Eloise Belle

Hoofdstuk 18.1

Hij neemt mijn gezicht tussen zijn handen en buigt zich langzaam voorover. Zijn ogen boren tot in de diepte van mijn ziel. Hij graaft, zoekt naar mijn angst. Ik zie het in zijn ogen. Hij is wanhopig. Hij staat zo dichtbij dat ik zijn warme adem op mijn lippen kan voelen. Ik sla mijn ogen neer, maak me van hem los en doe een grote stap achteruit. Hij moet ophouden.

'Zeg maar gewoon wat je van me wilt,' spreek ik met duidelijke irritatie in mijn stem. Hij verspilt mijn tijd. Ik heb nog maar een uur of drie voordat het gemaskerde bal van start gaat. Ik moet me voorbereiden.

'Ik wil niks van je,' laat hij me met donkere ogen weten. Zo donker heb ik ze nog nooit gezien. Om eerlijk te zijn beangstigt het mij een beetje. Maar toch knik ik totaal niet onder de indruk. Integendeel, ik had zijn reactie wel verwacht.

'Natuurlijk.' Ik stap naar voren en kijk met een opgetrokken wenkbrauw naar hem op. 'Ik weet waarom je hier bent, Ryan. Je probeert me af te schrikken. Je wilt me tegenhouden, maar ergens moet je weten dat dat niet zal lukken? Ik heb drie hele dagen gehad om me te bedenken. En toch stond ik vanochtend wederom in je kamer en probeerde ik je over te halen om met me mee te gaan,' leg ik de nadruk op elke woord die ik uitspreek. 'Ryan, ik heb een jurk. Een masker. Ik heb alleen nog jou nodig om me te dekken.' Hij spant zijn kaken op elkaar en slaakt een gefrustreerde zucht. Hij is boos. Boos omdat ik niet van gedachten verander.

'Wat doe je als ik weiger?' vraagt hij rustig. Hij wilt er zeker van zijn dat ik elke lettergreep heb gehoord. Dat ik begrijp waar hij op doelt. Ik haal onverschillig mijn schouders op, maar diep van binnen weet ik dat ik zonder hem niet weg kom. Zonder hem heb ik geen vervoer. Zonder hem ben ik niet veilig. Als ik verdwaal zal ik mijn weg nooit terug vinden. Ik ken de taal niet. Waarom vraag je Jack niet om je te brengen? Ik schud mijn hoofd in gedachten. Jack werkt voor Aleser. Dat betekent dat Aleser hem op de hoogte heeft gebracht van mijn mysterieuze verband met de Koninklijke familie. Hij zal me nooit brengen. Ik hoop zelfs dat hij al contact heeft opgezocht met Aleser over de afgelopen twee dagen dat ik wanhopig opzoek was naar een zwarte jurk. Hij heeft me ermee gezien. Hij heeft me naar de mall gereden. Hij is degene die ervoor zal zorgen dat Aleser daar verschijnt. Ik slaak een diepe zucht. Ik ben mijn sporttas in zijn auto vergeten. En ik wou het kunstboek nog zo graag meenemen om Aleser naar een verklaring te vragen.

'Nou?' haalt Ryan' ongeduldige stem me uit gedachten. Ik moet doen alsof het me niks kan schelen.

'Dan ga ik wel alleen,' glimlach ik geforceerd. Toen ik hem over het gemaskerde bal vertelde wilde hij Sahar onmiddellijk op de hoogte stellen. Het koste me een hele dag om hem op andere gedachten te brengen. Ik krijg het gevoel dat hij meer weet. Veel meer dan dat ze mij vertellen. Maar ergens durf ik het hem niet te vragen. Er is een deel van me die de waarheid dolgraag wilt kennen, maar dan is er ook een deel die bang is voor wat de waarheid met zich mee zal brengen. Doodsbang.

Hij woelt met zijn handen door het haar, wat betekent dat hij nerveus is. Hij zit duidelijk in een tweestrijd. Ik moet hem proberen over te halen. Dit is mijn laatste kans.

'Kom op, Ryan. Je bent mijn beste vriend. Laat me alsjeblieft niet zitten,' fluister ik. Er verschijnt een diepe frons tussen zijn wenkbrauwen. 'Jij bent de enige die ik hiermee vertrouw. Zorg er alsjeblieft voor dat ik geen spijt krijg van mijn beslissing.' Het blijft een lange tijd stil, maar dan verbreekt hij eindelijk de zenuwslopende stilte.

'Voor wat wil je zo graag gaan? Of beter gezegd: voor wie?' vraagt hij me achterdochtig. Vertel het hem niet. Het zal alles verpesten.

Ik kijk hem met gespleten ogen aan. 'Wat bedoel je?' Ryan schiet in de lach.

'Mij kun je niet misleiden met jouw onschuldige ogen, Belle. Ik ken je langer dan vandaag,' sist hij. Hij noemde me Belle? Hij was degene die zwoor me - zolang we hier zijn - nooit meer Eloise Belle te noemen. Hij heeft me door. Ik voel hoe de paniek mijn lichaam overmeestert en mijn ademhaling zich versnelt. Hij weet iets.

'Ik heb drie dagen geleden een jongeman ontmoet. Ryan, hij had exact dezelfde ogen als mij. Hij zal vandaag op het gemaskerde bal zijn en ik wil gewoon meer over hem te weten komen,' lieg ik. Dat doe je niet, fluistert mijn onderbewustzijn hoofdschuddend. Ze voelt de angst die door mijn lichaam raast. Ze heeft me ook zo snel door. Ik wil hem echt leren kennen.

De waarheid ligt ergens diep begraven, Eloise. Jij moet hem alleen nog vinden.

'Oké, op een voorwaarde,' begint hij. Mijn ogen worden groter. 'Ga je met me mee?' roep ik luider dan de bedoeling was. Ik grinnik.

'Ik ga mee als je me belooft om geen seconde van mijn zijde te wijken,' glimlacht hij. 'Natuurlijk.' Ik sla mijn armen om hem heen en omhels hem stevig.

'Bedankt, Ryan,' fluister ik en plant een snelle kus op zijn wang. Ik voel hoe hij verstijfd onder mijn aanraking.

'Geen probleem. Het is tijd dat je de waarheid ontdekt, Belle.'

Ines heeft mijn haar omgetoverd in een elegante kapsel. Ze heeft mijn lippen een dieprode kleur gegeven en ze heeft Danny' ketting vervangen voor een diamanten halssnoer. Hij is prachtig. Alles is prachtig. Ze heeft me mooi gemaakt.

'Wat vind je ervan?' vraagt Ines me zenuwachtig. Ik kan haar ogen vanuit de spiegel zien en glimlach oprecht. 'Ik heb er geen woorden voor, Ines. Je hebt me zo mooi gemaakt,' fluister ik. Ze komt vlak achter me staan en schudt haar hoofd.

'Daar was weinig voor nodig, Katharina. Jij bent zelf beeldschoon.' Ik draai me met vochtige ogen naar haar om. Zulke lieve woorden heb ik in tijden niet gehoord.

'Bedankt voor alles,' piep ik. Ines slaat haar armen om me heen. Het voelt zo goed om iemand te hebben die er voor me is. Het voelt zo goed om een vrouwelijke vriendin te hebben. Ryan en Ines maken mijn leven een stuk gemakkelijker. En toch weet ik dat er een dag zal komen dat ze de waarheid zal ontdekken. Ze zal er ooit achter komen wie ik daadwerkelijk ben. Eloise Belle, de dochter van een wetenschapper en dokter. Ze zal merken dat ik helemaal geen toerist ben, maar een vluchteling. Een lafaard. Ik ben als de dood dat ze me nooit meer zal willen zien. Ze zal me haten. 'Excuseer me,' zeg ik en loop van haar weg.

Ik sluit me op in mijn badkamer en staar met doffe ogen in de spiegel. Wat is er van me geworden? Waar is het dappere meisje gebleven van een paar weken geleden? Waar is het meisje gebleven die het opnam voor Rosalie? Het meisje die tegen Aleser uitviel? Waar is Eloise Belle? De tranen die in mijn ogen verschijnen probeer ik zo snel mogelijk weg te slikken. Ik wil Ines' werk niet verpesten.

'Katharina?' Ik open de deur en verlaat de badkamer met een zware hart. Ines die bij de kaptafel staat, kijkt me met grote ogen aan. Ze houd twee dingen in haar handen. Ik blijf verstijfd stil staan. Shit.

'Wat heeft dit te betekenen?' vraagt ze me vol ongeloof. 

Nog even en ik heb de 10k reads bereikt. En daarom kregen jullie vandaag dus een extra lange vervolg.

Ik hoop dat jullie ervan zullen genieten en blijf alsjeblieft stemmen en reageren. Tot snel!!