Love Under The Sunset

59

LOREN'S POV....

Dumating naman bigla yung mga sasamahan ko sa trabaho, sina Noli, Angelo, Ces, Korina and Karen.

Nakita ko naman naka kunot yung noo ng asawa ko kay Noli.

Kahit ang kanyang pag iisip ay pang five year old halatang nag seselos pa rin.

"Sino po yun po, yung medyo whity ang hair po." Tanong naman ng asawa ko. Habang naka tingin kay Noli.

Medyo natawa naman ako sa sinabi nya.
Halatang nag seselos.
Maging sila Noli, natatawa din sa asawa ko.

"Hahaha! Ayan po? Si ninong Noli po yan po. Ayun naman po si ninong Angelo po. And yung mga girls po, sila ninang Ces po, ninang Karen and ninang Korina po." Sagot ko naman sa asawa ko.

"Ninongs and ninangs po?" tanong pa niya sa akin.

"Eh, ninangs and ninongs po namin sila po eh." Sambit naman ni Tabs.

Lumapit naman ako sa kanya.

"Anak? Napag usapan na po natin yung mga ganung bagay bagay." Sambit ko naman sa kanya.

Medyo matatas na sila mag salita eh. Kahit na mag dadalawang taon pa lang sila.

"Kasi po eh, lagi na lang po si daddy po." Sambit pa ni Laz.

Bigla naman akong naiyak sa sinabi nya.
Tama nga siguro sya, puro na lang ang asawa ko.
Hindi ko na sila naiintindi at naayos.

"I-i'm sorry baby. I'm sorry my babies. Halika kayo kay mommy." Sabi ko naman sa kanila.

Nagsi lapitan naman sila sa akin.

"Mommy? We do understand naman po eh." Sambit naman ni Mark.

"Opo mommy, para din naman po sa amin po yun po eh. Kasi you want us na maging buo." Sabi naman ni Ysa.

"I'm sorry mga anak ko. I'm sorry if mommy feels you lonely and alone." Sambit ko naman sa kanila.

"Mommy sorry din po." Sabi pa ni Tabs.

"Mommy? Don't cry na po." Sabi pa ni Lorein.

Mas lalo akong naiiyak, ngayon pa lang ulit sya nakakapag salita.

"Ayan na nga po umiyak na naman po." sabi pa ni Luna.

"Kasi eh, kayo talaga mga anak ko. Pinapaiyak nyo si mommy." Sabi ko naman sa kanila.

"Mommy kasi po hindi mo po kami pina- pansin po." Sabi naman ni Ysa.

"Opo nga po eh, sorry talaga po ha." Sabi ko naman sa kanila.

"We love you po mommy po namin po." Sabi naman ni Lean.

"I love you all, my dear children." Sambit ko naman sa kanila.

"Mommy? Wala na po yung baby L number seven po?" tanong pa ni Luna.

Umiyak na talaga ako ng malala sa narinig ko.
Nakita naman nila Angelo, yung nangyayari sa akin.

"I lost my another child, Angelo." sambit ko naman sa kanila. "I lost your sibling." Sabi ko naman sa mga anak namin.

Na lalo pa akong humagulgol. I lost everything. I lost my 2 children. I almost lost my husband and my family.

"Shh, I'm sorry for the lost of your baby." Sabi naman ni Angelo sa akin.

"sorry Loren, I don't know anong maitutulong ko para maka cope up ka." Sabi naman ni Karen.

"Sorry Loren, ipag dasal mo na lang ang kaluluwa ng mga anak mo. And ipag dasal mo na lang din ang asawa mo. For his fast recovering." Sambit pa ni Korina sa akin.

"Thank you for your concern and comforting me." Sabi ko naman.

Si Noli naman tahimik sya ngayon. Kasi ang sama talaga ng titig sa kanya ng asawa ko eh.
Actually before nanliligaw din sya, but I refuse.

"S-sorry Loren." Sabi pa ni Noli.

Medyo wala na akong masabi sa mga sinasambit nila.
Wala na akong ibang ginawa kundi umiyak.
At umiyak ng buong mag hapon.

Hindi ko na alam anong gagawin ko.
Kung paano ako makaka cope up.
Kahit ilang years na pala akong nawalan ng first baby, mahirap pa rin pala maka cope up.

"Don't say sorry na Noli." Sabi ko naman sa kanya.

"I know, naiinitindihan ko Lors." sabi pa niya sa akin.

I know he loves me, even before. Pero wala akong nararamdaman sa kanya eh.
And sya lang tumatawag sa akin na Lors. Or Loren, with accent.

Hindi na muna akong muli nag salita dahil nga yung asawa ko ang sama sama ng tingin nya kay Noli.

Si Noli naman, he is still looking me again. And hindi na nawala yung pag tingin nya sa akin.

Pero now naiilang na ako, nangungusap mga mata nya.

Umiiwas ng tingin na lang ako sa kanya.

>>>> TC..

MY GHADDD MAY PAST PALA, KAYA PALA SAMA TINGIN NG PAPI NAMIN.

HAYSSS MALALAMAN NATIN KUNG ANO YUN.😀😀😭😭