Maskeli Baloda Sevdim (Tamamlandı)

4. BÖLÜM

Normalde yorumlar 1K olmadan yayımlamıyorum ama bu defalık bölüm sana gelsin Eyllayir
~~≠~~♥️~~≠~~

Telefonumun aniden çalmasını beklemediğimden yatağımda sıçradım. Başucumdaki telefonumun ekranına baktığımda, arayanın annem olduğunu gördüm. Esneyerek, "Günaydın!" dedim.

"Kızım günaydın, hazırsan kahvaltıya gel. Oradan da seni kampüse bırakacağız."

Çatallaşmış boğuk sesimle, "Tamam anne hemen iniyorum." diye yanıtladım.

"Kahvaltı Salonu ikinci katta. Bekliyoruz çiçeğim."

Gözlerimi ovalayıp uykumu açmak için gerindim. "Birazdan görüşürüz."

Başka bir şey söylemeden görüşmeyi sonlandırdığımda bir süre daha gözlerimi kapattım. Onlarla karşılaştığımda nasıl davranmam gerektiğine bir türlü karar veremiyordum. Ellerimle yüzümü sıvazlayıp yataktan kalktım ve banyoya girdim.

Sabah rutinimi bitirdikten sonra tekrar yatağın kenarına oturdum. Ellerimi kucağımda birleştirip, neler hissettiğimi anlamaya çalıştım. Üzgündüm, kırgındım, onlara olan güvenimi sarsmışlardı. Diğer yandan ikisi de bu konuda ürkek davranmıştı. Sanki birisinin, ki bu durumda muhtemelen benim, hayatı bu sırrın korunmasına bağlıydı.

Belki de bu kadar yıldır sadece beni korumak için susmuşlardı. Peki ama niye? Aklıma türlü türlü senaryo hücum ettiğinde, aklım daha da karıştı. Sonunda tüm düşüncelerimi ve komplo teorilerimi rafa kaldırmaya karar verdim.

Şu anda yepyeni bir hayata başlıyordum ve ne başını, ne de sonunu bildiğim sırların aklımı karıştırmasına ihtiyacım yoktu. Zamanı gelince her şey ortaya çıkardı zaten.

Bir kez daha bu düşüncemin arkasında durmanın kararlılığıyla, kalkıp giyindim ve okul için ihtiyaç duyacağım birkaç şeyi koyduğum çantamı sırtıma alarak odadan çıktım.

Kahvaltı salonuna indiğimde ikisi de kendi düşüncelerine dalmış gibi görünüyordu. Yanaklarından öperek masaya oturduğumda, gülümseyerek başlarını kaldırdılar. Ben de aynı şekilde, hiçbir şey olmamış gibi karşılık verdim.

"Dün geceniz nasıl geçti? Neler yaptınız?"

Sesimde açık bir merakla sorduğum soruyu beklemedikleri belliydi. Gözle görülür biçimde rahatsız olmuşlardı. Annemin yüzünde gördüğüm telaş beni içten içe sevindirdi ama renk vermemeye çalıştım.

Öte yandan babam, önceden çalışılmış bir ses tonuyla konuşmaya başladı. "Özel bir şey yapmadık kızım, annenle şehir merkezini filan gezdik. Sonra erkenden gelip yattık." Belli ki tüm gece söyleyeceklerini ezberlemişti.

Babamın bu kadar kolay yalan söyleyebilmesine bozulmuştum doğrusu. Onları dün gece izlediğimi söylemek şimdi uzun bir tartışma yaratacaktı. Hem onlardan kavgalı ayrılmayı hiç istemiyordum.

Şu anda istediğim sadece, bir an önce kampüse gidip bu yalandan uzaklaşmaktı.

Yarım saat sonra kampüs yolundaydık. Babamın verdiği otobüs programını inceliyordum. 'Umarım derslerim akşam beşten önce bitiyordur' diye düşündüm. Çünkü kampüsten şehir içine otobüs seferleri o saatten sonra yedi-dokuz-on bir olarak seyrekleşiyordu. Bir an önce öyle veya böyle kendime kalacak bir yer bulmam gerekecekti.