Eloise Belle

Hoofdstuk 18

Keep your friends close and your enemies closer.

Met ingehouden adem steek ik de sleutel - die ik van Sahar heb gekregen - in het slot. Voordat ik de deur open worden er in mijn gedachten honderden preken naar me geslingerd. Ik bedenk mij hoe Sahar me voor weken in mijn kamer zal opsluiten, omdat ik zomaar ben weggegaan. Schiet op! Ik houd het niet meer, fluistert mijn onderbewustzijn nerveus. Ze doet een paar stappen achteruit en staart met glazige ogen naar de gesloten deur. Ze probeert een smoes te bedenken. Eentje die ons zal redden van wat ons binnen staat te wachten. Maar er schiet ons niks binnen.

Als ik de deur dan eindelijk open en een stap binnen zet word ik overvallen door doodse stilte. Ik trek verbaasd een wenkbrauw op. Niemand staat me op te wachten? Zijn ze naar me op zoek? Er kruipt een koude rilling langs mijn ruggengraat. Wat nou als ze op weg zijn naar de autoriteiten om mijn afwezigheid door te geven? Ik sluit de deur achter me en loop nog verder naar binnen.

'Daar ben je,' klinkt Ines' stem door de hal. Ik haal opgelucht adem. Er is toch iemand thuis. Als Ines mij heeft bereikt slaat ze een hoge kreet van schrik. Ze staart met grote ogen naar mijn jumpsuit wat bezaaid ligt met alle viezigheid van het bos. Ze reikt met trillende handen naar mijn haar en haalt er een paar takjes uit. Ik blik verward in de spiegel die tegenover de trap hangt en schrik van mezelf. Vandaar dat Jack me scheef aankeek toen hij me in het bos vond. Ik zie er niet uit.

'Waar was je en wat is er in hemelsnaam met je gebeurt?' Haar ogen staan nog even groot. Ik Lees verwarring, argwaan maar vooral bezorgdheid in haar ogen.

Ik haal nonchalant mijn schouder op. 'Het is echt niet zo erg als dat het lijkt. Ik ben tijdens het wandelen gewoon uitgegleden.' Echt? Wandelen? Mijn onderbewustzijn schudt haar hoofd. Ze slaat haar handen voor de ogen en zakt nog net niet door de grond.

'Wandelen? Je was de hele middag weg, Katharina,' roept Ines wantrouwig. We staan nog steeds in de hal en er is nog niemand voorbij gelopen, wat betekent dat ze niet thuis zijn. Ik slaak een diepe zucht.

'Oké, ik was in het bos. Maar voordat je begint te schreeuwen moet je even weten dat Jack bij me was. Mijn chauffeur. Hij bleef in de buurt, maar ik wou gewoon even alleen zijn,' geef ik met toegeknepen ogen toe. Ik bereid mij voor op haar uitbarsting. Ze kijkt me een lange tijd streng aan.

'Ik meen het,' vervolg ik bloednerveus. Haar blik maakt me zenuwachtig. Ze moet niet zolang naar me staren.

'Oké,' zegt ze uiteindelijk. Oké? Ze is dus niet boos? Mijn God, wat was dit zenuwslopend. 'Waar zijn de anderen?' vraag ik haar meteen. Ze haalt haar schouders op.

'Mijn ouders zijn nog aan het werk. En God mag weten waar Ryan en Aniss zijn,' zegt ze gekalmeerd. 'Weten ze dat ik weg was?' Het voelt alsof ze mijn hart kan horen kloppen. Hij gaat als een bezetene tekeer.

'Nee, toen Ryan naar je vroeg zei ik dat je een bad aan het nemen was, omdat ik wist hoe boos hij zou worden als hij wist dat je weg was. Ik wilde wachten tot zes uur en als je dan nog niet thuis was had ik ze op de hoogte gebracht.' Ik sla mijn armen om haar heen en omhels haar stevig. 'Bedankt,' meen ik opgelucht.

Als ik even later in mijn kamer zit neem ik plaats op het bed. Ik denk terug aan de uitnodigingskaarten die Lydia in het bos aan me gaf en haal ze uit de sporttas om ze vervolgens in de laatje van mijn kaptafel te verstoppen. Over drie dagen vind het gemaskerde bal plaats en zal ik Aleser weer terug zien. Ik voel de kriebels in mijn onderbuik en laat mezelf achterover vallen. Ik glimlach onbewust, maar dan bedenk ik me dat hij me misschien toch wel naar de plek heeft gehaald waar de vijand woont. Mijn glimlach verdwijnt als sneeuw voor de zon. Mijn mond vormt een strakke streep. Sahar die ons verbiedt om naar feestjes te gaan van de Koninklijke familie? Nu weet ik zeker dat dat allemaal door mij komt. En dat kan maar een ding betekenen; Ik verblijf in het land van de vijand. Hij heeft dit vast gedaan met de zekerheid dat ze hier nooit naar me zullen zoeken. Hij is er zeker van dat het op deze manier niet opvalt als hij me ooit komt opzoeken. Keep your friends close and your enemies closer.

....

'Je mocht haar verdomme niet alleen laten,' spreekt hij rustig. Zo rustig dat zijn stem killer dan voorheen klinkt. Zijn grijze ogen staan koud. IJskoud. Hij onderdrukt zijn woede. Het raast door zijn lichaam, maar bereikt nooit zijn stem, noch zijn ogen. Het beangstigd Jack. Hij blijft stil, wetend dat hij nu niks kan inbrengen.

'Ik ben haar gevolgd,' vervolgt hij wat kalmer. Hij houd zijn handen in de zakken van zijn spijkerbroek. 'Ze zag me. Ze volgde me en belandde op de begraafplaats van het bos. Weet je wat dat betekent?' vraagt hij Jack kalm. Jack knikt. Hij weet precies wat dat betekent. Beginnende problemen.

'Ze heeft haar graf ontdekt?' Hij knikt ter bevestiging. Jack voelt een oorlog opkomen. Een oorlog tussen de Koning en hen.

'Ze heeft Noussair ontmoet. Ze heeft de Koningin ontmoet. Ze kent Lydia. Het is een kwestie van tijd voordat ze de Koning ontmoet. En als hij zijn ogen op haar heeft gericht, zal het slechts een seconde duren voordat hij het heeft uitgevogeld,' probeert hij het Jack uit te leggen. Ondanks dat hij weet dat Jack precies weet wat hier speelt. 'Ze heeft een dagboek in bezit. Ik wil dat jij die van haar afneemt. Ze mag er pas in kijken als ik alles onder controle heb. Als ze er klaar voor is.'

'Dat komt voor elkaar,' belooft Jack hem.

Hij zucht. Een pijnlijke, oververmoeide zucht. Jack legt zijn hand op zijn schouder en kijkt hem vol medelijden aan.

'Ik zal je steunen tot het einde. Ik zal je helpen. Ik zal iedereen die haar pijn wilt doen uitschakelen. Je kunt op mij rekenen, broertje,' zegt Jack bloedserieus. Aleser pakt de hand van zijn broer vast en knijpt er zachtjes in. Dat ene kneepje is genoeg voor Jack om te weten dat hij zijn aanwezigheid waardeert. Jack is misschien wel ouder, maar Aleser schrikt hem nog sneller af dan wie dan ook. Dat effect heeft hij waarschijnlijk op iedereen.

'Dankjewel,' fluistert Aleser en loopt weg.

....

Ik sta vanwege jullie nummer 1 in Fantasy!! Hoe ongelofelijk is dat? Omg! Geweldig. Ik kan jullie echt niet genoeg bedanken voor alle reads, votes en reacties! Ik waardeer alles echt enorm en ben super blij met het resultaat. Wow, nummer 1! 

Dit is dan de eerste deel van hoofdstuk 18. Ik hoop echt dat jullie het leuk zullen vinden. Reageer en stem als het jullie bevalt. (door jullie reacties raak gemotiveerd.) 

Tot de volgende deel!!