Eloise Belle

Hoofdstuk 16

Ze balt haar handen tot vuisten en komt gevaarlijk dichtbij staan. De schittering die ze voorheen in haar ogen had is verdwenen en heeft plaats gemaakt voor een angstaanjagende blik. Haar duistere ogen zorgen ervoor dat mijn armen bezaaid liggen met kippenvel. De haartjes in mijn nek gaan wederom recht overeind staan. Goed gedaan Eloise, je hebt het nu echt verknald.

'Wat zei je?' sist Lydia. Ik snap niet waarom ze zo moordend naar me kijkt. Ik heb niks verkeerds gezegd. Alleen dat ik iemand kent, die toevallig ook een Prinses kent. Een dode Prinses, snauwt mijn onderbewustzijn ter herinnering. Dus?

Ik haal mijn schouders op en onderdruk een lach. Mijn ouders hebben altijd geroepen dat ik geen alcohol moest drinken. Zij dronken zelf wel en ik begreep ze nooit. Ik dacht altijd dat ze overdreven met hun verhalen over mensen die slechte dingen doen wanneer ze dronken zijn. Ze hadden al die tijd gelijk. Je word gewoon een ander persoon. Ik in ieder geval wel. De afwisseling tussen lachen en huilen. De manier waarop ik dingen zeg, me totaal niet bewust van de gevolgen. Ik ben altijd extra mondig wanneer ik dronken ben. Een ding weet ik zeker, dit zal morgen allemaal slechts een vage herinnering zijn. Of helemaal geen herinnering.

Hoe groot is trouwens de kans dat ze de dode Prinses kent? Aleser zou me nooit naar een plek sturen waar het nog gevaarlijker voor me is dan in Manhattan. Dan thuis. Dus waarom voelt ze zich zo aangevallen?

'Ik zei dat een vriend van mij ook een Prinses kent.' Hij is niet een vriend van jou, Eloise. Ze schudt hevig met haar hoofd, waardoor haar diamanten oorbellen heen en weer bewegen.

'Je zei iets anders,' schreeuwt ze plotseling. Alle ogen worden op ons gericht. De dichtstbijzijnde mensen stonden al die tijd mee te luisteren. Ze hebben het hele gesprek gevolgd. Ik voel hoe het rood in een razende tempo naar mijn hoofd stijgt en kan wel door de grond zakken. Ik begin nerveus op mijn onderlip te bijten.

Wat is haar probleem? Het kan toch echt niet dat zij de Prinses kent?

'Wat is er aan de hand?' onderbreekt Aniss de korte stilte. Ik slik en bijt nog harder op mijn onderlip. Ines die naast me komt staan kijkt bezorgd naar mijn gezicht. 'Nou?'

'Ik weet het niet,' fluister ik naar de grond starend. Ik weet echt niet wat er aan de hand is. Het is net alsof ze van een engel in een duivel is verandert, Eentje die op het punt staat mij te verslinden. En dat vanwege één woord.

Lydia ademt diep in en uit. Ze kijkt om haar heen en de blik in haar ogen verandert onmiddellijk. Alsof de drukte haar nu pas opvalt. Zelfs de DJ is gestopt met draaien. Ze lijkt verrast.

'Er is niks aan de hand,' zegt ze poeslief. Ze glimlacht gemaakt en wenkt naar de DJ dat hij weer muziek moet draaien. Na een paar seconden beginnen de anderen weer te dansen. Nu blijven alleen Aniss en Ines over.

Ik zie het aan zijn ogen. Hij weet dat er iets goed mis is.

'Dat is niet waar,' zegt hij. 'Je zou niet voor niets tegen haar schreeuwen.' Hij kijkt mij verwijtend aan. Ik voel de woede in me opborrelen.

'Wie heeft haar over mijn tante verteld?' snauwt ze rustig. Mijn gezicht trekt wit weg. Haar tante? Ondanks dat het bloedheet is heb ik het ijskoud gekregen. De dode Prinses is haar tante? Mijn hart bonst in mijn keel. Het bloed stijgt nog verder omhoog. Ik staar haar stokstijf aan.

Ines slaat haar hand voor de mond. Ze gelooft haar oren niet. Aniss blijft kalm onder haar vraag. Hij haalt nonchalant zijn schouders op.

'Dat heb ik gedaan, hoezo?' vraagt hij haar zachtjes. Haar ogen worden nog groter, net zoals die van mij. 'Wat? Niemand mag dat weten,' sist ze ongelovig. Terwijl ze praat houdt ze mij in de gaten. Ik herpak me en probeer zo neutraal mogelijk te kijken.

'Ik heb het haar niet zomaar verteld, Lydia. Ik wilde gewoon dat ze voorbereid was en niet over je familie zou beginnen, wat dus wel is gebeurt,' zegt hij. Hij bestudeerd mijn gezicht. Ik knijp mijn ogen samen en staar argwanend terug. De manier waarop hij het haar verteld is beangstigend. Hij zal het niet hierbij laten. Misschien heeft hij haar overtuigd, maar mij zal hij overhoren totdat ik niet meer kan. Totdat ik alles beken.

Het blijft een paar minuten stil, waarna Lydia zachtjes lacht.

'Had dat dan gezegd,' spreekt ze met een hoge stem. Het ziet ernaar uit dat ze hem gelooft. Ik lach nerveus met haar mee.

In gedachten verzonken loop ik bij hun weg en verlaat ik de jacht. Als ik op de haven sta kijk ik achterom om er zeker van te zijn dat niemand me is achtervolgt. Als ik zie dat ze nog allemaal op de jacht staan, loop ik wat verder de haven uit. Ik zie een grote betonnen steen en laat me erop zakken. Zodra ik zit laat ik mijn tranen de vrije loop gaan. Wat heeft Aleser gedaan?