Eloise Belle

Hoofdstuk 25

Zodra de joelende menigte mij op het podium ziet verschijnen verandert hun gejuich in geroezemoes. Ik hoor de naam van de prinses een paar keer vallen.

'Het roodharige meisje,' schreeuwt één van hen geschrokken. Ik glimlach naar hem. Het verbaast mij dat hij terug glimlacht. Ik zie hoe het gezicht van de koning wit wegtrekt. Het doet me goed om hem te verbazen. Ik sta hier. Ik sta op het podium waar de koning een persconferentie zou moeten geven. Ik sta hier om zijn leven te veranderen. Om het leven van zijn volk te veranderen. Ik ga achter de microfoon staan en schraap mijn keel.

'Beste inwoners van Abu Dhabi,' begin ik met een trillende stem. Tot mijn verbazing is het muisstil. Er staan ontelbare camera's op mij gericht. De beveiligers verroeren zich niet. Niemand komt me van het podium afhalen. Plotseling herken ik de gezichten van de beveiligers, en ik glimlach breed. Dit zijn de mannen van Noussair. Al zijn mannen. Radiel staat in de verte naar me te lachen.

'Je kunt het!' schreeuwt een bekende stem. Ik zoek naar zijn gezicht en zie Ryan staan juichen. Naast hem staat oom Steve die bemoedigend naar me knikt. De tranen branden achter mijn ogen. Wat heb ik hem gemist.

'Mijn naam is Eloise Belle L'More. Ik heb me al dagen kunnen voorbereiden op deze dag. Nu ik hier sta, voor zo'n grote menigte, weet ik bij God niet waar ik moet beginnen,' lach ik nerveus. Het blijft muisstil. Ik haal het armbandje uit mijn tasje en bal mijn vuist.

'Waar moet ik beginnen? Ik ben de afgelopen weken door het leven gegaan als Katharina Patrior. Mijn vrienden en ik hebben mijn dood in scene gezet. Eloise Belle L'More "bestaat" niet meer. Jullie vragen je vast af wat dat Abu Dhabi moet aangaan." Ik neem een korte pauze en kies mijn volgende woorden zorgvuldig uit. In de verte hoor ik de koning schreeuwen. Niemand kijkt naar hem om. Voor het eerst staat iemand voor hen die ze veel interessanter vinden.

'De reden dat wij dat hebben gedaan is omdat de koning zijn mannen stuurde om mij om het leven te brengen. Jullie geliefde koning. Het was hem bijna gelukt. Iedereen in mijn omgeving liep gevaar. De enige manier om hen in leven te houden was om die van mij te beëindigen. Ik heb mijn familie en vrienden rouwend achtergelaten.' Ik doe zo mijn best om mijn stem onder controle te houden. De gedachten dat mijn ouders dit zullen zien brengt verschillende emoties naar boven. Ik slaak een diepe zucht.

'Ondanks dat ik voor heel even veilig was moest ik elke seconde van de dag over mijn schouders kijken. Ik mocht niemand vertrouwen. Iedereen in Abu Dhabi kon door de koning gestuurd worden. Zodra hij erachter kwam dat ik nog leef brak de hel los. Hij heeft me een dierbare ontnomen. Hij heeft me in het paleis opgesloten. Hij wachtte op de juiste moment om mijn leven te beëindigen...' 'Schakel jullie camera's uit!' beveelt de koning. Ik kijk achterom en zie zijn mannen dichterbij komen. Ik moet opschieten.

'Tot op de dag van vandaag weet ik nog steeds niet waarom hij van mij af wilt.' Ik laat hen het armbandje zien.

'Ik ga al negentien jaar door het leven met de gedachten dat mijn ouders mijn biologische ouders zijn...' 'U bent haar dochter,' hoor ik iemand schreeuwen. Iedereen begint door elkaar heen te praten. Sommigen gaan door hun knieën en anderen kijken mij giftig aan.

Ik knik. 'Dat klopt. Ik ben de dochter van Amber-Lunah Amirmoesz,' roep ik. De stemmen vallen weg. Het wordt wederom muisstil.

'Wachters! Grijp haar,' brult de koning. Iedereen kijkt stilzwijgend toe hoe ik hardhandig van het podium word gehaald. Vervolgens wordt iedereen weggestuurd. De camera's worden afgepakt. Ik glimlach. Het is te laat. Abu Dhabi weet nu eindelijk wie ik ben. De koning kan mij niks meer maken. Hij komt pal voor mij staan. De blik in zijn ogen beangstigt me. Wees niet bang. Hij kan je niks meer maken.

'Redouan, maak er een einde aan. Doe het binnen. Doe het snel.' Redouan grijnst sluw. Zodra zijn woorden tot me doordringen probeer ik me los te rukken. De twee wachters die mij vasthebben verroeren geen vin. Aleser, Ryan en oom Steve zijn nergens te bekennen. Ik ben er geweest. Redouan knikt naar de wachters. Een van hen laat mij los. De andere trekt mij met zich mee. Redouan opent een zijdeur en loopt naar binnen. Hoe meer ik tegenwerk hoe strakker de grip om mijn armen wordt. Ik bijt in mijn onderlip tot ik het bloed proef.

'U kunt gaan,' zegt Redouan. De wachter laat mij los en verlaat de ruimte. Het is een donkere kamer met een zwarte vloer. Ik lach vreugdeloos. Mijn bloed zal in ieder geval geen vlekken achterlaten. Redouan trekt zijn vuurwapen.

'Je bent eindelijk van mij,' zegt hij duivels. Koude rillingen kruipen over mijn rug. Hoelang heeft hij uitgekeken naar deze dag? Sinds de FBI het leven van zijn broertje heeft ontnomen, herinnert mijn onderbewustzijn mij.

'Alsjeblieft. Mijn oom is een federale agent. Ik kan ervoor zorgen dat...'

'Zwijg,' brult hij. Ik sluit voor de tweede keer vandaag mijn ogen. Dit keer zullen ze spijtig genoeg gesloten blijven, denk ik verslagen. Hij prevelt iets in een andere taal en haalt dan de trekker over. Er worden kogels gelost. Niet een. Niet twee. Maar een volle lading.

Weer geen pijn. Mijn ogen schieten open en tot mijn schrik ligt de man levenloos op de grond. Het bloed stroomt uit zijn volgeschoten lichaam. Ik slaak een hoge kreet en kruip ineengekrompen in een hoek.

Ik kan me het nog zo goed herinneren. Hij zag er zo jong uit. Ik slik een opkomende brok door.

'Ik zal eindelijk mijn broertje wreken.' Er springen tranen in zijn ogen. Ik ben sprakeloos. Hij moet me vast nog meer haten dan de koning. Ik ben de reden van zijn verdriet. Ik staar hem verstijfd aan. Hoeveel mensen lijden er vanwege mij? Hoeveel doden heb ik wel niet op mijn geweten? De tranen springen in mijn ogen. De koning zal niet stoppen tot ik dood ben.

'Doe het,' fluister ik schor. Ik schop mijn hakken uit en laat mezelf verslapt op de grond vallen. Ik grijp naar de ketting van Danny en laat mijn tranen hun gang gaan. Hoe hypocriet zou het wel niet zijn om hem te smeken om mij te sparen?

Redouan kijkt mij verward aan. Ik veeg mijn tranen vurig weg.

'Doe het,' schreeuw ik. Ik voel de teleurstelling van Danny, Jack, Ryan en Aleser. Ik voel de teleurstelling van iedereen die mij heeft proberen te beschermen. Ik zit hier als een lafaard om de dood te smeken. Maar dit is de enige manier om hen te beschermen. Dat weet ik nu.

'Dit is voor Maher,' roept Redouan. De verwarring is duidelijk in zijn ogen te lezen. Ik sluit mijn ogen en probeer Alesers gezicht voor de geest te halen. Hij is het laatste wat ik wil zien..