Eloise Belle

Hoofdstuk 16.1

Hij staat goed. Ver genoeg om niet op te vallen. Ver genoeg om haar in de gaten te houden. Om haar te beschermen. Hij ziet hoe ze haar handen voor haar gezicht slaat en zachtjes huilt. Hij hoort haar niet, maar ziet alles terwijl hij ongezien blijft.

....

Twee weken later

Ines staart me vanuit de spiegel aan. Haar ogen glinsteren in het zonlicht wat door de ramen naar binnen schijnt. Ze grijnst terwijl ze doorgaat met het borstelen van mijn haar.

'Zeg het maar,' spoor ik haar hoofdschuddend aan. Ik weet precies wat ze wilt zeggen. Waar ze mijn stilte voor aanziet.

'Je bent nerveus voor zijn komst,' fluistert ze. Ze knijpt haar ogen toe en wacht rustig mijn reactie af. Haar ogen volgen alle bewegingen die ik op het stoeltje maak. Ze blijft me onderzoekend aankijken, wat me ongemakkelijk doet voelen.

Ik grinnik, niet omdat ik haar gelijk geef, maar omdat ze er goed naast zit. Ik ben totaal niet nerveus. Ik

kan juist niet wachten tot hij arriveert.

'Ja, dat is het,' lieg ik om haar een plezier te doen.

'Dat is nergens voor nodig. Ryan zal in ieder geval zijn ogen niet geloven, denk ik.' Ik kijk haar nu recht in de ogen aan.

'Hoezo denk je dat?' vraag ik haar nieuwsgierig.

Ik ben in deze twee weken niets verandert. Oké, misschien een tint donkerder. En door de zon lijkt mijn haar roder. Maar daar blijft het bij.

'Je straalt, Katharina. Je bent vrolijker dan toen je hier aankwam. Je geniet net zoveel van de zon als dat hij van jou doet. Echt, je kan het nu zelfs met Aniss vinden. Dat zegt toch genoeg,' lacht ze. Ik lach zachtjes met haar mee.

'Maar wat heeft dat met Ryan te maken?' Ze haalt haar schouders op.

'Ik denk dat hij zal schrikken, omdat hij niet had verwacht dat je het hier naar je zin zou hebben. De laatste week heeft hij me dagelijks bericht. Alleen maar om jou. Hij maakte zich echt zorgen.' Mijn wangen kleuren onmiddelijk rood en ik staar beschaamt naar de marmeren vloer. Sinds ik hier verblijf heb ik Ryan maar twee keer aan de telefoon gesproken. De ochtend na de jachtfeest en de eerste dag van de tweede week.

Nu ik terugdenk aan die nacht waarin ik nog meer heb gedronken dan een alcoholist, begint mijn hart sneller te kloppen. Sahar was de volgende dag zo boos geweest. Zo teleurgesteld in Ines en Aniss dat ze toch naar het feestje van Lydia gingen. Het duurde even voordat ze eroverheen was. We hebben haar beloofd om dat nooit meer te doen.

Ik kon me de volgende ochtend nog alles herinneren. Ik nam me voor om het gesprek met Lydia in mijn mentale doos te proppen. Om de gedachten aan Aleser die mij in de steek heeft gelaten, weg te stoppen. Hij heeft me laten brengen naar een staat waar mogelijk de vijand woont.

Daar ga je weer.

Ik adem een paar keer diep in en uit. Terwijl ik dit doe verban ik Aleser automatisch uit mijn gedachten. Dat is het belangrijkste wat ik in deze twee weken heb geleerd; hem vergeten. Diep van binnen voel ik nog steeds de steek in mijn hart. Hij heeft me alleen gelaten.

'Hé,' roept Ines bezorgd. Ik kijk op. Het was me helemaal ontgaan dat ze nog steeds met mijn haar bezig is.

'Mmm.'

'Praat met me, Katharina,' fluistert ze wanhopig. Ik zie de verslagen blik in haar ogen terugkomen. Ze probeert al een paar dagen te achterhalen wat er met me is. Waarom ik in de avonden zo stil ben. Waarom ik altijd van onderwerp verander wanneer ze over Lydia of Aleser begint. Waarom ik doe alsof ik haar niet hoor wanneer ze het over de vrouwen heeft die zich voor Aleser' voeten werpen. Vrouwen die zijn afwezigheid hebben opgemerkt. Die om hem beginnen te zeuren.

Ik negeer al haar vragen over mijn leven in de US. Het doet me pijn om eraan herinnert te worden. Ik ben nooit langer dan twee dagen bij mijn ouders weg geweest. Ik mis ze echt enorm.

Het gemis is zo erg dat ik mezelf altijd huilend in slaap wieg. Zo erg dat ik middenin de nacht wakker wordt en naar de sportzaal sluip. Ik laat mijn frustratie los op de boksbal, tot ik vanzelf in elkaar zak.

'Hij is er,' brengt Sahar' stem me bij mijn positieven.

Ik kijk verschrikt in de spiegel en zie dat Ines al klaar is met mijn haar die ze in een schuine losse knot heeft gewikkeld. Er steken een paar plukjes uit.

'Hoe vind je het?'

'Prachtig,' meen ik. 'Maar nu moet ik echt naar beneden.'

Mijn hart gaat razend tekeer. Hij is er.

Ik spring overeind en ren naar de voordeur. Ik zie hoe de passagiersdeur voor hem wordt opengehouden en Ryan met een brede glimlach uitstapt. Mijn ogen lichten onmiddellijk op.

Hij snelt naar me toe en neemt me lachend in zijn armen. Voordat hij iets zegt kijkt hij om zich heen. Daarna kijkt hij me diep in de ogen aan.

'Ik heb je zo gemist,' fluistert hij. De tranen springen in mijn ogen.

'Ik jou ook,' fluister ik en laat mijn hoofd op zijn borst rusten. Zijn aanwezigheid vult meteen de leegte in mijn hart. Hij is echt hier. Ik heb mijn beste vriend terug.  

De reads staan op 5k?!!!! Geweldig! Bedankt voor het lezen en stemmen. Ik waardeer jullie stem en reacties echt enorm!