Eloise Belle

Hoofdstuk 10.2

De blauwe plekken. De diepe barst in het lip. Het is alleen het gezicht wat toegetakeld is. Aleser ademt diep in, sluit een paar tellen zijn ogen en ademt daarna weer uit. Als de verpleegster het laken naar beneden schuift, schrikt hij van de donkerrode vingerafdrukken om haar hals. Hij doet een stap dichterbij en laat zijn duim rusten op de litteken die hem opvalt. Gefascineerd staart hij naar de pijlvormige litteken wat zich zo te zien al jaren in haar hals heeft genesteld. Zijn gedachten dwalen af. Het is hem nog nooit eerder opgevallen. Hoe komt ze eraan? Het lijkt op een oude steekwond. Verwonderd staart hij ernaar. De litteken is niet dik, maar vervaagd. Hij vindt het mooi, hoe gek dat ook klinkt.

'Ik neem aan dat dit uw echtgenote is?' haalt de verpleegster hem uit zijn gedachten. Aleser kijkt haar met glazige ogen aan. Hij kan niet meer helder nadenken, en knikt maar wat. Zijn ogen worden weer getrokken door haar verwonde gezicht.

'Welke monster heeft dit op zijn geweten?' vraagt hij, eerder aan zichzelf, maar de verpleegster geeft toch een antwoord; 'Wie het ook heeft gedaan. Degene komt hier vast niet ongestraft mee weg.'

Aleser kijkt haar wederom aan.

'Hij komt hier zeker niet mee weg,' zegt hij kil. Zodra ze haar ogen opent verzacht zijn kille blik. Alsof het ijs in hem smelt.

'Eloise Belle? Ik ben Bonnie, jouw verpleegster voor de komende dagen. Kun je me vertellen wat je voelt?' neemt de verpleegster het woord. Ze buigt zich over haar heen zodat Eloise goed naar haar kan kijken.

Eloise zwijgt, precies zoals hij had verwacht. Ze kijkt door de vrouw heen en heeft alleen oog voor... voor wat eigenlijk? Het ziet ernaar uit dat ze nergens aan denkt en niets voelt. Dat is toch goed?

De verpleegster schraapt haar keel.

'Je echtgenoot is hier,' zegt ze. Aleser laat de woorden tot zich doordringen. Echtgenoot? Hij grijnst.

Ze kijkt verschrikt opzij en had zijn aanwezigheid duidelijk niet opgemerkt. De verpleegster kijkt een beetje verward van haar reactie.

'Kunt u ons even alleen laten?' vraagt Aleser haar. Ze aarzelt even.

'Natuurlijk. Ik ga even de dokter erbij halen en kom zo met hem terug,' zegt ze uiteindelijk. 'Heeft hij haar al onderzocht?' vraagt Aleser uit nieuwsgierigheid. Ook al ziet het er niet zo uit, zijn hersenen werken continu aan zijn plan. Een levensgevaarlijke plan. Maar het kan niet anders.

'Hij heeft wel wat testjes gedaan, ja. Ze heeft gelukkig niks gebroken. De blauwe plekken hebben wel een paar weken nodig om weg te trekken. En de barsten zullen gegarandeerd mooi genezen. Ze zal er geen littekens aan overhouden,' brengt ze hen overtuigd op de hoogte. Hij blikt op Eloise die behoorlijk opgelucht voor zich uit staart.

Even later heerst er een doodse stilte in de kamer. De verpleegster is weg. Hoe graag hij de stilte ook wilt verbreken lukt het hem niet iets zinnigs te zeggen. Normaal heeft hij altijd een woordje klaar staan. Maar vandaag schiet niks hem binnen.

Het is Eloise die de stilte verbreekt.

'Mijn echtgenoot?' grijnst ze. Hij schiet in de lach, blij dat ze het niet vervelend vindt. 'Miscommunicatie,' zegt hij uiteindelijk.

Zijn gedachten dwalen af. Hij denkt terug aan het begin. Toen ze hier werd geplaatst. De reden dat dit haar gebeurt is, omdat hij haar alleen heeft gelaten. Dit gebeurt, omdat hij zijn belofte heeft gebroken. De prinses. Ze wachtte met smacht op de terugkeer van haar dochter. Aleser moest haar mee terug nemen. En nu is de prinses er niet meer. Toch zal hij haar meenemen naar Abu Dhabi en haar de waarheid vertellen. Alles

Als hij zich destijds aan zijn belofte hield was Maher er nog geweest. En zat Eloise thuis bij haar familie. In plaats daarvan zag ze Maher zijn laatste adem uitblazen. Net zoals ze zijn oude partner Danny zijn laatste adem zag uitblazen.

"Man, als mijn zusje hier was geweest, had ze haar ogen uitgekeken. Zo jong, maar toch droomt ze ervan om een keer te reizen,' glimlachte Danny enthousiast. Hij keek verwonderd naar de grote gebouwen. Glazen wolkenkrabbers en prachtige beelden. Abu Dhabi was schitterend. 'Houd je hoofd erbij. We zijn hier slechts voor een sollicitatie. Je veertienjarige zusje, kan je een andere keer meenemen,' zei Aleser. 'Pretbederver!'

Vind je 't tot nu toe leuk? Stem dan!