Brighton School

Rozdział 64

Max

– Jay, może pójdziesz się przywitać? – rzucił Lucas, wskazując głową w prawo.

Przekręciłem lekko głowę i zauważyłem Emmę idącą przez szkolny korytarz razem z Lizą. Jay zesztywniał, a jego uśmiech natychmiast zniknął.

– Nawet mi o niej nie przypominaj – mruknął Collins, wyraźnie zniechęcony. Jego oczy unikały jej sylwetki, jakby próbował zapomnieć o tym, co się miedzy nimi wydarzyło.

– Nie wyprzesz się tak łatwo przeszłości – zaśmiałem się, unosząc brew. 

Nagle poczułem lekkie dotknięcie na ramieniu. Gwałtownie się odwróciłem i zobaczyłem moją nauczycielkę geografii, która stała tuż obok, patrząc na mnie z poważną, ale lekko rozbawioną miną.

– A pan, panie Miler, nie wyprze się poprawy z przemysłu, która jest za dwa dni – powiedziała, krzyżując ramiona.

Zamarłem, przypominając sobie, że całkiem zapomniałem o tej poprawie. Choć nie powinno mnie to nawet dziwić. Nie mam pojęcia, kiedy ostatni raz byłem przygotowany na jakikolwiek dzień w tej szkole. Od początku roku tylko wpadałem na lekcje, licząc, że jakoś to będzie.

Wymusiłem niezręczny uśmiech i kiwnąłem głową, jakbym faktycznie o tym pamiętał.

Gdy nauczycielka odeszła, Jay parsknął śmiechem. – Więc jak tam twoje przygotowania?

– To nie jest nawet zabawne. Przez cały semestr na żadnej lekcji geografii nie zapisałem nic w zeszycie, z którego powinienem się uczyć – mruknąłem, kręcąc głową – W sumie to ja nawet nie mam zeszytu. Myślałem, że to mi nie będzie potrzebne, ale teraz to chyba ja nie jestem potrzebny na tej poprawie.

– Mogę ci dać moje notatki – zaproponowała Ava.

– Ale przecież wy jeszcze nie przerabialiście naszego materiału – odpowiedziałem, zdziwiony. 

– Prawda, ale na dodatkowych zajęciach omawiałam już zarówno swoją, jak i waszą klasę – Uśmiechnęła się szerzej. – Powinieneś tam znaleźć wszystko, czego potrzebujesz.

Złota kobieta.

Anioł.

Moja cudowna istota.

– Dziękuję – westchnąłem z ulgą, czując, jak ciężar z moich ramion opada.

Wtedy, z końca korytarza, zauważyłem Valentine. Wyglądała na zagubioną, jakby nie mogła znaleźć znajomych twarzy. Jej spojrzenie skanowało tłum, a kiedy w końcu nas zauważyła, delikatnie podbiegła w naszym kierunku. 

Spojrzałem na Aidena, którego wyraz twarzy momentalnie się zmienił. To były te najmniejsze szczegóły, które utwierdzały mnie w przekonaniu, że między nimi działo się coś więcej.

Zawsze, gdy Edwards się pojawiał, niemal odruchowo szukał Valentine. A gdy ją dostrzegał, wszystko inne nagle przestawało go interesować. Owszem, zawsze miał wyjebane na resztę, ale wtedy to było szczególnie wyraźne.

Valentine stanęła obok nas, szybko się przywitała, a ich spojrzenia skrzyżowały się w tej jednej sekundzie, która wystarczyła, by oboje uśmiechnęli się w ten swój ledwo zauważalny sposób. Zawsze w grupie zachowywali się trochę niezręcznie między sobą, jakby nie do końca wiedzieli, jak odnaleźć się w tej sytuacji. 

Choć z jednej strony ekscytował i cieszył mnie fakt, że między nimi budziło się uczucie, to z drugiej przechodziły mi przez głowę myśli, jak trudną osobą jest Aiden. Znałem go dobrze, zawsze trzymał ludzi na dystans, nawet tych najbliższych, jakby z góry zakładał, że nie warto się angażować. Może i starał się, może teraz dawał Valentine więcej, niż ktokolwiek by się spodziewał, ale nie byłem pewien, czy to, co się między nimi rozwijało, miało szansę na stabilność.