ONE N.H.

Part 12

Lizzy Point Of View ✼

"Dus.. Na dit concert anderhalve maand een pauzetje?" vraag ik zacht aan Lou en ze knikt.

"Gewoon familie zie-" ze stopt als er een telefoon afgaat. Die van mij om wel te verstaan.

"Mama" staat er op het schermpje en ik loop naar een nog wat rustiger gedeelte backstage, zodat ik normaal met haar kan praten. De kleedkamers.

"Hey mam," zeg ik zacht. Ik heb haar al best lang niet meer gebeld, er was bijna geen tijd. Het schema van de boys is killing.

"Hey liefje," snikt ze en ik frons mijn wenkbrauwen.

"Huil je mam?" Ik wil eigenlijk niet eens weten wat er is gebeurd. Als ze al huilt, moet het wel heel erg zijn. Mijn moeder haat huilen, al doe ik het juist heel erg makkelijk en snel.

"Je vader.." stottert ze. Zie je wel, ik wil het niet weten.

"Wat heeft hij gedaan?" Ik bijt op mijn nagels en kijk voor me uit.

"Niet zo aardig geweest." Ik zucht en klem mijn hand in mijn haar.

"Heyy!! Lizzy!" roept Louis als hij naar binnen loopt. Ik wapper met mijn hand, maar hij lijkt het niet te begrijpen en doet me alleen maar spottend na.

"Ga even weg," sis ik en hij fronst.

"Iemand heeft een pauze nodig," zucht hij. Ik rol mijn ogen en luister dan naar mijn telefoon. Misschien was de kleedkamer niet de beste plek.

"Wat heeft hij gedaan?" vraag ik, waarna ik een stel armen om mijn middel heen voel gaan.

"Me.. Geslagen, al voor de zoveelste keer." Ik voel tranen ontstaan in mijn ogen en kijk naar Niall, waarvan ik al dacht dat hij zijn armen om me heen had gelegd. Voorzichtig keer ik me naar hem toe en leg ik mijn hoofd tegen zijn borst.

"Geslagen?" vraag ik verbaast. "Deed hij dat ook al toen ik er wel was?"

Niall wrijft zacht over mijn hoofd, waardoor ik wat kalmeer.

"Nee, ja, ik weet het niet. Hij deed het op de momenten dat je niet thuis was." Ik zucht trillend en bijt op mijn nagels.

"Ik kom naar je toe mam. We zouden hier eigenlijk nog morgen blijven, maar ik pak zometeen wel het vliegtuig." Niall's ogen belanden op mijn gezicht en ik sluit mijn ogen, concentrerend op mijn moeder's gebroken stem die me vertelt dat dat niet hoeft. "Dat wil ik. Ik hou van je," fluister ik, voordat ze hetzelfde fluistert en ik mijn telefoon ophang.

Ondanks dat Niall helemaal bezweet is, kruip ik tegen hem aan en huil ik zacht tegen zijn borst. Hij wrijft over mijn haren.

"Rustig maar, Liz..." fluistert hij zacht. "Wat is er gebeurd?"

"Mijn vader heeft mijn moeder geslagen," snotter ik en ik kijk hem aan. Hij staart voor zich uit en bijt op zijn lip. Ik huil weer opnieuw en klem mijn ogen op elkaar. "Hij doet het vaker. Ik.. Ik weet niet hoe erg ze eraan toe is, maar ik ga nu mijn koffer inpakken en naar huis."

Ik kijk hem aan en hij wrijft over mijn wangen, om mijn tranen weg te halen. "Ik ga mee," zegt hij dan, waardoor ik frons.

"Wat.." mompel ik verbaast.

"Ik ga met je mee, als je dat wil." Ik kijk in zijn ogen en zie dat hij serieus is.

"Oké," zeg ik dan langzaam.

"Pak alles wat je hier nodig hebt, we gaan zo naar het hotel en dan vertrekken we," zegt hij en hij drukt een kus tegen mijn voorhoofd. Ik knik voorzichtig en pak mijn tas dan, met mijn telefoon en andere belangrijke dingen.

"Oké Lizzy.. Ik heb een vliegtuig voor ons en daarbij heb ik al een hotel voor in Londen, want anders wist ik niet echt waar we anders moesten verblijven," zegt Niall als we in het busje stappen. Hij kijkt naar me en ik knik beduusd.

"Waar gaan jullie naartoe dan?" vraagt Louis nieuwsgierig.

"Londen," zegt Niall makkelijk.

"Met z'n 2e?"

"Ja, Louis," zucht Niall.

"Iemand heeft een kort lontje," mompelt Louis, voordat hij zich naar Harry toe keert.

"Er zijn wat problemen, oké?" zeg ik en ik kijk naar mijn nagels. Ik heb geen idee waar mijn moeder nu is en ik denk dat ik het niet wil weten. Als ze nog bij mijn vader is..

"Pak hier alles wat je nodig hebt," zegt Niall en ik pak snel mijn koffer uit mijn kamer. Hij doet hetzelfde en pakt dan ook nog snel wat mee om te snacken. "We willen niet uithongeren, hè?" knipoogt hij. Als ik dit ga doen, dan wel het lieft met Niall.

✼~✼~✼~✼

Na vele uren van in het vliegtuig zitten, zijn we dan eindelijk in Londen. Niall neemt me mee de taxi in, omdat ik zo moe ben. Door alle spanning kon ik niet slapen.

"Ik maak me zo'n zorgen," fluister ik als ik naar Niall kijk. Hij legt zijn arm om me heen en trekt me naar hem toe, waardoor mijn hoofd tegen zijn schouder ligt.

"Rustig maar, we gaan je moeder zo goed helpen als dat kan. Het komt wel goed," stelt hij me gerust. "Maar eerst gaan we even slapen. Je bent niet normaal moe," zegt hij en ik schud mijn hoofd.

"Ik kon niet in het vliegtuig slapen omdat ik me zorgen maakte. Hoezo dan wel in een onbekend bed?" vraag ik en hij kijkt voor zich uit.

"Dat is waar. Weet je waar ze is?" Ik schud mijn hoofd en kijk naar hem.

"Kun je haar bellen? Ik heb niet weer zin om te huilen," zucht ik en hij knikt. Ik geef hem mijn telefoon en tik mijn moeders naam aan, waarna hij haar belt. Mijn ogen vallen langzaam dicht als ik me tegen hem aan laat leunen. Ik voel me thuis bij hem.

"Bij een vriendin? Sharon?" vraagt Niall en ik knik. De auto stopt en we stappen uit, waarna Niall de taxi betaalt en ik onze koffers uit de achterbak pak. Niall hangt na een tijdje op en geeft me mijn telefoon terug.

"Wat zei ze?" vraag ik zacht.

"Ze was eerst bezorgd om jou, omdat ik haar belde in plaats van jij zelf, maar dat heb ik haar uitgelegd en toen ging alles goed," legt hij uit en ik knik. Hij haalt de sleutel op bij de balie en wrijft dan even over mijn onderrug als we naar de lift toe gaan.

"Hoe gaat het met haar?" vraag ik als ik kijk naar de cijfertjes die verspringen.

"Beter als toen we nog in Australië waren. Die vriendin heeft haar goed opgevangen. Daar blijft ze dan ook nog wel eventjes." Ik knik en zucht. Niall kijkt naar me en we lopen naar de goede hotelkamer.

"Denk je dat alles goed komt?" vraag ik zacht.

"Natuurlijk komt alles goed. Als je moeder je weer vast kan houden, weet ik zeker dat ze veel gelukkiger is als in die paar maanden bij elkaar." Ik kijk onze hotelkamer rond. Ruim en mooi. Eigenlijk wil ik niet eens weten hoe duur het was, maar ik moet het toch vragen.

"Hoe duur was dit alles?" vraag ik zacht en ik pak mijn telefoon, waarmee ik het geld kan overzetten naar Niall's rekening.

"Het geeft niks," wuift hij het weg. Ik kijk naar hem en besluit om me hier later druk om te maken. Nu moeten we naar mijn moeder.

✼~✼~✼~✼~✼~✼~✼

Heyy!! Sorry, een beetje een kort stukje. Er is weer wat te beleven in dit boek jongens 😏🙊

Hopelijk is het leuk en blijft het ook leuk :) ik vind het super dat jullie allemaal lezen, stemmen en reageren, ook al zeg ik dat niet vaak genoeg.... Ik schrijf tegenwoordig bijna niet meer, al deze hoofdstukken waren al af. Mijn hoofd is helemaal vrij van inspiratie op dit moment 🙄

Achja, ik blijf wel gewoon updaten!!! Xxx :)) jullie zijn super!!