Chapter 150
သူ ရှုပ်ထွေးသွား၍ သူဒေါသတကြီး စဉ်းစားနေခဲ့ချိန်တွင် ရှေ့ရှိအမျိုးသမီးနှင့် နောက်ဘက်ရှိ မိန်းကလေးက စတင်ငြင်းခုန်နေခဲ့ကြသည်။
ရှန်းလျိုရှန့်နှင့် ဂျုံမုန့်လူငယ်လေးက ကြားညှပ်မိနေကာ ဆူညံသံများကြောင့် နား၌ တဝီဝီမြည်နေခဲ့သည်။ သူတို့ တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက်ကြည့်၍ စစ်ပွဲအတွင်းမှ အလျင်အမြန် ထွက်ခွာလိုက်ကြသည်။
ရှန်းလျိုရှန့်က မထွက်သွားမီတွင် ကျန်ရှိနေသော လိမ္မော်သီးများကို နောက်ရှိ မိန်းကလေးကို ပေးခဲ့လိုက်သည်။
"ကျေးဇူးပဲ..."
လူငယ်လေးက ဂျုံမုန့်စားပြီးနောက်တွင် လက်ခုပ်တီး၍ မေးလာသည်။
"ဘာလို့ သူ့ကို ကျေးဇူးတင်တာလဲ...သူက ရှန်းလျိုရှန့်အတွက်ပြောပေးတာလေ...မင်းအတွက်မှ မဟုတ်တာ..."
ရှန်းလျိုရှန့်က ရယ်မောလိုက်သော်လည်း မည်သည်မျှ မပြောချေ။
ဂျုံမုန့် လူငယ်လေးက နောက်လှည့်၍ စင်ပေါ်ရှိလူကို အတွေးနက်စွာကြည့်ပြီးနောက် ဗိုက်ကို ထိကာ သက်ပြင်းချလိုက်သည်။
"ငါ အရမ်းဗိုက်ဆာနေပြီ..."
ရှန်းလျိုရှန့်က မျက်ခုံးများပင့်ကာ ရှေ့တွင် စားသောက်ဆိုင်တစ်ဆိုင်ကို တွေ့နေသဖြင့် မေးခွန်းတစ်ချို့မေးမြန်းချင်သောကြောင့် အချိန်မီ သူနှင့်အတူလိုက်ပါရန်ဖိတ်ခေါ်လိုက်သည်။
ဂျုံမုန့်လူငယ်လေးက ဝမ်းနည်းစွာကြည့်လာသည်။
"ငါ့မှာ ဝိညာဉ်ကျောက်တုံးမရှိဘူး..."
ရှန်းလျိုရှန့် : "ငါ့မှာရှိတယ်..."
လူငယ်လေးက တုံ့ဆိုင်းစွာကြည့်လာသည်။
"ငါက အများကြီးစားတာ..."
ရှန်းလျိုရှန့်က ငွေအိတ်ကို ထုတ်၍ လက်ဖဝါး၌ ချိန်ကြည့်လိုက်သည်။
"လောက်မှာပါ..."
သူ စကားဆုံးသည်နှင့်တစ်ပြိုင်နက် လူငယ်လေးက သူ့ခါးကိုဖက်၍ လေပြင်းတစ်ချက်နှင့် သယ်ဆောင်သွားသည်။
"ငါ့ကို ညစာဝယ်ကျွေးတဲ့သူတိုင်းက လူကောင်းတွေပဲ...ငါ့နာမည်က ကုထောင်ထောင်ပါ...ကျေးဇူးပြုပြီး ဂရုစိုက်ပေးပါဦး..."
