Eloise Belle

Hoofdstuk 3

In het onderzoekslab van mijn vader, waarin geluiden vanzelfsprekend zijn, heerst er nu een doodse stilte. Ik kijk teleurgesteld in mijn vaders ogen. Hoe durft hij te beweren dat hij niet weet wat er aan de hand is? Hoe durft hij tegen mij te liegen?

'Kom op! Je weet toch wel dat ik de emoties gemakkelijk van jouw gezicht kan aflezen? Ik zie binnen een paar seconden dat je liegt. Pap, doe alsjeblieft geen moeite. Vertel maar gewoon de waarheid,' verzucht ik.

Mijn vader knikt emotieloos. Hij probeert het. Hij probeert zijn emoties te verbergen. Maar hoe beter ik zijn gezicht bestudeer, hoe sneller ik de angst zie.

'Wat deden die auto's voor onze deur? Wat deden die mannen in nette pakken in onze straat? Ik zag ze, twee mannen die mij in de gaten hielden. Wat willen ze van ons?'

Mijn moeder snikt. Ik probeer mijn ogen strak op mijn vaders gezicht te houden. Ze huilt. Ik ben de reden van haar tranen. Ik ben het altijd geweest. Ik durf haar niet aan te kijken. Bang dat haar tranen mij zullen breken. Ik moet sterk zijn.

Mijn vader is nog altijd stil.

'Wat verzwijg je voor mij?' schreeuw ik ongeduldig. 'Wat verzwijgen jullie voor mij!'

Mijn moeder begint nog harder te huilen. Ik had niet moeten schreeuwen. Tot mijn verbazing staat ze op en gaat ze naast mijn vader staan. Haar blauwe ogen staan vol tranen. Haar blonde haren hangen fitloos over haar schouders. Ze is in korte tijd zoveel veranderd. Slanker en kwetsbaarder.

'Mijn lieve dochter,' snikt ze schor. Ze probeert zichzelf te kalmeren. Mijn hart breekt. Sinds Danny's dood zie ik haar alleen maar huilen.

'We hebben zo onze best gedaan om jou te beschermen,' fluistert ze. Mijn vader knijpt zachtjes in haar arm. Ze kijkt naar hem op.

'Vind je niet dat het tijd is om het haar te vertellen?' 'Er valt haar niks te vertellen.' Hij draait zich naar mij om.

'Ik zal Steve op de hoogte brengen over de mannen. Als je bereid bent om hem een beschrijving van hun uiterlijk te geven, vindt hij ze zo. Maar ik weet zeker dat er niks aan de hand is,' vervolgt hij kalm.

'Leugens, leugens en nog meer leugens. Wanneer houdt dat op pap? Op deze manier zul je mij verliezen,' grom ik bruut. 'net zoals je Danny hebt verloren.'

In een fractie van een seconde voel ik mijn wang gloeien. Mijn moeder slaakt een kreet. Ik hef mijn hand op en plaats die vol ongeloof op mijn prikkende wang. Hij heeft mij geslagen.

'Zijn dood is op jouw geweten!' schreeuwt hij ongecontroleerd. Mijn hart stopt met kloppen en de wereld met draaien. Hij heeft ze uitgesproken. Woorden waar ik nachtmerries aan heb overgehouden. Woorden die in mijn hart snijden.

'Het sp...' Ik hef mijn hand op als teken dat hij maar beter zijn mond kan houden. Ik loop weg en verlaat met een bloedend hart het gebouw.