ONE N.H.

Part 16

Lizzy Point Of View ✼

"Godver," gromt Niall kwaad en ik kijk verbaast op van ons drinken, wat ik aan het inschenken was. Vlug pak ik nog een flesje bier uit de koelkast, voordat ik naar de woonkamer loop waar Niall voor de tv zit.

"Wat is er?" vraag ik als ik mijn hand door zijn haar haal. Hij kijkt naar me en drukt een kus tegen mijn hand. Ik ga naast hem zitten en kruis mijn benen met elkaar.

"Kijk maar," zegt hij en hij kruipt dichter tegen me aan, zijn arm om mijn schouders. Hij zet de tv van pauze af en ik zie het nieuws, waar mijn gezicht al snel op verschijnt. Verbaast ga ik dichter bij de tv zitten en glijden mijn ogen over het scherm, waar Niall en ik apart worden afgebeeld.

"Een van de zangers van de boyband One Direction is al voor de tweede dag gesignaleerd in Londen met zijn styliste. De twee lijken het heel erg gezellig te hebben. Zo gezellig dat we denken dat het niet bij een vriendschap blijft," is het nieuws. Ik zie foto's van mij en Niall knuffelend voor het huis van Sharon en samen bij het restaurantje.

Als het nieuwsbericht voorbij is, heb ik niet eens de tijd om naar Niall te kijken, of zijn telefoon gaat af. Hij pakt hem en zucht overdreven.

"Kut, Simon," zucht hij en ik kruip stevig tegen hem aan. Hier waren we bang voor.

"Niall," zegt hij als hij zijn telefoon opneemt. De stem die reageert is kalm en rustig, maar ik weet zeker niet voor lang.

"Ik zag net het nieuws.." zegt hij en ik kijk naar Niall, die zijn ogen gesloten heeft.

"Ik ook," zegt hij als hij zucht. "Ik snap niet wat het is, Simon. Ja, ik ben met Lizzy, maar daar zit een heel andere reden achter die zij hier geven."

"Welke reden is dat?"

"De jongens weten ervan, we zijn hier samen naartoe gegaan omdat haar moeder geslagen is door haar vader. Ze was er kapot van en ik ben mee gegaan. Echt Simon. Meer niet," zegt hij en ik voel hoe ik afstandelijker word. Dus dit is het plan? Gewoon liegen? Het voelt totaal niet goed om hem te horen zeggen dat we geen stel zijn, terwijl hij me vandaag heeft vertelt dat het goed komt en gevraagd heeft of ik zijn vriendin wil zijn.

"Er was altijd al veel tussen jullie," zegt hij en Niall schudt zijn hoofd.

"Nee, Simon. We zijn gewoon goede vrienden. Ze knuffelt wel eens met alle jongens. Ik zweer het je, we zijn vrienden." Zijn stem en dat woord galmt constant door mijn hoofd heen en dat is het moment dat ik het niet meer aankan. Ik sta op en loop naar de kamer, de deur achter me sluitend. Niall volgt me niet eens of pakt mijn pols niet.

Ik ga op het bed zitten en trek aan het witte shirt van Niall wat ik aanheb. Niet huilen, Lizzy. Dat is deze situatie helemaal niet waart. Je moet sterk zijn, ook nu je je vriendje heb horen zeggen dat jullie niet bij elkaar zijn.

De tranen beginnen te voren. Hoe erg ik ze ook probeer tegen te houden. Deze situatie is kut. Alles is kut. Mijn ouders gaan scheiden, ik ben bijna heel het jaar weg en dus is heel mijn gezin uit elkaar gevallen. Degene waar ik dan mee op tour ben, mijn grote liefde en steun, daar mag ik niet bij zijn.

Ik kruip onder de dekens en rol me erin op. Dit zijn de dekens waar we onze beste keer seks op hebben gedeeld. Hieronder deelde we liefde, geen lust.

Voorzichtig veeg ik mijn tranen ermee weg, totdat de deur achter me open gaat. Ik doe alsof ik slaap. Dat moet me lukken. Please, laat 1 ding slagen in mijn leven.

"Liefje," fluistert Niall als hij naar me toe loopt. Dit kan ik niet. Ik veeg mijn tranen weg en ruik zijn geur.

"We zijn toch 'vrienden'? Noem me dan niet zo," zeg ik als ik mijn ogen op elkaar klem en mijn rug naar hem toedraai.

"Lizzy.. Ik zei dat alleen maar zodat Simon dat zou denken. We blijven gewoon bij elkaar." Ik blijf stil en beweeg ook niet. "Ik hou van je," zegt hij en ook dan houd ik stil. Hij wrijft over mijn hoofd en zucht.

Na een tijdje, staat hij op en poetst hij zijn tanden, voordat hij achter me in het bed kruipt. Ik laat hem toe, maar knuffel hem niet terug. Zijn armen leggen zich om me heen en zijn hoofd in mijn nekholte.

"Sorry," fluistert hij. Ik voel me hier veilig, maar ik irriteer me er nu ook verschrikkelijk aan.

✼~✼~✼~✼

De volgende ochtend, merk ik dat ik verstrengeld ben geraakt in zijn grip. Onze benen liggen in elkaar gevlochten en zijn handen zitten tegen mijn lippen aan gedrukt.

Waarom doe ik dit toch altijd in mijn slaap? Mijn hersenen onthouden dan niet dat ik het niet wil. Net als de vorige keer in het vliegtuig, ik knuffelde hem gewoon in mijn slaap omdat mijn brein niet doorhad dat het eigenlijk niet mag.

Ik wurm me (misschien iets te ruw) uit zijn greep en stap het bed uit. Niall mompelt wat, waarvan ik heel erg hoop dat het in zijn slaap is. Natuurlijk is het dat niet, waarom zou het ook eens goed gaan?

Hij opent zijn ogen en kijkt me aan. Ik keer me snel van hem weg en pak een joggingbroek, die ik aantrek.

"Lizzy," kraakt zijn stem. Ik trek mijn shirt over mijn hoofd en kleed me snel aan. Het maakt me niet uit dat ik half naakt hier voor hem sta. Ik wil hier weg en dan heeft twijfelen geen zin.

"Alsjeblieft, luister naar me," zucht hij. Ik gooi snel mijn haar in een knot en hou het bij elkaar met een elastiekje.

"Ik ga alleen even naar mezelf luisteren, Niall," zeg ik als ik naar hem kijk. Ik zie er verschrikkelijk uit en dat weet ik zelf ook.

"Maar ik hou van je," fluistert hij. Dit kan ik hem niet aandoen.

Ik loop op hem af en ga tegenover hem zitten op het bed. Hij komt rechtop zitten. "Ik hou ook van jou, Niall. Dat weet je. Maar ik wil nu gewoon even aan mezelf denken en niet aan die kut management die me bij je weghoudt. Oké?"

"Kan je dan niet samen met mij je gedachten vergeten?" Ik kijk in zijn ogen en schud mijn hoofd.

"Je hebt ook een fout gemaakt. Het deed me pijn toen je deed alsof ik je vriendin niet ben, snap je?" Hij knikt even en bijt op zijn lip.

"Ben je boos?" Ik denk even na, maar schud mijn hoofd dan voorzichtig.

"Niet boos. Geïrriteerd." Hij knikt even en legt zijn kin op zijn knie.

"Doe je voorzichtig?" Ik rol mijn ogen even en knik. Hij grinnikt en ik geef hem een kus tegen zijn wang.

Vlug sta ik op en zwaai ik nog even naar hem, voordat ik de deur van onze hotelkamer uitloop.

Ik verberg mijn handen in mijn zakken en loop het hotel uit. De ochtendzon schijnt fel, maar het is koud. Mijn adem maakt wolkjes in de lucht en ik sluit mijn ogen even. Dit voelt goed. Gewoon de buitenlucht en niet heel de tijd in een hotel verscholen zitten.

Mijn voetstappen volgen automatisch de weg naar het huis van mijn ouders, het huis waar nu niemand meer woont en ik zeker van ben dat ik daar weer ga wonen, de tijd dat we een pauze hebben.

Ik kijk ernaar en dan naar mijn voeten. Het ziet er verlaten uit. Niet meer mijn thuis. Zuchtend glijdt er een traan naar beneden. Dit lijkt me een goed moment om terug naar het hotel te gaan. Ik heb Niall nu wel nodig..