Eloise Belle

Hoofdstuk 23.2

Wat voorafging...

Hij staart me met open mond aan. Hij sluit zijn ogen voor geen moment. Zo blijven we zwijgend zitten. Het lijkt een eeuwigheid voordat hij de stilte verbreekt.
Wat was haar geheim, Eloise?' vraagt hij me verward. Ik barst in tranen uit. Hij wist het nog niet. Ik durf de woorden niet uit te spreken. Als ik het hardop zeg is het net alsof ik het accepteer.
'Wat is zo erg dat je ervan moet huilen?' Ik snik zachtjes.
'Ze is mijn moeder, Ryan. De dode prinses van Abu Dhabi is mijn biologische moeder.' 

....

Zijn mond valt alweer open, zijn ogen gaan nog groter staan en de kleur verdwijnt uit zijn gezicht. Hij ziet lijkbleek. Hij probeert zijn emoties te bedwingen, maar ik ken hem te goed. Achter het ongeloof schuilt iets waardoor ik mezelf dwing weg te kijken. Medelijden. Hierdoor komt het besef als een klap in mijn gezicht. Jocelyn en Jason zijn niet mijn echte ouders. Danny en ik zijn geen bloedverwanten. Mijn hart breekt in ontelbare stukken en ik begin zachtjes te huilen. Ik ben de dochter van iemand die er niet meer is.

Ryan neemt mij in zijn armen en plant een aantal kusjes op mijn hoofd. Hij houdt me stevig vast.

'Het spijt me zo erg, Belle,' fluistert hij. Ik verberg mijn gezicht in zijn nek en laat me gaan. De tranen blijven komen. Ik heb nog nooit zoveel gehuild, maar het voelt goed. 'Je bent zo sterk. Jij kan meer aan dan een gemiddelde mens. Geef het wat tijd.' Ik maak me rustig van hem los, veeg mijn tranen weg en probeer het gesnik te onderdrukken.

'Ik heb geen tijd, Ryan. Ik moet deze duivelse man stoppen. Kennelijk is dit de reden dat hij me uit de weg wil ruimen...' Ik haal diep adem. 'Hij wilt niet dat zijn volk het geheim van de prinses ontdekt. Ik zal erachter komen waarom. Hij houdt morgen een persconferentie en jij moet ervoor zorgen dat ik erbij ben,' zeg ik ernstig. Zal hij mij hierin steunen? Ik kijk vastbesloten naar hem. Hij is mijn laatste kans om bij de koning te komen. Hij en Aleser verschillen veel. Hij zou me namelijk nooit zijn rug toekeren.

Hij schudt onmiddellijk zijn hoofd. 'Dat is onmogelijk. Jouw kamer wordt elke seconde van de dag bewaakt. Niemand krijgt je hieruit,' roept hij. Ik rol met mijn ogen. Natuurlijk weet ik dat er altijd een wachter staat. Ik heb mijn plan al uitgestippeld.

'Ik verwacht je morgen om kwart voor twaalf in de ziekenboeg. Wees stipt op tijd. Zorg ervoor dat alleen de wachter jou opmerkt. Als jij hem weet af te leiden kan ik door de nooduitgang wegglippen. Zodra het volk mij ziet is er geen weg meer terug en kan de koning mij niks maken.' Hij trekt een wenkbrauw op.

'Hoe kom jij dan in de ziekenboeg?' vraagt hij me verward. Ik slaak een diepe zucht.

'Maak je daar maar geen zorgen over. Probeer alsjeblieft op tijd te zijn.' Hij pakt mijn hand vast. 'Als jou iets overk..' 'Het komt goed, Ryan,' probeer ik hem te overtuigen. Ondanks de twijfels grijnst hij naar me.

'Weet je, Danny had toch gelijk. Je zou een uitstekende FBI-agent worden.' De gedachten aan Danny toveren een brede glimlach op mijn gelaat. Er wordt drie keer op de deur geklopt. Dit is het teken dat onze tijd voorbij is. Ryan staat op.

'Neem het dagboek mee. Als je eruit leest zul je alles beter begrijpen.' Ik open het de kroon en laat het armbandje in mijn hand glijden, vervolgens overhandig ik hem het dagboek.

'En Aleser?' vraagt hij me. Ik kijk hem verward aan. 'Is Aleser op de hoogte van je plan?' Ik schud mijn hoofd.

'Hij wilt er niks van weten.' Er wordt weer op de deur geklopt. Dit keer klinkt het luider. De wachter raakt gefrustreerd.

Ik sla mijn armen om zijn nek en voel hoe hij zijn armen om mijn middel legt. Ik omhels hem stevig. 'Veel succes morgen,' fluister ik in zijn oor. Ik maak me rustig los, maar word door hem teruggetrokken. Ik kijk glimlachend naar hem op.

'We moeten de wachter niet irriteren,' grinnik ik. Hij schenkt me een warme glimlach en leunt naar voren. Voordat ik het weet voel ik zijn lippen op de mijne. Ik verstijf; hij kust me. Zijn zachte lippen wachten tot ik hem terug kus. Ik weet niet waarom, maar dat is precies wat ik doe. Zodra het tot me doordringt wat we staan te doen trek ik me gelijk terug. Aleser duikt in mijn hoofd op.

'Je kunt beter gaan,' fluister ik zachtjes. Ik kijk vol ongeloof toe hoe hij stilzwijgend de deur achter zich sluit. Ik laat me op het bed vallen en staar gedachteloos naar het plafond. Ik glimlach.