείτε μου και εσείς,you magnificent bastards, πόσο τυχερός είμαι που έχω όλα αυτα τα λειψά που έχω. Πόσο αγνώμονας είμαι και δεν ξέρω να εκτιμώ τον ιερό θεσμό της οικογενειακής στέγης. Κοιτάξτε με στα μάτια (τουλάχιστον μπείτε στον κόπο να τα φανταστείτε,μελί είναι με αλεξίπτωτα για μαύρους κύκλους). Αν δεν είχατε σκοπό να αναφέρετε τίποτε από όσα ανέφερα στο ντελίριο της ασταμάτητης παραφροσύνης μου που δεν φτάνει ποτέ σε κρεσέντο,τότε τα θερμά μου συγχαρητήρια! Δεν είστε ζώα. Δεν είστε εκείνοι που θα κουνήσουν επικριτικά το δάχτυλό τους για να μου δείξουν πόσο λάθος είμαι. Πόσο διαστρεβλωμένη είναι η οπτική μου για τα πάντα,πόσο λίγο συμπόνια έχω μέσα μου για τους γύρω μου. Πόσο αλαζονικός μπάσταρδος γιος της υπεροψίας είμαι που μόνο ζητάει μα ποτέ δεν δίνει.

Και αφού είναι έτσι,ας ζήσω σαν σύγχρονος Κάιν,εξόριστος από την Εδέμ,μακριά από ολα αυτά δεν εκτιμώ και σέβομαι,που απλόχερα (γελάω σπαρακτικώς) μου προσφέρουν άλλοι για εμένα. Οι σύγχρονοι θεοί της ερήμου.

Με συγχωρείτε για το ύφος μου απόψε,εσάς τα δύο τρία που σας ταλαιπωρώ αυτές τις μέρες,διαβάζοντας το unending fuckfest της καθημερινότητας μου.

Αυτό που νιώθω είναι αηδία και απόγνωση. Τόση προσπάθεια, τόσος κόπος χρόνων,για να καταλήξω ξανά εδω; Για να παλεύω με νύχια και με δόντια να κρατήσω την άπειρο απειροελάχιστη λογική που μου απέμεινε;

Ουρλιάζω σε ένα δωμάτιο γεμάτο κόσμο. Κανείς δεν ακούει. Το μόνο που βλέπουν είναι ενα στόμα να χάσκει ορθάνοιχτο, μα ο ήχος δεν φτάνει στα αυτιά τους. Φωνάζουν εκείνοι για εμένα,φορτώνοντάς με με τύψεις και απελπισία. Τα πόδια μου δεν αντέχουν άλλο βάρος. Θα σπάσουν και θα βρεθώ κάτω,ξανά. Ανήμπορος,ζητώντας μια βοήθεια που κανείς εδώ δεν είναι ικανός να μου δώσει θα περιμένω την λύτρωση μου.

Και καθώς ο χρόνος περνάει αργά και βασανιστικά, ο πόνος θα γίνεται οξύτατος. Αβάσταχτος.

Κάθε είδους πόνου,φυσικού πονου,κάποια στιγμή σε μουδιάζει. Σε κάνει να νιώθεις λες και βυθίζεις το σακατεμένο σου κορμί σε ένα ζεστό λουτρό. Το κάψιμο της πληγης φεύγει και τυλίγει όλο σου το χέρι,πόδι,τα πάντα. Σε μεθάει,σαν να σε επιβραβεύει που άντεξες άλλο ένα μαρτυρικό βράδυ.

Ο πόνος μου πλέον είναι εσωτερικός. Σαν οξύ που με τρώει,λιώνει τα μέσα μου και δεν σταματάει ποτέ. Νιώθω σαν να πνίγομαι με τον αέρα κάποιες ώρες. Ότι σαν ψάρι έξω από το νερό,με αγωνιώδεις προσπάθειες θέλω να αναπνεύσω ξανά. Να ζήσω. Ομως το βάρος όλων κάθεται πάνω μου και το κάνει ανέφικτο.

Πρέπει να φύγω από εδώ μέσα το συντομότερο...