ONE N.H.

Part 89

Lizzy Point Of View ✼

Een trotse glimlach staat op Niall's lippen wanneer we de studio uitlopen. Zijn droom komt uit, opnieuw liedjes maken met de jongens en dan ook nog een gezin hebben.

Jaydan houdt in zijn rechterhandje mijn wijsvinger, terwijl hij in zijn andere hand Niall's wijsvinger houdt. Hij kan al steeds beter lopen en dat is zo veel fijner. Ik vind het super om samen met hem te lopen en hem te leren hoe de wereld eruit ziet.

De glimlach die wij alledrie hadden, verdwijnt, bij mij en Niall dan. Jaydan heeft geen idee wat er gebeurd, dus hij blijft lekker lachen.

"Fucki-" begint Niall, maar ik stop hem.

"Rustig, die mensen zijn het niet waard dat jouw kind straks dat woord aan iedereen vertelt," zeg ik hem en hij zucht. In de verte worden foto's van ons gemaakt, maar we weten ook dat een steegje inslaan geen zin heeft, want dan maken we het alleen maar erger en dan durven we na een tijdje helemaal nergens meer naartoe. Ik wil gewoon naar de plek willen gaan die ik wil en dat moet ook kunnen.

"Kom maar eens hier, kleine," zegt Niall als hij Jaydan op zijn heup tilt. Hij daar in tegen, is het daar niet mee eens. Hij is zo trots dat hij mijn en Niall's hand kan vasthouden als hij loopt, dat hij wil blijven lopen. "Het is voor even, baby," fluistert Niall en hij legt zijn hand stevig om mijn middel. Ik zie hoe Niall problemen heeft als hij door de groep heen loopt. Al die mensen om hem heen, en dan ook nog Jaydan die niet meer zo makkelijk over te halen is omdat hij steeds sterker wordt en een eigen wil krijgt.

Niall wil niet opgeven, maar hij moet wel. Hij zet Jaydan op de grond en laat mij dan voorop lopen. Ik weet wat er in zijn hoofd omgaat: "Waarom kunnen ze het niet gewoon een normaal leven laten zijn voor mijn zoontje? Waarom moet híj op foto's?"

Ik hou Jaydan's hand stevig vast en weet dat Niall achter me hetzelfde doet, maar Jaydan gaat alleen maar harder huilen doordat hij wordt ingesloten door alle mensen. Hij kan niks zien en lopen is voor hem al lastig, waardoor hij uiteindelijk valt. Het oorverdovende gehuil van hem vult mijn oren en dat is het ergste geluid als moeder zijnde.

"Laat ons met rust!" roept Niall kwaad en hij zakt neer bij Jaydan, voordat hij hem oppakt. Ik voel tranen over mijn wangen rollen en ik zie hoe mijn zicht wordt vervaagd. We moeten hier weg, en snel.

Jaydan huilt aan 1 stuk door en dat geluid lijkt indruk te maken op alle mensen om ons heen. Ze snappen eindelijk dat ze niet alleen ons leven, maar ook dat van ons zoontje verpesten met hun klote streken.

"Echt waar, maak dat je wegkomt of ik zorg dat je niet meer kan ademen!" sist Niall kwaad en hij legt zijn arm om me heen, voordat hij me snel meetrekt uit de menigte. Ik zie niet veel en alles is voor me een waas. Het enige wat ik hoor ik Jaydan's gehuil en onze voetstappen op de stenen.

Niall loopt een lunchroom binnen, die gek genoeg bijna helemaal leeg is. Ook al is het half 3, zou je toch denken dat er wel meer mensen zouden zijn.

"Sorry, mevrouw?" vraagt Niall aan de mevrouw achter de balie en hij veegt zijn tranen van zijn wangen af. De vrouw is al wat ouder en daardoor ziet het er hier ook zo gezellig uit. Je voelt je meteen welkom als je hier binnen stapt.

"Och," zegt de vrouw en ze bekijkt ons drieën. Niall huilt, ik huil en Jaydan snikt erop los. Ik kan me niet tegenhouden van mijn neus tegen zijn wang aandrukken en mijn tranen nog een keer goed te laten gaan. Door alle stress heb ik niet eens kunnen kijken ofdat hij pijn heeft.

"Heeft u misschien een plek waar we rustig kunnen zitten? We.. we zijn net overvallen door paparazzi en zoals u kunt zien, liep het niet al te goed af," mompelt Niall als hij over mijn schouder wrijft. Ik wrijf over Jaydan's ruggetje en probeer hem ook een beetje te kalmeren met woorden. Het helpt alleen niet.