Eloise Belle

Hoofdstuk 26.2

'Hij doet dit om mij uit te lokken.' Oom Steve knikt. Hij begeeft zich naar het balkon en staart in de verte. Ik ga naast hem staan. Het maanlicht schijnt precies op mijn ouders die verderop in het gras liggen. Ze staren hand in hand naar de sterrenhemel. Ik glimlach. Ze liggen er zo zorgeloos bij.

'Ik moet hem stoppen,' fluister ik. Aleser is nog maar een paar uur weg. Het voelt nu al alsof ik hem voor altijd kwijt ben. Als ik niks doe zie ik hem waarschijnlijk nooit meer terug. Aleser is sterk, snel en slim. Maar een leger aan mannen kan hij niet alleen aan. Het is een kwestie van tijd voordat ze hem vinden. 

'Daar is geen sprake van.' Hij wijst naar mijn ouders die ons nog niet hebben opgemerkt. 'Na jouw "dood" kwam jouw moeder het huis niet meer uit. Het ziekenhuis was genoodzaakt om haar te ontslaan. Haar leven had geen doel meer. Zelfs jouw vader kon haar verdriet niet verzachten. Ze had allebei haar kinderen verloren. En ik heb hen al die tijd voorgelogen,' spreekt hij zachtjes. Ik kan de pijn in zijn stem horen. Hij voelt zich schuldig voor haar verdriet. Er rolt een traan over mijn wang.

'Toen ik ze over jou vertelde snapten ze het,' lacht hij verbaasd. 'Ze namen me niks kwalijk en vergaven me ter plekke.' Zijn vochtige ogen glinsteren.

'Natuurlijk,' fluister ik. 'Je bent familie.' Hij glimlacht.

'Dan begrijp je dus ook waarom dit geen optie is. Zoiets mag ze nooit meer meemaken.' Ik slaak een diepe zucht.

'Ik hou van hem,' mompel ik. Oom Steve kijkt met een strenge blik op me neer.

'En ik zal er alles aan doen om hem te beschermen.' Ik knik. Je zult het niet hierbij laten, hé? Ik grijns; mijn onderbewustzijn kent mij te goed.

'Ga naar hen toe. Ze hebben je enorm gemist,' onderbreekt hij mijn gedachten.

'Ik heb jullie ook onwijs veel gemist, oom Steve.' Wat voelt het fijn om weer omringd te zijn door familie. Ik heb mijn ouders proberen te ontwijken, omdat ik me net zo schuldig voel. Maar nu is het tijd om hen onder ogen te komen. Om hen weer toe te laten.

'Mam, pap,' stamel ik. Ze springen verrast overeind. 'Lieverd,' roepen ze in koor en trekken me in een stevige omhelzing. 'We hebben je zo gemist,' fluistert mijn vader.

'Het spijt me zo erg,' snik ik. 'Ik mocht jullie niet op de hoogte brengen. Het zou jullie nog meer in gevaar brengen dan dat jullie al waren.' Verdomde tranen. Het laatste wat ik wil is in hun bijzijn huilen. Mijn moeder kust mijn haar. Ik voel haar lichaam schokken. Ze huilt.

'Stil maar, lieverd. We begrijpen het,' probeert ze me gerust te stellen. Ik trek me rustig terug en staar naar hen.

'Ik heb jullie zo gemist.' Moeder veegt haar tranen weg en glimlacht.

We gaan in het gras zitten en ik besluit om hen alles te vertellen. Ik vertel hen over de plek waar Aleser en ik elkaar hebben ontmoet. Het kerkhof. Ik vertel hen over Danny's geheim. De ontvoering. Maher die op het punt stond om mij uit te schakelen en oom Steve die hem voor was. Hoe we mijn dood in scene hebben gezet. Het jachtfeest. De ontmoeting met de koning en koningin. De dag dat Jack ons werd ontnomen. En tot slot de persconferentie. Ik zeg niks over Redouan. Dat weten ze vast al en ik wil er niet over praten.

'Het is voorbij, lieverd,' zegt mam. Ze staat op het punt om weer in huilen uit te barsten, maar houdt zich in. Het is niet voorbij. Nog lang niet..