Eloise Belle

Hoofdstuk 18.2

Wat voorafging:

Ik sluit me op in mijn badkamer en staar met doffe ogen in de spiegel. Wat is er van me geworden? Waar is het dappere meisje gebleven van een paar weken geleden? Waar is het meisje gebleven die het opnam voor Rosalie? Het meisje die tegen Aleser uitviel? Waar is Eloise Belle? De tranen die in mijn ogen verschijnen probeer ik zo snel mogelijk weg te slikken. Ik wil Ines' werk niet verpesten.

'Katharina?' Ik open de deur en verlaat de badkamer met een zware hart. Ines die bij de kaptafel staat kijkt me met grote ogen aan. Ze houd twee dingen in haar handen. Ik blijf verstijfd stil staan. Shit.

'Wat heeft dit te betekenen?' vraagt ze me vol ongeloof. 

...

Aleser' gezicht vervaagd. Mijn kans om hem te zien verdwijnt. Ik schud mijn hoofd. Dit kan toch echt niet gebeuren? Ik was zo dichtbij. Nog even en Ryan en ik waren vertrokken, maar hier staat ze dan met het masker en de uitnodigingskaarten in haar handen. Ze kijkt me vol verbijstering aan, alsof ze zich afvraagt hoe ik dit kon verzwijgen. Haar gezichtsuitdrukking spreekt boekdelen. De teleurstelling flitst in haar donkere ogen. Ik vertrek mijn gezicht en kom dan tot een conclusie. Ze weet het. Ze weet van het gemaskerde bal af.

'Wat heeft dit te betekenen, Katharina?' herhaalt ze hoofdschuddend. Ik haal mijn schouders verslagen op. Dat weet ze. Het masker. De uitnodigingskaarten. Aan haar gezicht is te zien dat ze evengoed weet wat dit betekent. Ik ben van plan om naar het gemaskerde bal te gaan. Of "was" van plan. Nu zij het heeft ontdekt kom ik nergens. Ik moet mezelf hieruit praten. Als Sahar erachter komt zal ze me nooit meer alleen naar buiten laten gaan.

'Het is niet wat het lijkt,' fluister ik. Wat? Wie houd ik voor de gek? Natuurlijk is het wel wat het lijkt, want het lijkt er namelijk op dat ik van plan was om zonder haar naar het bal te gaan. Ik heb tegen haar gelogen. Tegen hun allemaal. Zelfs tegen Ryan, mijn beste vriend. Waarom ben ik toch zo egoïstisch?

Omdat je van hem houdt! Je bent egoïstisch omdat je van hem houdt, Eloise! Ik kijk mijn onderbewustzijn scheef aan. Het voelt alsof ik haar echt kan zien. Alsof ze echt achter Ines staat en naar me kijkt. Zo kwetsbaar en oprecht heb ik haar nog nooit gezien. Heeft ze gelijk? Hou ik echt van hem? Natuurlijk niet. Ik knijp mijn ogen toe. Hoe kan ik van iemand houden die me wilde vermoorden? Die me in de steek heeft gelaten? Het mag niet. Van zulke personen mag ik niet houden!

'Nee? Vertel me alsjeblieft hoe het dan wel zit?' prevelt ze. Ik blik in haar ogen en kan de teleurstelling bijna voelen. Ik wil haar dolgraag vertellen hoe het zit, maar wat nou als ik haar daardoor in gevaar breng? Wat nou als ik de hele familie in gevaar breng? Zij verdienen geen leven vol gevaar. Zij hoort een zorgeloze leven te leiden. Niet zoals de mijne.

'Dat kan ik niet, Ines. Nog niet. Je moet me gewoon vertrouwen,' spreek ik met overslaande stem. Met vochtige ogen schudt ze haar hoofd.

'Ik wilde zo graag naar het gemaskerde bal gaan maar toch besloot ik om te zwijgen en thuis te blijven. Ik wist dat Lydia jou de kaarten had gegeven, dat had ze me verteld, maar ik ging er vanuit dat jij ze had weggegooid,' begint ze met trillende stem. Ik zie nu pas wat voor effect mijn leugens op anderen hebben. Ik slik. 'Omdat je weet hoe bezorgd mijn moeder over je is. Hoe graag ze je bij die familie vandaan wilt houden, en God mag weten waarom. Dat je tegen mij en Aniss hebt gelogen kan ik nog begrijpen. Maar dat je tegen mijn moeder liegt? De vrouw die alles zal doen om je te beschermen? Hoe kun je, Katharina?' zegt ze terwijl de tranen over haar wangen rollen. Ik kan alleen nog naar de grond staren. Het liefst zak ik erdoorheen en verdwijn ik in een zwarte gat om vervolgens nooit meer terug te keren.

'Ik wil dat je vertrekt, Katharina. Alleen weten we allebei dat dat niet zal gebeuren. Dus doe maar wat je niet kunt laten. Mijn moeder zal je dan vanzelf wel wegsturen,' roept ze en gooit het masker en de uitnodigingskaarten op het bed. Nog voordat ik iets kan zeggen is ze weg. Ik staar met betraande ogen naar de gesloten deur. Ik wilde haar niet kwetsen. Dit heb ik aan mezelf te danken. Haar woorden die als messteken werden uitgesproken heb ik alleen aan mezelf te danken. Ik loop kwaad naar het masker die op het bed ligt en probeer die met alle kracht uit elkaar te rukken. De veren die eraan hingen is het enige wat nu futloos op de grond ligt.

Ze heeft gelijk. Ik hoor hier niet te zijn. Ik hoor thuis in Manhattan te zitten. Ik hoor bij mijn ouders te zijn. Ik hoor me nu aan te melden voor de opleiding die ik - voordat alles begon - dolgraag wilde volgen. Ik hoor een wetenschapper te worden. Niet een vechtende, negentienjarige die meer dan twee keer oog in oog stond met de dood.

Ik staar in de spiegel van mijn kaptafel en schud huilend mijn hoofd. 'Wie ben jij?' fluister ik naar mijn spiegelbeeld. 'Dit ben ik niet.' Ik haal de spelden uit mijn haar en zie hoe de rode lokken over mijn schouders vallen. Ik rits mijn jurk open en aanschouw hoe die langs mijn lichaam op de grond glijdt. Ik maak de diamanten ketting los en stop hem in het laatje van de kaptafel.

'Verlaat hun,' hoor ik mezelf onbewust zeggen. Ik schrik niet echt van mijn eigen gedachten. Het enige wat ik doe is hun levens verpesten. Ik moet hier weg. Ik moet Aleser vinden. Of Redouan. Of misschien moet ik wel opzoek gaan naar de man die mij zo erg veracht. Naar de man die mij zo graag onder de grond wilt zien.

Ik hijs mezelf in een lichte spijkerbroek en trek een witte blouse over mijn hoofd. De tranen zijn gelukkig opgedroogd. Ik grist Danny' ketting en een uitnodigingskaart van het bed en sluip de trappen af. Ik probeer alle licht te vermijden en krijg mezelf ongezien buiten. Ryan is zich vast nog aan het omkleden. Ik sta abrupt stil. Dit kan ik hem niet aandoen? Hij zal zich rot schrikken als hij mijn afwezigheid opmerkt. Doe het. Ga weg! Net wanneer ik op het punt sta om door te lopen zwaait de voordeur open. Ines staat met haar armen over elkaar heen geslagen naar me te staren. Haar ogen zijn nog steeds vochtig. Ik glimlach naar haar. Een laatste, oprechte glimlach. Ze glimlacht niet terug maar blijft me stokstijf aanstaren.

'Vaarwel, Ines,' mompel ik en loop van haar weg. Zelfs de wachters laten me er doorheen. Dat zal vast het werk van Ines zijn geweest. Ik glimlach. Ik heb haar zo gekwetst dat ze me hiermee helpt. Een stukje verderop krijg ik eindelijk een taxi stil en stap haastig in. Ik overhandig de chauffeur de uitnodigingskaart. Hij kijkt er even naar, waarna hij hevig knikt.

Er is slechts één manier om de veiligheid van mijn ouders, mijn familie en Ryan te verzekeren. Ik moet hem vinden en hier een einde aan maken.

Ik wil jullie bedanken voor jullie geduld! Ik hoop dat ik vaker zal schrijven. Geniet van het vervolg en welterusten!