Eloise Belle

Hoofdstuk 27.1

Wat voorafging...

'Ik heb het geprobeerd,' vervolgt hij serieus. Hij slaakt een diepe zucht. 'Vader luistert niet naar me.' Ik glimlach gemeend.

'Een man als jouw vader kent geen genade, is meedogenloos en heeft teveel trots. Het verbaasd me niet dat zelfs zijn zoon hem niet kan overtuigen.' Hij gaat met zijn handen door het haar.

'De dood van de prinses heeft hem veranderd. Hij is erger geworden. Hij negeert onze wensen, maakt drastische veranderingen en brengt het volk in gevaar. Hij is vergeten wat de taak is van een koning,' floept hij uit. Hij weet het niet. Hij weet niet dat ze terug is.

'Hij is een dictator,' concludeer ik. Hij knikt bedachtzaam.

'Sinds de persconferentie zijn de burgers massaal de straat op gegaan. Ze willen een verklaring. Hij weigert om hen die te geven. De deuren zijn voor iedereen gesloten. Niemand mag met de pers praten. Hij heeft zelfs de burgers tegen elkaar opgezet.' Hij stopt even om op adem te komen. 'Hij draait door, Eloise. De mensen staan al dagen voor de poort. Ik heb nog nooit zoiets meegemaakt.' Ik kan zien dat hij ten einde raad is. Niemand heeft mij verteld dat het er zo erg aan toe gaat.

'Een burgeroorlog,' fluister ik. 'Hij lokt een burgeroorlog uit? Waarom zou hij dat in hemelsnaam doen?' Noussair haalt zijn schouders op.

'Ik weet niet wat hem mankeert. De koningin weet zich ook geen raad meer.' Aleser. Hij zal nooit stoppen tot Aleser uitgeschakeld is.

'Ik moet hem stoppen, Noussair,' mompel ik. Hij haalt een wenkbrauw op. 'Hoe?' Het is nu of nooit, Eloise Belle. Zeg het!

'Jij moet koning worden.' 

.....

'Ik moet koning worden?' herhaalt hij. Ik knik en probeer zijn reactie te peilen. Hij is verbaasd, fronst en kijkt vervolgens verward in de verte. 'Ik moet koning worden?' herhaalt hij woord voor woord. Ik slaak een diepe zucht. Hij snapt het niet. Hij weet niet waar ik op doel. Natuurlijk weet hij dat niet. Jouw idee is gestoord!

'Ja, Noussair. Jij bent de troonprins en jouw volk heeft jou nu nodig. Ze hebben een koning nodig die om hen geeft en niet een die alles voor hen verzwijgt.' Noussair lacht vreugdeloos.

'Het spijt me, maar ook jij hebt koninklijke bloed, Eloise. Je moet er toch wel iets van begrijpen? Niemand wordt zomaar koning. Ook niet de troonprins. De koning moet opstappen of te komen over...' Het valt stil. De puzzelstukjes vallen op hun plaats. Hij-begrijpt-het. Mijn onderbewustzijn friemelt aan de rand van haar roze zomerjurkje. Ze kijkt nerveus.

Ik slik. Noussair kijkt me stilzwijgend aan. Zijn blik spreekt boekdelen. Hij is verbaasd, geschrokken, boos, verward en in tweestrijd. Alles tegelijkertijd. Ik houd mijn adem in.

'Zeg iets,' fluister ik. Hij haalt zijn schouders op. Hij is uit zijn lood geslagen. Aan zijn houding merk ik op dat hij zich nog nooit zo heeft gevoeld. Zo verward.

'Je wilt dat ik zijn plek inneem? Je wilt dat ik hem vermoord?' Hij wacht met glazige ogen mijn reactie af. Wat moet ik zeggen? Natuurlijk wil ik dat de koning verdwijnt. Maar ik wil niet dat hij het doet? Ik moet degene zijn die het doet. Ik knik.

'Zolang de koning leeft zal ik gevaar lopen. Ik geef misschien niks om mijn eigen leven, maar het betekent ook dat mijn ouders, Aleser, oom Steve, Ryan, Sahars gezin en iedereen die van mijn bestaan af weet gevaar loopt. Ik heb geen andere keus.' Er vormt zich een brok in mijn keel. Kom op! Wees sterk! 'Hier moet ooit een einde aan komen, Noussair. Ik moet iets doen. Ik kan niet met het idee leven dat ze elke dag over hun schouders moeten kijken en dat ze moeten vluchten.' Noussair haalt zijn handen gefrustreerd door het haar. Hij zit in een duidelijke tweestrijd.

'Dit kan je niet van me vragen,' mompelt hij. Ik glimlach.

'Dat doe ik ook niet. Ik wil alleen weten of je er klaar voor bent om koning te worden. Dit begon met de koning en mij en het zal ook met ons eindigen. Dit is mijn strijd, Noussair. Niet die van jullie. Ik ben de enige die hier een einde aan kan maken.'

'Hij is mijn vader,' verzucht hij. 'Ik weet het. Ik wil ook niet dat je tussen ons kiest. Ik moest het je gewoon vertellen.' Hij kijkt me diep in de ogen aan. 'Hij zal een einde aan jou maken, Eloise. Niemand overleeft mijn vader,' fluistert hij.

Ik pak zijn hand vast. Natuurlijk zal ik het niet overleven. Hij weet waar ik verblijf. Hij kan makkelijk een einde aan ons allemaal maken, maar hij wacht. Hij wacht totdat het wat rustiger wordt. Ik moet hem voor zijn.

Je moet het overleven! Als Aleser bereid is om voor jou voor zijn leven te vechten moet jij dat ook doen! Ik schud mijn hoofd in gedachten. Hij is een van de redenen waarom ik dit moet doen. Ik moet de koning alleen zien mee te nemen in mijn ondergang. En dit keer moet ik daarin slagen. Zolang hij leeft heb ik toch geen leven.

'Ik heb hem tot nu toe toch overleeft,' grinnik ik. Hij blijft me met een strak gezicht aanstaren. Ik slaak een diepe zucht.

'Slaap er een nachtje over. Denk niet aan jezelf maar aan het volk. Zij hebben een echte leider nodig.' Hij grijnst. Ik glimlach opgelucht terug.

'Je spreekt als een echte prinses.' Ik knijp zachtjes in zijn hand. 'Ik ben geen prinses, Noussair,' fluister ik. 'Nu we het toch daarover hebben. Er is een prinses die jou ongetwijfeld enorm heeft gemist.' Hij trekt zijn wenkbrauwen verbaasd op. Mijn hart begint sneller te kloppen. Mijn ogen dwalen af naar het huis waar we haar achter gesloten deuren houden. De enige plek waar ze nu nog een beetje veilig is. 'Wie?'

De koning mag niet weten dat ze terug is, maar Noussair is anders. Hij heeft zoveel voor ons gedaan. Ik kan dit niet voor hem verzwijgen. Het zal haar bovendien ook veel goeds doen om een bekende gezicht te zien. Alhoewel ik er erg tegenop kijk om haar terug te zien. Ik heb haar sinds Aleser weg is ontweken. Bewust. Ik weet niet wat ik tegen haar moet zeggen en hoe ik me moet gedragen. Vooral nadat ik haar boos wegstuurde. Ze zal me vast haten.

'Waar ben je met jouw gedachten?' Ik knipper en kijk hem vervolgens recht in de ogen aan. 'Wie?' herhaalt hij.

'De prinses,' fluister ik. 'Prinses Amber-Lunah Amirmoesz.'