Eloise Belle

Hoofdstuk 15

'Katharina?' hoor ik Ines vanuit haar slaapkamer roepen. Met mijn handen in het haar staar ik naar de rekken vol kleding. Het zweet breekt op mijn voorhoofd uit.

'Ik kan niet kiezen,' geef ik uiteindelijk toe. Binnen enkele seconden staat ze naast me in de kast. Ze grinnikt en grijpt een witte cocktailjurkje uit het rek.

'Dit zal je prachtig staan,' zegt ze. Ik sta versteld van de snelle keuze. Het jurkje is inderdaad erg mooi.

'Is hij niet te kort?' vraag ik haar ongemakkelijk. Ik ben het niet gewend om een jurkje te dragen. Thuis bestond mijn kledingkast uit spijkerbroeken en geruite blousjes. Er is geen enkele jurk in te vinden.

'Doe niet zo gek!' Ze houdt het jurkje voor mijn lichaam en knikt tevreden. 'Dit word hem. Heb je schone benen?' probeert ze netjes te vragen. Mijn gezicht kleurt rood.

'Ik heb ze net geschoren,' fluister ik beschaamd.

'Mooi,' grijnst ze breed. 'Als jij hem even aantrekt zoek ik naar bijpassende schoenen.' Ik loop naar buiten en trek het jurkje over mijn hoofd. Ze loopt me met haar ene hand voor de ogen achterna. Ik schiet in de lach.

Niet lachen! Ik wil het eindresultaat bekijken,' snauwt ze. Ze overhandigt mij een smalle riempje. Zwart van kleur. Ik vind het strikje aan de voorkant zo schattig dat ik hem meteen om mijn middel vastklik. Het jurkje is strak van boven, tot net over mijn taille en dan loopt het uit in een wijde rokje, wat net boven mijn knieën reikt. Aan de bovenkant heb je een stukje kant. Het schijnt een beetje door, maar gelukkig is dat net boven mijn borst. Het kant stopt bij de helft van mijn schouders en verder heeft het jurkje geen armen.

'Heb je hem om?' vraagt ze me.

'Ja,' zeg ik een grijns onderdrukkend. Nu overhandigt ze me de schoenen. Het zijn zwarte high heels met een rode onderkant.

'Absoluut niet!' roep ik luid. Ze zijn veelte hoog. Is Aleser gek geworden? Hij moet toch wel weten dat ik alleen lage schoenen draag? Ze haalt haar schouders op en wijst boos in mijn richting.

'Dit zijn de enige hakken die ik kon vinden! Voor de rest liggen er alleen gympen en sandaaltjes op de planken,' zegt ze verward. Ik glimlach tevreden. Hij houd dus wel rekening met mij.

'Je kunt toch wel leuke sandaaltjes vinden?' vraag ik poeslief. Ze draait zich zuchtend om en loopt terug. Even later komt ze terug en gooit ze een paar zwarte sandalen op het bed en vlucht zonder wat te zeggen naar haar kamer.

'Perfect.'

Nadat ik mijn haar in een hoge paardenstaart heb gebonden breng ik wat mascara en een felrode lippenstift aan. Wonderbaarlijk hoeveel make-up er in het laatje van de kaptafel ligt. Ik wist niet dat Aleser daar verstand van heeft. Ik grinnik. Hij heeft vast iemand ingehuurd voor de kleding en make-up. Stop met denken, spreek ik mezelf streng toe. Blijf aan hem denken. Probeer hem niet te vergeten, smeekt mijn onderbewustzijn. Ik zit in een tweestrijd, maar besef dat hij echt weg is. Hij komt niet terug. En dat moeten we gewoon accepteren.

'Wow, gilt Ines wanneer ze me ziet. Haar ogen glinsteren. Ik beweeg ongemakkelijk op mijn plek. 'Je ziet er echt oogverblindend uit! En die benen, Katharina. Daar doen vrouwen een moord voor. Had je maar gekozen voor de hakken, die zouden ze nog meer accentueren,' zegt ze spijtig.

'Ik blijf bij mijn besluit,' grijns ik. Ze ziet er prachtig uit. Mijn ogen worden getrokken door haar lange lokken die over haar schouders hangen. Ik slik en voel aan mijn korte paardenstaart. Ook al heb ik het stijl geföhnd, vind ik de lengte verschrikkelijk. Voor mijn gevoel is het gewoon te kort.

'Wat is er?' vraagt ze me bezorgd. Ik verman me.

'Je ziet er behoorlijk goed uit,' glimlach ik oprecht. Ze pakt mijn hand met een ernstige blik vast. 'Dankjewel. Ik weet dat mijn broer jou een beetje afschrikt, maar je moet weten dat ik in ieder geval super blij ben dat jij er bent, Katharina,' zegt ze gemeend.

'Hij schrikt me niet af,' protesteer ik meteen. Ze stompt me op mijn arm. Ik trek verrast mijn wenkbrauwen op.

'Waar was dat vo...' Luide gekuch onderbreekt mij middenin de zin. Ik draai me met ingehouden adem naar hem om. Aniss. Hij laat zijn ogen van boven naar beneden glijden. Hij neemt er zijn tijd voor. Het voelt alsof hij me met zijn ogen uitkleed. Ik sla automatisch mijn handen om me heen. Hij kijkt op en houd m'n ogen gevangen.

Hij spreekt niet. Ik hoor Ines hard lachen. Het rood stijgt naar mijn hoofd.

'Hij is sprakeloos,' proest ze eruit. Ik word nog roder. Aniss kijkt haar met toegeknepen ogen aan.

'Je ziet er mooi uit, Katharina,' zegt hij uiteindelijk. 'Dankjewel,' fluister ik. Ik voel me ineens erg verlegen worden.

'Laten we gaan,' probeer ik de aandacht van me af te houden. Ze knikken allebei en samen verlaten we het huis.