ONE N.H.

Part 37

Lizzy Point Of View ✼

"Niall, mijn nagels zijn op," zucht ik als ik naar mijn vingernagels kijk, die tot de huid zijn afgebeten.

"Je mag die van mij niet lenen," zegt hij serieus als hij verder gaat met bijten. Ik zucht en leun tegen hem aan. De auto rijdt snel, maar niet snel genoeg.

"Dan begin ik wel aan je oor," grinnik ik als ik mijn lippen om zijn oorlel leg. Hij beweegt zijn hoofd lachend weg en kijkt me dan aan.

"Kietelt," grinnikt hij ook.

"Geloof me, dat duurt maar even." Ik gebruik mijn tanden en lach dan weer.

"Ah liefje," zegt hij als hij me aankijkt. Ik glimlach en leg mijn armen om hem heen. Hij drukt zijn lippen tegen mijn voorhoofd en trekt me tegen hem aan.

"Ik denk dat we er zijn," zucht hij en hij klopt op mijn knie. Ik bijt op mijn nagels, maar bijt dan meteen in mijn huid. Ohja, vergeten.

Niall betaalt de taxi, terwijl ik onze koffers pak. Ik rij mijn koffer naar de voordeur en Niall doet hetzelfde bij die van hem.

"Ik bel wel aan," zeg ik als ik de bel indruk. Niall knikt en ik kijk op naar hem, voordat ik mijn hoofd tegen zijn borst aan leg. Het duurt heel erg lang voordat we iets van beweging horen, waardoor ik nog een keer aanbel, maar dan wel begin met zoeken naar mijn sleutel. Ik wilde aanbellen, want mijn sleutel ligt helemaal onderin mijn koffer.

Vlug maak ik de deur open van het huis, meteen bezorgd over van alles en nog wat. Mijn angsten waren niet voor niks, ik zie mijn moeder in de hoek van de kamer zitten. Haar hoofd is tussen haar knieën gelegd, haar armen slapjes om haar lichaam.

Ik kan niks anders doen als me van haar wegdraaien en in tranen uitbarsten. "Fuck," mompelt Niall als hij naar haar toe rent.

"We zijn te laat," huil ik als ik me tegen de muur laat hangen. Ik durf niet naar haar toe, ook al zou ik haar willen knuffelen en aanraken.

"Ze heeft een hartslag, liefje," zegt Niall als hij naar me toe loopt en me in zijn armen houdt. "Ze leeft.. Rustig.."

Hij kust mijn haren en hoofd en houdt me tegen hem aan. Ik huil in zijn armen en kijk angstig naar mijn moeder, die er meer dood als levend uitziet.

"Mama," mompel ik telkens opnieuw. Niall houdt me stevig vast.

"Wil je naar haar toe?" vraagt Niall en hij kijkt me aan. "Elk antwoord is goed. Ik ga met je mee als je dat wil, maar als je niet naar haar toe wil, breng ik je naar boven. Oké?"

Ik knik en kijk in zijn blauwe ogen. "Met jou," zeg ik dan en hij knikt, voordat hij me voorzichtig op mijn benen zet. Ik pak zijn schouders stevig vast, terwijl hij met me mee naar mijn moeder loopt. Mijn tranen beginnen opnieuw met lopen.

"Haar borst beweegt en haar pols heeft een hartslag," zegt hij als hij naast mijn moeder neerzakt. Ik leg mijn hand om haar knie.

"Maar.. Hoe kan dit dan?" fluister ik.

"Misschien bewusteloos, ik weet het niet," zegt Niall en hij wrijft over mijn rug. Alles gebeurd nu zo rustig, zodat ik kan wennen aan de situatie.

"Ze is zo mager.." fluister ik meer tegen mezelf als ik haar knie heen en weer beweeg om haar wakker te maken. Ze reageert niet, waardoor ik haar schouders schudt. Haar hoofd valt tegen de muur, wat haar haar naar achter laat vallen.

"Niall," piep ik bang en ik kruip tegen hem aan. Haar gezicht is kapot, haar huid bleek. Ze lijkt wel dood.

"Kom, liefje. Ik maak haar wakker," fluistert Niall als hij opstaat en mijn benen om zijn middel klemt.

"Sorry, sorry," fluister ik als ik schok in zijn armen.

"Zeg dat niet. Je kan er niks aandoen. Wil je erbij zijn of moet ik je op bed leggen?" vraagt hij als hij me aan kijkt en mijn tranen wegveegt.

"Op de bank," snik ik en hij knikt.

"Rustig.. Het komt goed," fluistert hij en ik knik.

"Bedankt." Hij knikt en geeft me een kus, voordat hij me neerzet en wegloopt. Ik kijk toe hoe hij mijn moeder wakker probeert te maken, wat na een tijdje lukt. Mijn moeder schrikt heel erg en kijkt om zich heen. Ik kan niks anders doen als bibberend en bang toekijken.

Niall geeft haar een glas water en doet een testje met haar om te kijken of ze bij bewustzijn is. Alles lijkt goed te zijn. Ik kan gewoon niet geloven dat ze wakker is, dat had ik nooit gedacht toen ik haar daar zag liggen.

Na een paar minuutjes hou ik het niet meer en ren ik huilend naar haar toe, waarna ik me in haar armen laat vallen.

"Lizzy," huilt mijn moeder als ze me vastheeft. Niall's hand wrijft zacht over mijn rug.

"Ik heb je zo gemist en ik hou zo veel van je," snik ik en ik druk mijn hoofd weg in haar nekholte. Ze drukt een kus tegen mijn haren.

"Ik heb je ook gemist en ik hou ook zo veel van jou," fluistert ze zacht. Ze heeft volgens mij niet echt door wat er allemaal gebeurd. Ik kijk haar aan en wrijf over haar hoofd. Ze is nog steeds wit, met overal blauwe plekken.

"Wat is er gebeurd?" vraag ik en ik schud mijn hoofd.

"Je.. Je vader," zegt ze hees en ik voel nieuwe tranen vormen in mijn ogen. Die.. Klootzak..

Niall geeft me voorzichtig een natte doek, die ik tegen mijn moeder's hoofdwond aanhou.

"Ik denk dat het slim is als we de sloten van de deuren vervangen," zegt Niall als hij naast ons neerhurkt en over mijn rug wrijft.

"Ja, dan heeft hij geen sleutel meer en kan hij niet ineens binnen vallen," zeg ik en ik wrijf over mijn moeders haren.

"Ik heb daar geen geld voor, anders had ik het al lang gekocht," zegt ze zacht.

"Ik wel, ik ga morgen wel kijken wat ik kan doen. Tot die tijd, slapen we hier," zegt Niall en ik glimlach trots naar hem. Hij zorgt goed voor ons, zelfs voor mijn moeder als dat moet.

"Niall... Nee, ik ben een verschrikkelijke schoonmoeder geweest. Ik heb je tot nu toe alleen maar problemen meegegeven en ik zorg ervoor dat je hier heen komt in plaats van je eigen familie," zegt mijn moeder als ze wat rechter gaat zitten.

"U kan daar niks aan doen. Ik weet dat Lizzy gelukkig is met een moeder zoals u en dan voel ik verantwoordelijkheid om te helpen, maakt niet uit hoe," zegt Niall als hij opstaat en naar de keuken loopt. Mijn moeder kijkt naar mij en ik glimlach trots.

"Hij is speciaal, dat wist ik al," glimlach ik. "Hij meent het, mam. Zo is hij en je verandert hem niet zo maar. Geld is voor hem geen probleem.."

Ze kijkt naar me en dan naar Niall die de kamer binnen loopt met een glas water.

"Nog wat.. Dit zal u goed doen," zegt hij als hij de beker aan mijn moeder geeft.

"Zeg maar 'je', Niall," zegt mijn moeder licht glimlachend. "Heel erg bedankt."

"Geen dank," zegt hij als hij over mijn hoofd wrijft en dan naast me plaats neemt.

"Ik wil niet eens weten wat papa met je heeft gedaan," zucht ik terwijl ik mijn moeders en Niall's hand pakt.

"Dat snap ik, liefje. Daar val ik je ook niet mee lastig." Ik kijk haar hand, totdat me kleine rode streepjes aan de binnenkant van haar pols opvallen. Mijn ogen vergroten zich.

"Mam.. Heb je.." Ik sta met mijn mond vol tanden. Hier.. Hier kan ik geen besef van krijgen. "Je.."

Ik sta op en loop van haar weg. "Lizzy, luister," zegt ze als ze ook opstaat. Niall houdt haar tegen, omdat ze anders weer flauw valt, en loopt zelf naar me toe. Ik duw mijn hoofd tegen zijn borst en mijn armen leg ik om hem heen. Ik ben boos op alles en iedereen.

"Rustig.." fluistert Niall, maar ik kan het niet langer aan. Ik kan niet langer zien hoe mijn moeder pijn wordt aan gedaan, en als dat niet gebeurd, hoe ze het dan zelf doet..