Eloise Belle

Hoofdstuk 7

Hoofdstuk 7

'Hoor je me?' vraagt ze bezorgd. Haar stem klinkt verwachtingsvol. Hopend dat haar vraag dit keer wel wordt beantwoordt. Maar ze krijgt geen reactie. Geen knikje. Niet eens een blik toegeworpen. Niks. Helemaal niks. Ik staar slechts voor mij uit.

'Kijk naar haar, Jocelyn. We zijn al een paar dagen verder en ze heeft nog geen woord gezegd. Denk je niet dat we haar moeten laten opnemen?' legt hij mijn moeder voor. Ik hoor hoe ze naar de andere kant van de slaapkamer loopt.

'We kunnen haar dat niet aandoen. Niet weer, Jason.' Mijn hart breekt bij het horen van de schuld in haar stem. Ze verwijt het haarzelf. Ik wil zo graag zeggen dat het niet haar schuld is, maar krijg geen woord uit mijn mond. Ik wil zo graag naar haar omkijken, maar mijn ogen worden gevangen gehouden door de grauwe muur. Hij sleurt mij het verleden in. Alweer. Alweer die angstaanjagende beelden die op de lege muur worden vertoond. Mijn ogen sluiten zich.

'Ze zakt weer weg Jason. Doe iets!' schreeuwt ze huiveringwekkend.

Danny sloot speels zijn arm om de mijne. Hij trok mij haast huppelend met zich mee. 'Wij zullen daar de knapste stel vormen,' sprak hij zelfingenomen. Ik grinnikte. 'Ik ben je zusje.' 'Ja, maar dat weten zij niet.' 'Dat is waar,' lachte ik om zijn brede grijns. Met zijn donkerblauwe ogen kon hij elke meisje om zijn vinger winden. Waarom neemt hij mij nou mee? Alsof ik niks beters te doen heb. 'Het is maar dat ik doodsbang ben voor de hond, Danny. Anders liep ik er nu niet zo bij.' Danny rolde met zijn ogen. 'Dat weet ik. Ik neem je mee omdat er ook een presentatie wordt gehouden. Zo kan je zien wat mijn werk inhoudt. Het is echt niet alleen wat zwaaien met een vuurwapen en criminelen oppakken. Nee. Wij federale agenten doen meer dan dat,' begon hij serieus. 'Ja, dus?' Ik klonk helemaal niet zo enthousiast. Verdomde hond! 'Misschien zul je dat interessant vinden?'

'Waarom wil je zo graag dat ik jouw beroep beoefen?' Danny haalde zijn schouders op. 'Ik vind dat wetenschappelijke onzin maar niks voor jou. Je ziet hoe moeilijk vader het heeft met zijn beroep. Soms moet hij dingen doen die hij helemaal niet ziet zitten.' We liepen net een steegje voorbij toen ik stopte en mijn arm terugtrok.

'Je weet hoe leuk ik experimenteren vindt. Dat zal echt niet veranderen,' zei ik boos. Hij moet eens begrijpen hoe graag ik dit wil. 'Ik wilde je niet...' Hij werd onderbroken door het geluid van piepende banden. Een zwarte busje kwam met een volle snelheid op ons af. 'What the...' schreeuwde Danny geschrokken. Het busje kwam met nog steeds dezelfde snelheid dichterbij. Ik keek met grote ogen naar hem op. 'Ze stoppen niet, Danny.' Hij pakte mijn hand vast en trok mij met zich mee. 'We moeten rennen!' Ik versnelde mijn passen om hem bij te houden.

'Ze achtervolgen ons,' zei Danny die achterom keek. 'Wie zijn dat?' hijgde ik. 'Ik vrees dat het de maffiabende is waarvan ik een lid heb omgebracht.' De adrenaline schoot door mijn bloed. 'Ze willen hem wreken,' concludeerde ik bang. Onze weg werd plotseling geblokkeerd door een andere busje die abrupt stilstond. Ik keek haastig om mij heen. 'We kunnen geen kant meer op.' Danny trok mij bezweet naar zich toe. Er stapten een paar zwaar bewapende mannen uit de busjes. 'Zodra je de kans krijgt om te vluchten, doe je dat, begrepen?' fluisterde Danny in mijn oor. Ik knikte verstijfd.

Een van de mannen stapte met samengeknepen ogen naar ons toe. 'Kijk eens aan, agent L'More. Kan je je mij nog herinneren?' vroeg hij hem nieuwsgierig. Danny rechtte zijn rug en snoof. 'Hoe kan ik jouw kop nou vergeten, Kazuko?' Ik porde hem geschrokken in zijn zij. Waar was hij in hemelsnaam mee bezig? Beledigen kon ons onze kop kosten.

Danny liet mijn hand los. Hij wist wat er zou komen en bereidde zich erop voor. Twee mannen pakten zijn armen stevig vast. Hij ontving de eerste klap met een kreun. Bij de tweede schreeuwde hij het uit en slaagde hij erin een van de mannen weg te trappen. 'Laat hem los! Alsjeblieft!'

'Blijf daar!' kreunde Danny door de klappen heen. Hij trapte Kazuko onverwachts in zijn buik. De andere mannen omsingelden hem en waren mij helemaal vergeten. Kazuko nam afstand en richtte zijn vuurwapen op mij.

'Laat hem los. Ik wil dat hij ziet hoe ik een kogel door zijn zusjes schedel boor.' Hoe wist hij wie ik was? Dit was de eerste keer dat ik oog in oog stond met een echte pistool. Ik verstijfde helemaal en voelde mijn hart razendsnel bonzen.

Danny lachte geforceered. 'Hoe kom je daarbij?' Hij spuugde het bloed uit zijn mond en grijnsde gemaakt. 'Heb je goed gekeken naar het hoofd van je broertje? Kon je de kogel vinden?' daagde Danny hem uit. Hij probeerde de aandacht van mij weg te houden. Wat hem lukte.

'Mannen!' schreeuwde Kazuko waarna ze allemaal hun vuurwapen op Danny richtten. Danny keek naar mij om en wenkte naar een van de lege busjes. Ik schudde mijn hoofd.

'Ren zo hard je kunt en draai je niet naar mij om,' schreeuwde Danny. Ik staarde hem met grote ogen aan. 'Ik laat jou niet alleen!' Terwijl ik die woorden uitsprak, werden de eerste kogels gelost.

'Geef haar een kalmerend spuit.' Hoor ik een vage stem roepen. Mijn ogen schieten open en mijn lichaam trilt als een gek.

'Het komt goed,' probeert een onbekende vrouw mij gerust te stellen. Voordat ik het weet wordt er iets in mijn arm gespoten. Mijn ogen vallen rustig dicht. De witte muren. Het spuitje. Het dringt meteen tot mij door. Ik lig in een inrichting.