I'll Hold On To You

What I Can Do For Now

It's a brand new chance for me to reach out to you that I can't allow to disappear. So in one way or another, I'll let you know what lies here in my heart… ~ Florence Joyce

xxxxxx

[Brent]

Hindi na sana ako madedesisyong magpahinga muna dahil ilang araw na rin akong walang tigil sa paglabas ng bahay nitong mga nakalipas na araw. Pero hindi ko maintindihan kung bakit kanina pa ako hindi mapakali. I wasn't sure what I should be worried about, to be honest. Pero hindi ko maitatanggi na sa isang bahagi ng puso ko, may pag-aalala akong nararamdaman.

Has this ever happened before? I had gut feelings that hadn't failed me most of the time. Honestly, the worry that kept on creeping since this morning never left me. Could this be another of that gut feeling? Pero para saan? Para kanino?

That was when I recalled that I haven't visited Relaina since yesterday. Para kaya sa babaeng iyon ang pag-aalalang nararamdaman ko sa mga sandaling iyon? But what could possibly happen to her for me to feel that way? Sa pagkakaalam ko, nasa kabilang bayan pa rin ang mga magulang nito. Ang tanging kasama lang nito sa bahay ay si Mayu.

Of course, it wasn't like I could just ask that young woman about Relaina so casually. Hindi na naman ako titigilan ng babaeng iyon ng pang-aasar. Kaya nga nagkakasundo ito at si Neilson, eh. It was a crazy thing dealing with their shenanigans whenever those two were together.

Pero sa mga sandaling iyon, wala na akong ibang pagpipilian kundi ang tanungin si Mayu tungkol sa kalagayan ni Relaina. I just had to be sure. Alam kong hindi ako patatahimikin ng pag-aalala kong ito hanggang wala akong nakukuhang kumpirmasyon.

Of course, it doesn't mean I ended up doing it right away. Nagkaroon pa rin ako ng pag-aalinlangan kung manggugulo ba ako o hindi na lang. I could be worried for nothing. This could be pertaining to entirely something else — at least with regards to this nagging feeling in me. Sabi ko nga, hindi ako binigo ng mga nararamdaman ko pagdating sa isang bagay. That gut feeling was telling me something.

I only have to figure out what it was.

"Bro, plano mo bang libutin ang buong kuwarto mo ng 100 times? Hindi ka mapakali riyan sa ginagawa kong paglalakad papunta't pabalik, ah."

Buntong-hininga na lang ang naging tugon ko sa komentong iyon ni Neilson na hindi ko man lang namalayang nakapasok na pala ng kuwarto ko. But as much as I wanted to make a retort on his words, I decided not to. Masyado nang okupado ng ibang bagay ang isipan ko ng mga sandaling iyon.

And I knew I won't be able to keep my worries a secret to my twin brother, anyway. At least, not for long. Isa rin ito sa mga malalakas ang radar pagdating sa akin, eh. Should I consider Relaina as one of those people? Sana nga.

It would make me happy knowing that I would have some sort of unknown connection linking me to her, whether she wanted it to happen or not.

"Naku po! Mukhang alam ko na kung ano ang gumugulo sa utak mo ngayon."

Napatingin na lang ako kay Neilson. "Halatang-halata na ba?"

"Bro, iisang tao lang ang nakakagawa niyan sa 'yo, whether we both admit it or not. Not that I consider that a bad thing dahil alam ko naman ang impluwensiyang meron siya sa 'yo. But this time, I'm quite sure na may dahilan kung bakit ganyan ka ngayon at hindi mapakali kahit na wala kang ideya kung bakit."

Doon na kumunot ang noo ko. Tuluyan na rin nitong nakuha ang atensyon ko. Hindi ko maintindihan ang gustong ipunto sa akin ng kakambal ko sa mga sinabi nitong iyon. "Ano'ng ibig mong sabihin?"