Eloise Belle

Hoofdstuk 11.4

Het gepiep, afkomstig van de hartmonitor, dringt tot diep in zijn ziel. De herrie en paniek die er heerst is chaotisch. De zusters hollen heen en weer. Ryan en Steve haasten zich naar het bed en Sahar is een paar meters verderop gaan staan. Aleser probeert kalm te blijven, maar verliest al snel de grip op zichzelf. Hij stapt op haar af en pakt haar ruw bij de arm.

'Wat was dat?' gromt hij. 'U had gezegd dat ze niks zou voelen en het soepel zou verlopen?' Hij begrijpt er niets van. Zo had ze niet moeten reageren. De beelden blijven in zijn hoofd opdoemen. De ogen die naar achteren rolden. De stuiptrekkingen. Het geschreeuw. Haar lijkbleke gezicht. Hij heeft niet door dat hij de greep om haar arm verstevigd. Ze trekt een pijnlijk gezicht.

'Elke lichaam reageert er anders op. Maak je geen zorgen, het komt allemaal wel goed,' spreekt ze met een trillende stem. Aleser laat haar met tegenzin los.

'Als ik u was zou ik maar hopen dat ze wakker wordt,' dreigt hij gemeend.

Hij draait zich om naar de anderen. De dokter probeert Eloise nog een laatste keer te reanimeren, maar tevergeefs. Hij kijkt hen met vermoeide ogen aan.

'Het spijt me,' betuigt hij zijn medeleven. Met klamme handen trekt hij het witte laken over Eloise' gezicht. De dokter blikt op de klok en schrijft iets in zijn mapje.

Aleser woelt met zijn handen door het haar. Concentreer je. Blijf bij het plan. Hij krijgt weer de controle over zijn eigen lichaam en wenkt naar Steve. Hij moet nu zijn taak volbrengen. Steve knikt met een wit weggetrokken gezicht. Hij had zelf ook geen aanval verwacht. Niemand had het verwacht.

Steve gaat woest voor de dokter staan.

'Breng mij naar de directrice. Waar zijn jullie camera beelden? Iemand heeft haar verdomme vermoord!' schreeuwt hij de boel bij elkaar.

'Meneer L'More, kalmeer u,' brengt de dokter in. Hij legt zijn hand op Steve' schouder, die hij ruw wegduwt.

'Het aanraken van een agent? Ik kan u daarvoor aanhouden.' Steve haalt zijn legitimatie erbij en houdt dat voor zijn gezicht. 'Laat me de beelden zien,' brult hij.

'U bent zelf bij haar gebleven? Buiten jullie om is er niemand naar binnen of buiten geweest,' protesteert de dokter.

'Dat wil ik dan met mijn eigen ogen zien. Laat me dit niet nog een keer zeggen.' De dokter laat zijn schouders zakken.

'Loopt u maar met mij mee.' Steve loopt hem achterna, waardoor Aleser achterblijft met Ryan, Sahar en een paar zusters.

Hij blikt op zijn horloge. Nog vijf minuten en dan gaan zij met pauze. Hij ziet hoe Sahar op haar nagels bijt. Ze zijn veelte vroeg begonnen. Hij moet actie ondernemen. Vijf minuten zijn te lang. Eloise moet zo ontwaken, en anders is ze verloren. Daar heeft hij geen informatie over nodig. Een hart kan niet lang stilstaan en dan op gang gebracht worden. Met de middelen die ze gebruiken hebben ze slechts een paar minuten. En nu nog maar een paar seconden.

Zonder erbij na te denken stapt hij op een van de zusterd af. Hij heeft bewust voor de jongste zuster gekozen. Die kun je het makkelijkst bespelen.

Als hij haar rustig op de rug tikt draait ze zich geschrokken naar hem om, maar zodra ze in zijn ogen blik herpakt ze zich. Hij glimlacht charmant naar haar waardoor haar wangen rood kleuren. Er is niet veel nodig om haar om zijn vinger te winden en dat weet hij.

'Wat kan ik voor u betekenen?' vraagt ze hem vanonder haar wimpers.

Ze is knap. Terwijl hij naar haar kijkt denkt hij onbewust aan Eloise. Alle vrouwen die zich voor hem werpen. Ze zijn allemaal niet bijzonder genoeg. Eloise.. Zij is beeldschoon. Een pure schoonheid. Haar hazelbruine ogen. Felrode haar. Ze heeft het allemaal. En wat haar het meest siert is dat ze dat niet ziet.

Niemand van zijn partners kon zijn mond over haar houden. Ze vonden het spijtig om een schoonheid om te brengen. Haar elegantie en karakter. Het verbaasde hun. Ze begonnen de gelijkenissen te ontdekken. De prinses en zij hebben veel gemeen.

Eloise weet niet wat voor effect ze op al die mannen heeft gehad. En op hem. Hij schrikt van zijn eigen gedachten. Sinds wanneer koestert hij zulke gevoelens? Het kan niet. Mag niet. Hij moet haar slechts beschermen. Tegen zijn partners en zichzelf. Hij moet haar hier levend uitkrijgen. Dat is het enige wat telt.

'Nou?' Ze haalt hem uit zijn gedachten. Hij knipoogt naar haar.

'Waarom gaan jullie niet alvast met pauze? Je mooie gezichtje ziet er vermoeid uit,' glimlacht hij gemaakt. Haar wangen kleuren nog donkerder. 'Je kan hier nu toch niks meer betekenen,' probeert hij zo bedroeft mogelijk uit te brengen.

'Natuurlijk,' zegt ze vol medelijden. 'Het spijt me voor uw verlies,' fluistert ze en loopt van hem weg. Ze neemt iedereen met zich mee.

Even later laat Ryan het brandalarm afgaan. Nu weten ze zeker dat de ziekenboeg leeg is. 'Sahar? Het is tijd,' zegt Aleser verwachtingsvol. Hij gaat naast het bed staan en aanschouwt hoe Sahar de dosis adrenaline in Eloise' arm spuit. Vervolgens kijkt ze hem aan.

'Ga verder. Je hebt nog veel te doen, mijn zoon. Ik let wel op haar.' Aleser krijgt onmiddellijk spijt van zijn harde aanpak. Hij had haar niet zo moeten aanspreken. Natuurlijk kon ze niks weten van Eloise' reactie. Het was onverwacht.

Hij bedankt haar met zijn ogen. Ze heeft gelijkt.

'Ryan?'

'Ik ga nu de kabel van het gasfornuis doorknippen,' zegt hij voordat Aleser verder kan vragen. Aleser knikt tevreden en loopt naar het raam toe, om hem te sluiten.

'Heb je jouw pistool bij je?' vraagt Ryan hem. Aleser schudt zijn hoofd.

'Hij ligt in de auto. Met een vuurwapen zou ik nooit door de poorten komen. Maar vanuit daar zijn we veiliger voor de explosie.'

'Jongens?' Ze draaien zich allebei naar Sahar om. Aleser leest de angst in haar ogen.

'Ze had nu allang wakker moeten worden,' fluistert ze.

Bedankt voor alle stemmen en lieve reacties! Hier houd ik het nog even spannend en morgen zal ik proberen zoveel mogelijk te plaatsen! Enjoy.