Eloise Belle

Hoofdstuk 13

'Dit is zo oneerlijk,' mompel ik uren later. Ik staar naar Sahar die een paar meters verderop met de piloot staat te praten. De kou is onuitstaanbaar. Het is zo laat. Vast al nacht.

Ik sla bibberig mijn jas dicht en blik op de sporttas die om Ryan' schouder hangt. Wat moet hij daarmee? Hij kijkt strak voor zich uit en is diep in gedachten verzonken. Buiten ons vier is er niemand op het vliegveld aanwezig. Slechts een paar wachters die zo nu en dan langs lopen.

'Dat is het inderdaad,' zegt hij zonder om te kijken. Hij klinkt nerveus. 'Je weet toch dat dit niet mijn bedoeling was?' vraagt hij mij nog steeds voor zich uitstarend. Ik knik in het niets. Dat weet ik niet. Maar ik heb totaal geen zin in een laatste discussie. Nu we hier toch zijn en ik daadwerkelijk weg ga, wil ik zonder ruzie afscheid kunnen nemen van mijn beste vriend.

'Ik hoor het in je stem, Belle. Je neemt het me kwalijk.' Ik slaak een diepe zucht. Daar moet ik dus echt aan werken.

'Dat is niet waar,' probeer ik. Hij kijkt fronsend opzij. Met zijn donkere, bijna zwarte ogen neemt hij mij onderzoekend in zich op. Daarna slaat hij zijn ogen teleurgesteld neer. 'Dat doe je wel.'

'Je had tenminste kunnen proberen om ze op andere gedachten te brengen. Een andere staat misschien? Abu Dhabi is slechts een emiraat, je hebt er meer. Jullie konden voor Dubai kiezen,' geef ik uiteindelijk toe.

'Dat had je erger gevonden.' Hij heeft gelijk. Ik haat Dubai. Ik heb de foto's gezien. Mooi. Té mooi. Té gemaakt. Toch had ik daarmee kunnen leven.

'Alles was beter geweest, Ryan.'

'Danny zou het op prijs stellen. Ik weet zeker dat hij ook had gewild dat je was gegaan.' Er trekt een koude rilling over mijn rug. Danny. Hij zou dit nooit op prijs stellen, denk ik grauw.

'Nietwaar. Hij had gewild dat ik Abu Dhabi met hem zou bezoeken. Hij had het mij belooft. En is die belofte nooit nagekomen,' roep ik kwetsbaar.

De pijn flitst in mijn ogen. Ryan slaat een arm om mijn schouders, waarna ik mijn hoofd op zijn borstkas laat rusten. Zijn regelmatige hartslag stelt mij gerust.

'Dat deed hij niet met opzet. Hij had het niet kunnen voorkomen,' fluistert hij. Ik maak me rustig van hem los en kijk verslagen naar hem op.

'Maar ik wel,' piep ik met vochtige ogen. De tranen springen in mijn ogen.

'Belle,' zegt hij zachtjes en neemt mij stilzwijgend in zijn armen. Ik leun tegen hem aan en laat mijn armen naast mijn lichaam hangen. Ik heb het mezelf nog niet vergeven. Ik zal het mezelf nooit vergeven. Hij is dood. En dat vanwege mij. Die verdomde eisen. Ik huil zachtjes. Hij had nooit naar me moeten luisteren!

'Laat het los,' fluistert Ryan. Ik schud zachtjes mijn hoofd. Ik kan het niet loslaten. Nog niet.

...

'Mannen!' schreeuwde Kazuko waarna ze allemaal hun vuurwapen op Danny richtten. Danny keek naar mij om en wenkte naar een van de lege busjes. Ik schudde mijn hoofd.

'Ren zo hard je kunt en draai je niet naar mij om,' schreeuwde Danny. Ik staarde hem met grote ogen aan.

'Ik laat jou niet alleen!' Terwijl ik die woorden uitsprak, werden de eerste kogels gelost.

Hij keek mij met betraande ogen aan en zakte bloedend door zijn knieën. Vol ongeloof staarde ik naar het bloed wat uit zijn lichaam stroomde. Ik wilde schreeuwen. Naar hem toe rennen. Huilen. Maar er gebeurde niks. Ik kon me niet verroeren. Mijn voeten leken aan de grond vastgenageld. Er nam een plotselinge leegte bezit van mijn huilende hart. Hij brak. Brak in duizende stukjes.