Maskeli Baloda Sevdim (Tamamlandı)

79. BÖLÜM

Hani oylar, yorumlar?
~~≠~~≠~~

Emre'nin desteğiyle revirden uzaklaşıp bahçeye çıktığımda temiz hava başımın dönmesine sebep oldu. Bunu hisseden Emre belimden sıkıca kavrayıp kendi bedenine biraz fazlaca yasladı. "İyi misin Pelin?"

Bu yakınlıktan rahatsız olduğum için vücut temasımızı hemen kestim ama belimi kavrayan elinden tamamen uzaklaşamadım. "Evet, daha iyiyim."

Yaklaşık yarım saat önce revirde gözlerimi açtığımda bir an nerede olduğumu kavrayamamıştım. Boğazım çok yanıyor, gözlerim odaklanamıyordu.

Hemşire yanıma gelince, neler olduğunu öğrenmek istediğim zaman, nöbeti sabah sekizde devraldığını ama gece hemşiresinin bıraktığı notlara göre bir sinir krizi geçirdiğimi söylemişti.

"Geceyi burada yalnız mı geçirdim? Yanımda kimse yok muydu?" diye sorduğumda aldığım cevap, "Bu konuda bir bilgim yok ama haber vermemi istediğiniz biri varsa ararım." olmuştu.

Büyük bir hayal kırıklığı yaşamıştım; çünkü bütün geceyi revirde muhtemelen yalnız geçirmiş, o nedenle de gözlerimi açtığımda yanımda kimseyi bulamamıştım. Belki de arkadaşlarımın haberi bile yoktu.

Revir binasından çıkıp sırtımı duvara yaslamış, bir süre aklımı toparlamaya çalışmıştım. Tam Derya'yı arayacakken telefonumun yanımda olmadığını görmüştüm. En son odadayken şarja takmıştım. Peki ben revire nasıl gelmiştim?

Ben dün geceye ait bir şeyler hatırlamaya çalışırken, otoparka giren beyaz arabayı görüp heyecanlanmış, belki Arda'dır diye dikkat kesilmiştim ama arabadan inenin Emre olduğunu anlamam uzun sürmemişti.

Arabasını kilitlerken beni hemen fark etmiş, bir şeylerin ters gittiğini anlamış ve hemen yanıma gelmişti. "Pelin? İyi görünmüyorsun, ne oldu?"

"Önemli bir şey yok, iyiyim."

O arada sigara molasına çıkan hemşire bizi gördü. "Hah iyi. Yurda kadar tek başınıza yürüyemezdiniz zaten." dedikten sonra Emre'ye dönmüş ve, "Arkadaşın biraz inatçı, daha tam toparlanmamasına rağmen yurda gitmek istedi." diyerek hiç istemediğim halde Emre'nin benimle ilgilenmesine neden olmuştu.

Ben müdahale edemeden Emre atılıp, "Ne oldu ki?" diye sormuştu. Ben de onu hemşireden uzaklaştırmış ve küçük bir zehirlenme yaşadığım için halsiz düştüğümü, serum verdiklerini söylemiştim. Arda beni terk ettiği için sinir krizi geçirdiğimi bilsin istememiştim.

"Hala kötü görünüyorsun."

"Evet, hala halsizim Emre. Odama gitmek istiyorum."

"Yurda kadar tek başına gidemezsin, ben götürürüm ama önce biraz hava alalım. Belki konuşmak istersin." Sesindeki ima, yalanımı yutmadığını açıkça belli etmişti.

Şu anda da Emre'den güç alarak yürüyor, arka bahçeye doğru ilerliyorduk. Biraz açık havada oturup dinlenmek iyi gelecekti. Hem belki arkadaşlarımı da görürsem onlar beni odama götürürlerdi.

"Gel şöyle oturalım, bir şey ister misin? Kafeden alıp gelirim hemen." diyerek beni banklardan birine yönlendirip oturttu.

Boğazım hala yandığı için, "Hayır Emre, canım bir şey istemiyor." diye cevap verdim.

"Hiç değilse su getireyim." Başımla onayladığımda, oturduğumuz banktan kalktı, "Hemen dönerim." diyerek kafeye doğru gitti.

Gözlerimle arka bahçeyi taradım. Arkadaşlarımdan hiçbiri ortada görünmüyordu. Sonra Cumartesi olduğunu hatırladım. Muhtemelen hepsi de hala uyuyordu.