Eloise Belle

Hoofdstuk 29

 Twee jaar later...

Ik slaak een diepe zucht terwijl ik mezelf via de gigantische spiegel bestudeer. Ik probeer hetgeen ik zie in mijn geheugen te graveren. Ik probeer mij aan dit beeld vast te klampen. Een heldere huid, geen donkere kringen, een glinstering in de ogen en een oprechte glimlach.

'Je ziet er zo gelukkig uit,' fluistert Amber. Ik heb haar niet binnen horen komen en draai me glimlachend naar haar om. 'Ik voel me ook zo gelukkig,' prevel ik. Dit is voor het eerst na een lange tijd dat ik het eindelijk eens hardop zeg. Ze bekijkt mij van top tot teen.

'Je bent prachtig. Of je het nou wil horen of niet, je ziet eruit als een echte prinses.' Ik hoor de emoties in haar stem. Haar ogen glinsteren op. 'Dankjewel, Amber. Ik ben alleen zo nerveus.'

'Ik denk dat iedereen wel een beetje nerveus is,' geeft ze eerlijk toe. Ze pakt mijn hand vast en knijpt er zachtjes in. 'Ik heb Aleser net weg moeten sturen. Hij stond op het punt om hier naar binnen te stormen.' Ik schudt mijn hoofd vol ongeloof.

'Niet te geloven. Kan hij niet gewoon heel even wachten,' zeg ik quasi-geïrriteerd. Amber schiet in de lach en gaat vervolgens op het bed zitten. 'Ik heb hem duidelijk gemaakt dat het zien van de bruid voor de ceremonie ongeluk brengt. Hij liep mompelend weg.' Ik lach hardop. Hij snapt niks van al die tradities.

Ik werp opnieuw een blik in de spiegel en bewonder mijn simpele bruidsjurk die de koning cadeau heeft gedaan. Ik ben Noussair zo dankbaar dat hij niet naar Lydia heeft geluisterd toen hij haar het idee voorstelde. Als zij de jurk had gekozen zou ik hier nu staan in een overdreven gevulde bruidsjurk. Mijn jurk heeft slechts een klein beetje kant en een paar mooie steentjes. Ik was opslag verliefd. Mijn haar heeft de styliste opgestoken in een elegante kapsel waar een paar rode plukjes van uitsteken. Ze heeft mij zo lichtjes mogelijk opgemaakt. Ik wil er gewoon als mezelf uitzien en daar heeft zij goed voor gezorgd.

'Jouw ouders en bruidsmeisjes zijn bijna klaar. Ik was dus even gekomen om met je te praten.' Ik ga naast haar op het bed zitten en kijk haar bezorgd aan. Ze pakt mijn hand geruststellend vast.

'Het is niet zo serieus, maar ik ben in de afgelopen twee jaar erg gehecht aan je geraakt, Eloise..' 'Ik ook aan jou,' onderbreek ik haar.

Ik ben in de afgelopen twee jaar in Abu Dhabi gebleven, omdat Noussair mij hier een paar maanden wilde houden. Een klein gedeelte van het volk zou mijn vertrek als vluchten zien. Zij houden mij verantwoordelijk voor zijn dood, ondanks alle persconferenties. Noussair en ik hebben hen alles verteld. Zelfs Amber en de voormalige koningin hebben hun verhaal gedaan. Alles is beter dan oneindige geruchten.

Maanden werden jaren. Ik heb de afgelopen twee jaar mijn andere familie goed leren kennen. Zelfs Lydia en ik kunnen het nu goed met elkaar vinden nadat zij zich erbij heeft neergelegd dat Aleser en ik zielsveel van elkaar houden. Zij is samen met Ines mijn bruidsmeisje. Ines en ik hebben het bijgelegd en zij is nu de beste vriendin die ik mij kon wensen. Ik denk dat Ryan een beetje jaloers is op het feit dat hij niet meer de enige is. Hij en ik zullen elkaar toch niet meer zoveel zien nu hij een relatie heeft. Hij heeft me beloofd haar aan me voor te stellen na mijn huwelijksreis. Ik ben benieuwd naar het meisje wat zijn hart heeft gestolen. Het hart wat ooit naar mij verlangde, maar waar hij zich gelukkig overheen heeft gezet. Ik zou mij geen leven zonder hem kunnen voorstellen. Ik heb mijn beste vriend nodig. Ik zal hem altijd nodig hebben.

'Ik wil dat je weet dat dit paleis ook jouw thuis is. Ik weet dat we het hier vaak over hebben gehad en dat het voor jou echt tijd is om terug te gaan naar Manhattan, maar ik wil dat je zo vaak op vakantie komt als je maar kunt. Dit zal altijd jouw kamer zijn. Dit zal altijd ook jouw paleis zijn. Ik hou zoveel van je, mijn lieve dochter,' zegt ze met vochtige ogen. Ik probeer mijn opkomende tranen terug te dringen. Lydia vermoord me als mijn gezicht ook maar één mascara veeg heeft.