Maskeli Baloda Sevdim (Tamamlandı)

52. BÖLÜM

Arkadaşlar 51. bölümden itibaren yayımlanan bölümler, daha önce 'Med-Cezirde Sevdim' adı altında farklı bir wattpad kitabı olarak yayımlandığından, okunma, oy ve yorum sayıları şu anda gerçek zamanlı olarak işlenmektedir.

Bu nedenle 51. bölüm ve devamında, beğeni ve yorumlarınızı esirgemeyerek destek olabilirseniz çok sevinirim; çünkü daha önce okuyanların okunma, oy ve yorumları diğer hikayede kaldı ve silindi. En derin sevgilerimle...❤️

Gözlerimi kapattığımda, burnumun kemerini sıkıp parmaklarımı saçlarımdan geçirdiğimi fark ederek, bir an durdum. Arda'ya ait bu hareketi yaptığımı algıladığımda gülümsedim ama babamın gerçekleri inkar ettiğini anımsadığımdan, buruk bir gülümsemeydi yalnızca.

"Demek ne Burhan'ı, ne amcası, öyle mi baba? Peki madem öyle, Öğretmen Evi'ne vardığımızda beni odamda sanırken, sen ve annem neden o olmayan Burhan amcamla buluşup arabasına binip gittiniz?"

Babam bir anda taş kesilse de çabuk toparlandı. Ağzını açacakken aceleyle devam ettim. "Peki o hala inkar ettiğin Burhan amcamla nasıl oldu da ben tesadüfen tanışıp, o piyano çalarken ben de olmayan babaannemin Stradivarius'u ile keman çalıp düet yaptım?"

Babam omuzlarını iyice düşürerek bakışlarını uzağa çevirdi. "Pelin sen bunları nasıl...nasıl öğrendin?"

"Neyi baba? Olmayan amcamın aslında senin ikizin olduğunu mu? Hatta sizden altı yaş büyük, adı Sevda olan bir halam olduğunu mu?"

Babam çaresizce başını sallarken, gözlerinin buğulandığını gördüm. "Kızım bak bunları şimdi konuş..."

"Asıl şimdi konuşacağız baba." diye öfkeyle çıkıştım.

"Bütün bunları yanlış..."

"Sakın yanlış anladığımı söylemeye kalkma baba! Ha, bu arada olmayan Burhan amcama nasıl oluyor da bu kadar yıl benden bahsetmediniz? Adamcağız benim senin kızın olduğumu öğrendiğinde şok üzerine şok yaşadı. Hala inkar mı edeceksin baba?"

Babamdan bir hareket gelmeyip susmayı tercih ettiğinde içimdeki Zeyna uyanıverdi. "Tamam hemen beni otogara geri götür. Hatta zahmet etme ben kendim giderim." Öfkeli adımlarla arabanın arkasını dolanırken, "Zaten bu kadar yalan ve inkarın olduğu bir yerde daha fazla kalmak istemiyorum." diyerek arabanın bagaj kapağını sertçe açtım.

Sinirden zangır zangır titriyordum. Bavulumu çıkarıp sapından çeke çeke yolu gerisin geri yürümeye başladım. Arkama dönüp bakmadım bile. Fazla ilerleyemeden babamın eli bileğimi yakaladığında durmak zorunda kaldım.

"Yalvarırım arkanı dönüp gitme kızım. Benim yaptığım hatayı yapmana izin veremem. Tamam, sonra sana her şeyi anlatırım, yeter ki gitme."

"Sonrası kalmadı." Babamın bileğimi kavrayan eline öfkeyle baktım. "Canımı yakıyorsun baba." dediğimde parmaklarını gevşetti ama bırakmadı. Zorla elimi çekiştirip tekrar arkamı döndüm ve yürümeye başladım.

Birden arkamdan, "Pelin şimdi döner gidersen hayatın boyunca pişman olursun." diye bağırdı. Öfkeden çok, çaresizliğin verdiği bir bağırıştı. "Seni iyi tanırım, geri adım atmayacağını biliyorum, ne de olsa benim kızımsın." Arkamı dönmeden birkaç adım daha attığımda, "Kahrolası inat etmenin zamanı değil!" diye bir kez daha bağırınca olduğum yerde durdum.