Maskeli Baloda Sevdim (Tamamlandı)

62. BÖLÜM

Başımı hızla kaldırıp birbirlerine sırıtan ve yan yana oturan ikiliye baktım. "Kuzen mi?"

İçimde yaşattığım fırtınadan habersiz olan Arda, "Ayça benim dayımın kızı." dedi utana sıkıla.

Neden utanmıştı? Ayça'yı benim de tanıdığım ve dayısı kızı olduğunu daha önce söylemediği için mi? Deminden beri onların samimiyetini yanlış değerlendirdiğim için mi? Yoksa bana yansıttığı kadar yalnız olmadığı ve görüştüğü bir kuzeni olduğu için mi?

"Neden daha önce söylemedin?" Sesim kırgınlıktan öte çıkmıştı.

"Ne fark ederdi?"

"Ne mi fark ederdi?"

Elbette fark etmezdi, tek farkı, deminden beri beni duygusal bir patlama eşiğinin sınırına getiren ve hala tir tir titreten bir öfke duymazdım.

Elbette fark etmezdi tabii eğer...

Eğer o gece...

Eğer çiftleri bir araya getiren ve kimin kim olduğunu bilen bir tek Ayça olmasaydı...

Arda ile konuşacağım asıl konu o anda aklımdan uçup gitti. Az önce Ayça'nın söylediği cümleyi düşündüm; 'Balo gecesinin en uyumlu çifti' demişti. Madem kuzenlerdi, her şey gayet kolay kurgulanmış da olabilirdi. Gözlerim şaşkınlıkla büyüdü.

"Aman Allah'ım! Balo, eşlerimizin gelmeyişi, bizim eşleşmemiz..." Daha fazla dayanamadım. İki gündür içimde biriken gerginliğim sonunda kendine dışarı çıkacak bir yol bulmuştu. Öfkeden nefesim sıklaştı.

Hissettiğim şokun tarifini yap deseler, anlatacak kelime bulamayacağımı biliyordum. Az önce hissettiğim büyük kıskançlık, bir an yerini sessiz bir şaşkınlığa, ardından kükreyen bir öfkeye bıraktı.

Her şey kurgulanmış, planlanmış olabilir miydi? Her şey bir aldatmaca ve yalan mıydı? Nefes alamayacak durumdaydım. Ayça ile Arda karşımda oturmuş, içimde kopan fırtınadan habersiz, bana bir şeyler söylüyorlardı.

Kulaklarım uğuldadığı için söylenenleri anlamıyordum. Boğulacak gibi hissettiğimde sandalyemi itip ayağa fırladım. Koşar adımlarla tam kapıdan çıkacakken Arda yetişip kolumu tuttu.

"Pelin sakin olur musun lütfen? Ne oldu birden bire?"

"Ne mi oldu Arda?" Hayal kırıklığımı saklama gereği görmeden bağırarak konuşmaya başladım. "Baloda eşleşmemizin tesadüf olmadığını öğrendim, o gecenin yalan olduğunu öğrendim. İşte olan bu."

Arda bir adım geriye atıp şaşkınlıkla çattığı kaşlarının altında birer çizgiye dönen gözlerini iki saniye kapatıp geri açtı.

"Ne saçmalıyorsun? O gece neden yalan olsun? Tesadüf değildi ne demek Pelin?"

Masaya dönüp baktığımda yüzü bembeyaz olan Ayça'yı gördüm. "Listeyi bir tek o biliyordu. Bizi bir araya getirirken ayarlamadığına inanmamı mı bekliyorsun?"

"Hayır, yani evet. Lütfen inan bana. Özel bir ayarlama yapılmadı. Hem bunu niye yapsın? Ben senin kim olduğunu gerçekten bilmiyordum."

Arda'dan şüphe duymak istemiyordum. Şu anda aklıma gelen düşüncenin kırıcı olduğunu da biliyordum ama Arda'nın beni hiçe sayarak annem ve babamla konuşmasının kırgınlığı ile ben de onu kırmak istiyordum galiba.

"Sana inanmıyorum."

Çenesindeki kasını oynattı. "Ne demek inanmıyorum?" Dişlerini sıkarak öfkesini kontrol etmeye çalıştığını anlamıştım.