Maskeli Baloda Sevdim (Tamamlandı)

38. BÖLÜM

Arkadaşlar, satır arası yorumlar az olduğu için hikaye listelerde yükselemiyor. Kurguyu beğeniyorsanız, başkalarının da keşfetmesini istiyorsanız, okuma listelerinize de ekleyebilirsiniz. Çok müteşekkir olurum. Sevgiler.❤️❤️❤️
~~≠~~≠~~≠~~

Kadehlerimizi de alıp yukarı çıktık. Daha önce fark etmediğim kemerli bir kapıdan geçince karşımıza bir merdiven çıktı. "Arda, tavan aralarını hiç sevmiyorum. Orası beni hep ürkütmüştür." Muhtemel örümcek ağlarını düşünüp yüzümü buruşturdum.

"Bu evin tavan arası yok. Annem de ürktüğü için burayı bambaşka bir şekilde planladılar." dedikten sonra tuttuğu elimin üstünü öptü. "Allah'ım, ona o kadar benziyorsun ki!"

Bu kadar sevdiği ve değer verdiği birine benzetilmek gururumu okşamıştı. Sanırım bu, alabileceğim en güzel iltifattı. O nedenle mahcupça, "Teşekkür ederim." diye mırıldandım.

Çıktığımız yer çok geniş bir odaydı. Yerler yumuşacık tüylü bir halıyla kaplıydı. Mobilya yoktu ama her taraf yer minderiyle doluydu. Arda yere uzandı, sonra yanındaki yastığa eliyle vurarak beni de davet etti. Diğer elinde bir uzaktan kumanda vardı.

Sırt üstü yanına yattığımda tavanın hareket ettiğini gördüm. Tavan kenara kayınca ortaya bir cam çıktı. Hayretler içerisinde camdan tavanı izlerken yukarıda, gökyüzünde yıldızların ışıl ışıl parladığını gördüm.

"Arda!" diye küçük bir çığlık attım. "Buna bayıldım. Sonunda yıldızlarıma kavuştum."

Arda alaylı bir sesle, "Yıldızlarına mı?" diye sorunca omuzlarımı silktim.

"Sözün gelişi elbette." diyerek dudak büktüm.

Yanımdan gelen iç çekme sesine doğru başımı çevirdim. Arda'nın gözleri yıldızlardaydı.

"Annemle babam gece oldu mu, saatlerce gelip buradan yıldızları izlerlerdi. Bazen beni de aralarına alırlardı. Babam bana yıldızların isimlerini, yolumuzu yıldızlar sayesinde nasıl bulabileceğimizi anlatırken, diğer yandan annemi hep kollarının arasında tutardı."

Beni koluyla sarıp hafifçe yanına çektikten sonra saçımı öptü ve devam etti. "Çocuk aklımla onları birlikte görmek hoşuma gidiyordu. Birbirlerini çok seviyorlardı. Etraflarına sevgilerini ve aşklarını göstermekten hiç çekinmezlerdi. Efsane bir aşkları vardı. O kadar ki, ölüm bile onları ayıramadı..." Sesi boğulup gittiğinde ne kadar acı çektiğini gördüm.

"Zor geliyorsa anlatma Arda, acı çekmeni istemiyorum."

"Hayır seninle paylaşmak istiyorum. Annemle babamı, gittiğim doktorumdan sonra ilk defa sana anlatabiliyorum. Yıllarca içimde tuttum. İlk bir yıl gerçekten çok zordu." Yüzünü bana çevirip yanağımı okşadı. "Hastanede karşılaştığımız Doktor Murat Bey'i o günlerden tanıyorum. Bana yardımcı olan doktorlardan biriydi."

"Demek ki 'İyi olmana sevindim' derken seni kastetmişti."

"Aynen. Terapilerde beni konuşturmak için epeyi uğraşmak zorunda kalmıştı. Sanırım zor bir hastaydım."

"Kim olsa o konuyu konuşmak için zorlanırdı Arda." Biraz düşününce ben de dürüst olmaya karar verdim. "Bana onu nereden tanıdığımı sormuştun ya?" diye sorduğumda sadece başını salladı. "Dediğim gibi, beni Burak tanıştırmıştı." Gözlerimi kaçırarak devam ettim. "Yardıma ihtiyacım olduğunu düşünmüş."